Shqiptarët e Maqedonisë po ndihen sërish të atentatuar etnikisht nga maqedonasit pas vdekjes së Almirit katërvjeçar, si pasojë e aktit makabër të një qenie nga radhët e tyre, Boban Iliqiq, një ngjarje e ndodhur në Kumanovë.
Të hënën nisi të qarkullonte dhe videoja e atij akti, një mizori e vërtetë; pamje të cilat meritonin paralajmërimin klasik: “Kujdes, pamje të rënda. Largoni fëmijët!”, për vetë tmerrin që përcillnin.
Ato edhe me shumë e irrituan opinionin shqiptar, i cili e pa qartazi atë kafshëri njerëzore të paprecedent, për vetë kushtet në të cilat ka ndodhur. Sepse gjithçka ishte bërë me vetëdije të plotë: për ta ekzekutuar të gjithë familjen shqiptare. Ishin pikërisht ato pamje që nuk e kufizonin krimin e bërë si një akt ordiner i çastit, pas së cilit ka pendim. Dhe kjo e bën më të tmerrshme ngjarjen e Kumanovës.
Në shoqëri me sensitete etnike të forta, ndodh që dhe incidenti më i vogël të shihet me sy komplotist. Një i ngjashëm ndodhi gjashtë vite më parë në Himarë, ku një grup djemsh shkuan e përplasën me makinë të riun Aristotel Guma, i cili më pas humbi jetën.
Dhe duke qenë se Himara është prej vendeve me sensitet të fortë nacional në raportet shqiptaro-greke, elementi grekofon në Shqipëri, përfshirë dhe Athinën zyrtare, së bashku me Kishën greke, vuri kujën, duke e parë ngjarjen si atentat me prapavijë etnike. Por e gjithë ajo zhurmë që u bë ishte një sajesë artificiale.
I ndjeri Guma ra viktimë e një sherri të rinjsh, që mund të kishte ndodhur kudo dhe me këdo.
Tekefundit, në kushtet e Shqipërisë, edhe pse bën vaki që krerë politikë të luajnë me ndjenjat nacionale, siç ndodh rëndom kjo me ata që rreken të jenë udhëheqës e njëherësh mbrojtës të interesave të minoritetit grek në jug, populli vetë reflekton krejt diçka tjetër, si të ishte një mrekulli: një bashkëjetesë model, pa u diktuar e cenuar nga asnjë abuzim apo përçartje e atyre që ushqehen tek çorba e kazanit të politikës me interesa të errëta gjithfarëshe.
Tek rasti Guma, për asnjë çast, populli i thjeshtë, në Himarë, apo përgjithësisht në hapësirat minoritare, nuk u moleps nga vajtimi i krerëve të Kishës apo politikës për t’ju bashkuar atij korri zipërçues, sipas së cilit, Aristoteli, djali i tyre, ishte vrarë për flamur teksa ecte mbi një papaq të lodhur.
Por a është kështu dhe me rastin e vogëlushit, të ndjerë tashmë, Almir e bishës Boban?!
Sigurisht që jo, dhe sigurisht që aty, në atë lloj vrasjeje, ka diçka që bie era urrejtje etnike.
Sepse, po të shihet hollë-hollë, krimi nuk është aq momental, dhe, rrjedhimisht, aq aksidental.
Tërbimi i Bobanit nuk adresohet thjesht tek babai i Almirit, njeriu me të cilin ai ishte përlarë me fjalë në ambientet e spitalit; ai tërbim ka përfshirë me vetëdije të plotë të gjithë familjen shqiptare, me synimin për t’i çuar në atë botë, pa as më të voglën ndjenjë humane që do e kursente një fëmijë të pafajshëm.
Në çdo rast tjetër, nëse nuk do ekzistonte një kontekst etnik, e sigurisht dhe pak fetar, çdo shpirt njeriu i përfshirë në një delikuencë të atij lloji si ajo e Bobanit të tërbuar do e kishte frenuar veten përballë një fëmije, madje dhe gruaje.
Ndërsa aty Bobani shfaqet në rolin e një maqedonasi që kërkon t’i qërojë hesapet me ca shqiptarë, qoftë dhe gra e fëmijë, e jo aq të një të xhindosuri thjesht ordiner.
E vërteton këtë dhe vetë faktori mediatik, politik e civil, maqedonas, që deri më tani nuk ka shfaqur kurajon, aq më pak humanitetin, për ta denoncuar si akt e për t’u distancuar nga krimi i llahtarshëm i bashkëpatriotit të tyre kriminel.
Dhe kjo e bën alarmante situatën në Maqedoni, frenat e së cilës duhet t’i marrë një politikë vullnetmirë për ta zgjidhur. Sepse kemi të bëjmë me rastin tipik kur është vrarë një popull, e jo thjesht një fëmijë, e ku dhe vrasësi ngjan të jetë një popull, e jo një horr i veçuar social. /tesheshi.com/
