Pas 48 orë negociatash tragjikomike, nën kërbaçin e pashembullt ndërkombëtar, prijatarët e partive politike më në fund ranë dakort mbi tekstin përfundimtar të reformës kushtetuese në drejtësi. Kjo i hapi rrugë dërgimit të draftit në seancën parlamentare dhe miratimit të tij pak pas mesnatës, si rrallëherë me votat e të gjithë deputetëve. Një seancë që nuk zhgënjeu për nga butaforia që e shoqëroi, ndërsa të akuzuar për shpërdorim të detyrës me pasojë vdekjen, që i janë shmangur gjykimit falë rifitimit të imunitetit si deputetë, përshëndesnin plot patos fillimin e epokës së re të drejtësisë dhe të ligjshmërisë në këtë vend. Mallkimi i Rozafës, ku konsensusi i arritur ditën prishej natën, më në fund u zhbë!
Nën dalldinë kolektive të arritjes së konsensusit, të kërkuar me ngulm “vetëmohues” nga Ilir Meta, besoj se pakkush nga përfaqësuesit e popullit gjeti kohë të lexonte draftin përfundimtar, e aq më pak të kuptonte çfarë po votonte, ndër të tjera edhe sepse leximi për një pjesë të mirë të tyre mbetet një ushtrim i pamundur intelektual. Dalldia infektoi shumë shpejt edhe publikun militantesk, që nën llogore nxitonte të shpallte fitoren e aksh krahu politik dhe kontributin e jashtëzakonshëm të krerëve partiakë, pa lidershipin e të cilëve kjo arritje do të ishte e pamundur. Mediat gjithashtu, si përfaqësuese të denja të batakut shoqëror dhe kulturor ku gjendemi, u ranë tambureve të fitores nën dirigjimin e partive ku gjenden të atashuara.
Por përtej entuziazmit militantesk, një dyshim mbetet i pranishëm. Dyshimi nëse përfshirja imponuese e politikës, e kamufluar përmes nevojës për konsensus, sovranitet, e sa e sa teza të tjera fisnike, në fazën e fundit të draftimit të reformës i ndihmoi vërtet drejtësisë, apo thjesht shërbeu për të ofruar garancitë e nevojshme se reforma do të jetë vërtet një “kapitull i ri”. Një kapitull që sheh para, pa i kthyer sytë nga shumëçka tragjike dhe e rëndë që ka ndodhur përgjatë këtyre viteve të degradimit të sistemit të drejtësisë. Një e shkuar ku politika dhe politikanët mbartin damkën e keqbërësve kryesore, ndër të tjera atë të përdorimit të sistemit të drejtësisë.
Diku më herët, në një nga shkrimet e shumta kushtuar kësaj reforme, kemi përmendur se një nga dispozitat e reformës parashikonte amnistimin e të gjithë atyre gjyqtarëve dhe prokurorëve që vullnetarisht vendosin të tërhiqen nga sistemi. Pra, kushdo prej tyre do t’i ketë të mbyllura hesapet me të shkuarën, mjafton që t’i bëjë hosana kapitullit të ri, që do të thotë, të pranojë se abuzivizmi i deridjeshëm nuk mund të vazhdojë më. Asgjë më shumë nuk nevojitet që të gëzosh lirshëm frytet e pandershme të të qenit kontributor i degjenerimit të drejtësisë në këtë vend.
Parashikimi i një neni të tillë, që ngurtëson modelin e pandëshkueshmërisë, përkundër asaj çka duhet të ishte një drejtësi e vërtetë, shpjegon edhe thelbin e diskutimeve politike. Të gjithë ishin të angazhuar në formulat e strukturimit dhe të përzgjedhjes së anëtarëve të institucioneve kryesore që do të ndërtojnë kupolën e re të sistemit. Dhe përvuajtja për konsensus me çdo kusht, shoqëruar me patetizma për vetësakrifikime dhe internime deri në Alaskë, gjithmonë për “hir të Shqipërisë”, nënkuptonte pikërisht garantimin e influencave të nevojshme që të gjithë të dilnin të amnistuar nga reforma. Dhe kështu ndodhi. Të buzëqeshur, diçka që, në fakt, ngjante më shumë si ngërdheshje, të gjithë votuan njëzëri. Sepse ndryshe nga gjyqtarët e korruptuar, të cilëve u duhet të largohen për t’u amnistuar, ata mund të vazhdojnë të bëjnë politikë në emër të “kapitullit të ri”. Sigurisht, jo me të njëjtën arrogancë dhe abuzivizëm si më parë. /tesheshi.com/
