Përherë e më shumë mundohesh të kuptosh nëse je thjesht duke ecur mbi një rrugë të asfaltë, apo nga tronditjet hungëritëse që vijnë nga poshtë makinës tënde të jepet përshtypja e një udhëtimi mbi sipërfaqen e një deti plot dallgë. Kjo ndodh përditë në formë të përsëritur, me tronditje të cilat, kryesisht nëpër kryqëzime, të japin kënaqësinë e një udhëtimi në det, kaltërsinë e të cilit është e kotë ta kërkosh për sa kohë dritat e semaforit të kthejnë në realitetin e asfaltë të qytetit tënd. Vështirë të kalosh nëpër rrugët e kryqëzimet tona dhe të mos e kuptosh se gjysma e makinës tënde do të ndodhet ose poshtë ose lart nivelit zero, me një rikthim të beftë në pozicionin e kundërt me të parin, dhe përsëri të rifillojë duke u lëkundur gjithçka.
Kjo që ndodh në qytetet tona, e kryesisht në kryeqytet, është ndoshta një ndër proceset më tipike të një lloji të veçantë. Procesi i kthimit të rrugës në det, në një det të vdekur asfalti, si pasojë e amortizimit të shpejtë të së ngurtës, e cila pëson metamorfozë plot gunga paaftësie dhe amortizimi. Në rastin më të mirë, nuk kalojnë më shumë se pesë vite dhe të gjitha ato investime infrastrukturore qytetëse, të aktualizuara nga xhepi i qytetarit në formë taksimi, pësojnë jo amortizim, por një transformim i cili e shpërfytyron funksionalitetin e gjësë në drejtim pothuajse të paditur. Kështu, në vend që ti të ecësh thjesht drejt në rrugët e kryeqytetit tënd, të duhet të lëkundesh në dallgët e asfaltit, që kthehen tashmë në aktakuzën më domethënëse të abuzivizmit me paranë publike, të administruar me paaftësi e babëzi.
Me skadencë të tillë të investimit publik, rikthimi në vëmendje i gjithë asaj që mund të konsiderohej e përmbyllur shkakton pesimizëm kolektiv mbi aftësinë gjeneruese të shoqërisë. Mentaliteti i pëlhurës së Penelopës në punët publike na mban sigurisht në gjendje emergjence të pafund civile, e cila trashet e trashet në formë progresioni shqetësues. Në këtë mënyrë, nevoja për t’iu rikthyer investimeve të bëra tanimë, ndërkohë që shumë të tjera nuk janë bërë akoma, e thellon gropën infrastrukturore gjithnjë e më tepër, dhe e kthen realizimin e projektit të një vendi të kopsitur në infrastrukturë në një ëndërr të pabërë realitet.
Sa herë që përballesh me çudira të tilla, aq më dëshpëruese duket retorika e politikës dhe e politikanëve për shpëtimin e atdheut ndaj rrezikut të tjetrit politikisht, i cili ndodhet në foltoren përballë. Gjithë ky projektim dhe kjo sipërmarrje për t’i fokusuar të gjitha problemet tek foltorja përballë e tjetrit politikisht, ndërkohë që gjallojmë mbi terrenin e përditshëm që degradon pa fund, shëmbëllen me varrmihësin, i cili, pa e ditur, gropën po ia hap thjesht vetes.
Ne nuk po arrijmë ta ndajmë luftën politike nga lufta për mbijetesë. Problemi i qeverisjes shqiptare nuk është thjesht politik, por është problem i përhershmërisë së të bërit të të njëjtit gabim. Tronditjet nga dallgët e asfaltit, që duhet të jenë unike për nga lloji i tyre, thjesht të kujtojnë e rikujtojnë se imagjinata jonë ka ecur shumë drejt ëndrrave integruese, ndërkohë që realiteti ynë ka ngelur në semafor. /tesheshi.com/
