14 nëntor 2015
Vij nga komuniteti i privilegjuar frankofon në Liban. Kjo ka patur domethënien që unë gjithmonë e kam parë Francën si shtëpinë time të dytë. Rrugët e Parisit janë të njohura për mua siç janë rrugët e Bejrutit. Në fakt, isha në Paris para disa ditësh.
Këto ishin dy netët e tmerrshme! E para mori jetët e më shumë se 40 personave në Bejrut, e dyta mori jetët e më shumë se 100 personave në Paris. Po ashtu më duket qartë se vdekjet e njerëzve të mi në Bejrut nuk kanë aq domethënie për botën sa ç’kanë vdekjet e njerëzve në Paris.
“Ne” nuk e marrim butonin për të shprehur sigurinë tonë nëpërmjet Facebook-ut. “Ne” nuk marrim deklarata të netëve të vona nga burrat dhe gratë më të fuqishme të botës dhe nga miliona përdorues online.
“Ne” nuk ndryshojmë politikat të cilat do të ndikojnë mbi jetët e panumërta të refugjatëve të pafajshëm.
Kjo nuk mund të jetë më e qartë!
Këtë nuk e them me ndonjë pakënaqësi; e them vetëm me trishtim.
Eshtë vështirë ta kuptosh atë për çka u tha këtu, për gjithë retorikën e mendimit progresiv që kemi mundur ta krijojmë, sikur, me sa duket, zëra të bashkuar njerëzorë, shumica nga ne, shumica nga ne anëtarët e species kureshtare, jemi ende të përjashtuar nga brenga e “botës” dominuese.
Dhe e di që me fjalën “botë” unë vetë e përjashtoj shumicën e botës. Sepse kështu funksionojnë strukturat e fuqisë.
Unë nuk kam fare rëndësi.
“Trupi” im nuk ka fare rëndësi për “botën”.
Nëse unë vdes, nuk do të ketë ndonjë ndryshim.
Prapë, e them këtë pa ndonjë pakënaqësi.
Ky formulim është thjesht një fakt. Eshtë një fakt “politik”, e vërtetë, por, megjithatë, fakt!
Ndoshta më duhet të jem paksa i pakënaqur, por jam shumë i lodhur. Eshtë shumë e rëndë për ta kuptuar.
E di se jam mjaft i privilegjuar që kur të vdes do të më përkujtojnë shoqëria dhe të dashurit e mi. Ndoshta ky blog dhe një prani online mund t’i mbledhë edhe ca mendime nga njerëzit rreth këtij rruzulli tokësor. Kjo është bukuria e internetit. Dhe ky është një privilegj i paarritshëm për shumë të tjerë.
Por kurrë më herët nuk e kam kuptuar çka shkroi Ta-Nehisi Coates kur foli për Trupin e Zi Amerikan. Trupin indigjen. Trupin latino-amerikan. Trupin indian. Trupin kurd. Trupin pakistanez. Trupin kinez. Dhe për shumë trupa të tjerë.
Trupi Njerëzor nuk është një. Natyrisht se duket se do të duhej të ishte një deri më tani. Ndoshta kjo në vetvete është iluzion. Ndoshta është një iluzion që ia vlen për ta ruajtur, sepse nuk e di se çfarë lloj bote kishim për të jetuar nëse kjo qëndron si iluzion.
Disa trupa janë globalë, por shumica e trupave janë lokalë, rajonalë, “etnikë”.
Mendimet e mia janë me viktimat e sulmeve të tmerrshme që ndodhën sot, dhe mendimet e mia janë me të gjithë ata që vuajnë nga diskriminimi serioz si rezultat i veprimeve të një mase shumë të vogël vrasësish dhe nga dështimi i imagjinatës njerëzore për të parë një entitet të bashkuar.
Shpresa ime e vetme është që ne mund të jemi mjaft të fuqishëm për të prodhuar përgjigjen e kundërt nga ajo çka këta kriminelë dëshironin. Dua të jem mjaft optimist, për të thënë që ne jemi duke arritur atje, kudo “atje” të jetë ajo!
Ne duhet të flasim për këto gjëra. Ne duhet të flasim për Racën. Ne, pa çare duhet ta bëjmë këtë!
Marrë nga: http://hummusforthought.com/2015/11/14/beirut-paris/
Përktheu: Shpend Kursani – tesheshi.com
