Ishte e pritshme që, pas një gjerdani skandalesh që ndiqnin ethshëm këtë maxhorancë sa herë që muajt ndërronin numrat, të kishte një reagim popullor në bulevardin e protestës në një ditë të bukur të 8 dhjetorit. Eshtë normale ta shohësh bulevardin që si një tërbometër (matës tërbimi) popullor mbushet sa herë që qeverisjet në këtë vend kanë shkuar për ters. Këto tubime nuk kanë qenë të pakta; ato kanë qenë të dhunshme dhe me viktima, shpesh duke sjellë edhe ndryshime qeverisëse. Çfarë u vu re me tubimin që opozita shqiptare, me në krye PD-në, organizoi në ditën përkujtimore të lëvizjes studentore? Një bunkerizim i metodologjisë së të protestuarit. Që do të thotë se, pas 25 vitesh shoqëri e lirë, metodologjia e trajtimit të protestës nuk u shkëput nga modeli i protestës kaotike, drejt modelit të protestës civile. Skena të njëjta, me të njëjtat simptoma shkatërrimi gjatë gjithë gjasme demokracisë tonë, kanë qenë aplikuar nga të gjitha krahët e politikës.
Opozita ka më shumë se një vit që i ka të gjitha kartat politike dhe argumentet që ta shkatërrojë këtë qeverisje problematike përmes intensitetit të luftës opozitare në formën më civile dhe politike të mundshme. Por ajo ka qenë pothuajse inekzistente politikisht gjatë gjithë kësaj periudhe, duke e lënë në një farë mënyrë qeverisjen të rridhte normalisht në vetëshkatërrimin e vet. E kujtuar me vonesë për reagime dhe impulse politike të nevojshme në këtë gjendje të korrupsionit dhe degradimit qeverisës, opozita nuk arriti të dilte nga mendësia e bunkerizuar e faktorizimit përmes dhunës. Pas më shumë se dy dekadash, perceptimi dhe botëkuptimi shoqëror për ngjarjet politike nuk është i njëjtë dhe simetrik me atë se çfarë ka ndodhur më parë. Për pasojë, nuk mund të përdoren të njëjtat metodologji të reagimit si në kohën kur shoqëria nuk ishte kaq interaktive përmes kanaleve të komunikimit masiv.
Pritej që forma të reja, mesazhe të reja, një metodologji e re të shpërfaqej në protestën e 8 dhjetorit. Pritej që forca e cila aspiron të marrë pushtetin të mund të bënte diferencën jo vetëm me qeverisjen aktuale, por edhe me vetë PD-në e mëparshme. Simbolika për të shkatërruar bunkerin nuk është se nuk qëndron, por është zgjedhur vendi dhe koha jo e duhur. Do të ishte më mirë sikur opozita të shkatërronte bunkerët që ekzistojnë në mendësitë tona dhe brenda vetes tonë. Shkatërrimin e bunkerit tonë të madh, brenda të cilit kemi ngecur të gjithë ne, në bunkerin e moskomunikimit, të prepotencës së qeverisjes së korrupsionit, të krimit dhe trafiqeve, të shkeljes së të drejtës për të qenë i sigurt dhe për të jetuar i sigurt. Në bunkerin e shkeljes së të drejtave civile dhe politike, përmes një sistemi politik të mbyllur dhe korruptiv që në premisë, me zgjedhje të parafabrikuara listash dhe kandidatësh. Ky do ishte bunkeri që do duhej të shkatërrohej, i cili nuk ka nevojë për urën e zjarrin, as ka nevojë për individë të dyshimtë me kapuç, por ka nevojë për qëndrueshmëri dhe këmbëngulje të paepur në kërkimin e saj.
Nëse në mesin e institucioneve gjendet një bunker, është sepse atë e lejoi të ndërtohej paaftësia qeverisëse e Partisë Demokratike në pushtet, që mundësoi një milion shuplakat. Nëse ai bunker është aty, është nga paaftësia e opozitës për të ushtruar presion mbi Byronë-Junior që qeveris këtë vend. Prandaj, është mirë që së pari opozita të lërë llakun dhe brilantinën, të heqë urën e zjarrit, se me të nuk shkon gjëkundi, dhe t’i futet politikës dhe t’u japë shpresë të gjithë atyre që dolën në shesh të bjerrur nga arroganca dhe shpërdorimi. /tesheshi.com/
