Në fakt, nëse do e shohim hollë-hollë, e gjithë sfida e tranzicionit vërtitet tek çështja e stabilitetit dhe tek raportet me të. Reforma të marra të prishura e të shprishura, të ripërtërira, rimodeluara, rikonceptuara e rindërtuara, kanë shënjestruar nocionin e stabilitetit të vendit në parametra politikë, ekonomikë e institucionalë. Gjarpërime të përhershme mes rrugëzgjidhjesh të pakuptimta, që demokratikisht i plagosin institucionet, janë kthyer tashmë në metodologji të pushteteve, që, në emër të ndryshimit, “kërcënojnë për stabilitet”. Aq shumë magmatik është terreni politik e institucional shqiptar, sa stabiliteti kthehet në një nocion të rrezikshëm dhe tepër utopik. Të pluskuar në mënyrë të përhershme në luhatje dhe hallakatje, qëndrueshmëria konvertohet vërtet në një antioksidant të rrezikshëm për ato që rrëshqitjen, informalitetin dhe kaosin e kanë koncept stabiliteti. Kështu që, të stabilizuar tashmë prej dekadash në paqëndrueshmëri, çdo tentativë serioze për të sjellë stabilitetin dhe vlerat në politikë dhe në institucione interpretohet, shihet, por edhe predikohet, si dalje prej normales nga kjo status-quo e paqëndrueshmërisë, e perceptuar si stabilitet.
Me fjalë të thjeshta, e gjithë lufta jonë mund të përmblidhet si përpjekje për pak qetësi. Por loja është luajtur pikërisht me kufijtë e kësaj qetësie, apo, thënë ndryshe, të këtij stabiliteti. Për sa kohë që qendra e pushtetit politik vërtitet rreth prodhimit, shumimit e ambalazhimit të parave dhe interesave, stabiliteti përbën pengesën kryesore për një gjë të tillë. Sepse stabilitet do të thotë respektim i procedurave në formë të njëpasnjëshme, të paluhatshme dhe të pakompromis. Eshtë pikërisht loja me procedurat ajo e cila ka përbërë parajsën tonë. Për këtë arsye, respektimi i procedurave kthehet në një nocion të rrezikshëm për mbajtësit e mirëmbajtësit e pushteteve, dhe, për këtë arsye, një aureolë predikuese mbi utopizmin e stabilitetit, e artikuluar ose jo, na përfshin të gjithëve në formën e një hipnoze dehëse.
Të gjithë flasin për stabilitet, të brendshëm e të jashtëm. Ka vite që flitet për stabilitet, por edhe kur e artikulojnë këtë, e bëjnë pa pikë stabiliteti. Janë ndërmarrë pothuajse të gjitha reformat për të ndërtuar stabilitet, ama stabilitet në kuptimin e mirëfilltë të fjalës, që nga qeverisja e deri tek institucionet më të thjeshta, nuk ka.
Dhe e gjithë retorika e stabilitetit, që mbllaçitet poshtë e përpjetë, artikulohet nga ata që destabilitetin e kanë projekt politik. E sikur të mos mjaftonte e gjitha kjo, edhe organizatat të cilat janë instaluar në këtë vend dhe sponsorizohen në emër të stabilitetit kanë marrë vallen shqiptare të paqëndrueshmërisë në rrëshqitje e sipër. /tesheshi.com/
