Nëse do të ishe një politikan i akuzuar për afera qindramilionëshe, në krye të një partie oportuniste, gjeneratore e korrupsionit dhe degradimit shtetëror e shoqëror, institucional dhe individual, çfarë do të bëje për t’iu shmangur ndëshkimit? Ku do të ishte vendi më i sigurt për t’iu fshehur drejtësisë në pritje të “rilindë” përmes vetingut legjendar të shndërruar në refrenin shurdhues të një shumice qeverisëse të shkërmoqur, në luftën politike kundër një opozite të frikësuar nga skeletet në dollap të së shkuarës së saj qeverisëse?
Ka një teori, sipas së cilës, nëse do të fshehësh diçka, vëre atë në vendin më të dukshëm dhe më të qartë, aty ku askujt nuk do t’i shkonte në mend se mund të përfundojë. Pikërisht kjo teori mund të shpjegojë edhe zgjedhjen e Metës president të republikës. Kush mund të guxojë të mendojë, të deklarojë, apo më tej akoma, të akuzojë dhe të hetojë nesër presidentin e republikës, simbolin e unitetit të kombit, për sjelljen e tij të shpërfytyruar politike gjatë tetë viteve të fundit të qeverisjes së vendit, ku të qenit vazhdimisht në pushtet të bën automatikisht përgjegjës, në mos ligjërisht, të paktën moralisht, për rrënimin progresiv të shtetit shqiptar.
A mund të ketë imunitet më të lartë, politik, juridik e të çdolloji tjetër sesa të qenit kryetar i shtetit? Një imunitet i dhuruar me votat e kësaj shumice, që ndërsa predikon pafundësisht kryereformën e saj, atë në drejtësi, që thuhet se do t’i japë fund pandëshkueshmërisë, e përdor atë si hanxhar kërcënues mbi kokat e atyre që supozohet të jenë subjekti i saj, duke u imponuar zgjedhje që i shërbejnë politikisht në shkëmbim të imunitetit nga “drejtësia e rilindur”? Drejtësi e standardeve të dyfishta akoma pa u ngjizur. Drejtësi e indulgjencave që sigurojnë parajsën e paprekshmërisë, me kushtin e vetëm që t’i nënshtrohesh formulave rilindase për sigurimin e kapitalit në formën më sipërore të pragmatizmit politik, që për çdo votues normal shqiptar nuk mund të shënojnë vetëm se falimentin moral të një klase politike.
Ilir Meta i ngjan një të syrgjynosuri në presidencë, jo një të zgjedhuri president. Mosdëshira dhe dëshpërimi i tij ishte lehtësisht i dallueshëm në fytyrën e nxirosur. Ai ishte vërtet “kurban”, por ndryshe nga ç’u përpoq të shitej, nuk ishte kurban i krizës politike, i domosdoshmërisë për zgjidhjen e saj, për garantimin e stabilitetit dhe qëndrueshmërisë së shtetit, por i bëmave të tij politike, i pushtetit të ushtruar abuzivisht dhe babëzisht. Mes pasigurisë së epokës postveting dhe mbrojtjes që ngrehina e presidencës të mundëson, ofruar “me zemërgjerësi” nga Partia Socialiste, ai u detyrua të pranojë të parën, edhe pse kjo lëvizje ishte një disfatë e dukshme politike që do ta dobësojë LSI-në.
Partia Socialiste ka arritur ta përdorë suksesshëm reformën në drejtësi si mjet të fortë shantazhi për të forcuar akoma më tej pozitën dhe për të delegjitimuar kundërshtarët e saj. Por kjo sigurisht që do të ishte e pamundur nëse vetë opozita dhe aleati i dikurshëm i saj, të përfshirë nga paniku dhe frika e natyrshme e ndërgjegjes fajtore, nuk do të ushqenin kaq dukshëm dhe pa takt alibinë e Partisë Socialiste. Paaftësia e tyre për të menaxhuar dhe përballuar frikën nga mundësia e ndëshkimit të nesërm i ka detyruar jo thjesht të ngujohen në çadër apo të pranojnë të internohen në presidencë, por të shndërrohen në objekt të cinizmit dhe shantazhit të kryeministrit. Kjo frikë e ka detyruar opozitën të pranojë në heshtje zgjedhjen e njëanshme të Ilir Metës president, edhe pse sipas saj gjendemi ne kulmin e një krize politike që ka kapluar vendin. Në zgjedhjen që paradoksalisht i shkon për shtat edhe vetë opozitës, pasi, siç edhe Edi Rama tha me cinizëm, Ilir Meta mbetet garanti më i mirë dhe presidenti më i përshtatshëm për PD-në jo nga radhët e PD-së.
Në fund, humbësit e gjithhershëm janë shqiptarët e ngërthyer në ingranazhet e një sistemi ku drejtësia në rastin më të mirë është mjet shantazhi, është hanxhar kërcënimi për kokat e atyre që refuzojnë të pranojnë pazaret e imponuara, ndërsa në rastin më të keq është tentativë e hapur për të shkaktuar trazira, kaos dhe pasiguri, si shpresa e fundit e të mbyturit që në dëshpërim e sipër përpiqet të tërheqë me vete kë të mundet.
Shqipëria ka sot këtë qeverisje sepse ka këtë opozitë, e ka këtë opozitë sepse ka këtë qeverisje! Ndërveprimi mes këtyre forcave të kundërta është parakusht për vazhdimësinë e spirales së degradimit. Është një cikël që përsërit pafundësisht veten. Dhe në këtë drejtim, ata që shikojnë fundin e botës në mospërfshirjen në zgjedhje të opozitës, të konsideruar si vetëvrasje kolektive politike, nëse fusim në llogari edhe partitë e tjera të vogla, duhet të kuptojnë se ky mund të jetë edhe fillimi i fundit të një sistemi politik sfilitës dhe të dëmshëm, që shkon përtej vetë opozitës. Sigurisht që arsyeja pse opozita ka marrë një vendim të tillë është larg të qenit vetësakrifikim i ndërgjegjshëm për të mirën e shqiptarëve, por rezultati mund të jetë i tillë, çka do ta bënte atë më shumë se të mirëpritur. /tesheshi.com/
