Kjo fushatë elektorale në Shqipëri së cilës po i afrohet fundit, është padyshim më unikja e 27 viteve pluralizëm. Edhe për faktin se si rrallë herë fituesi pothuajse dihet. Nuk dihet se ç’do të ndodhë me kuotat e fitores, se ç’lëvizje politike do prodhojë rezultati, por fituesi paralexohet lehtshëm. Dilemat padyshim janë për atë se ç’fat do e ndjekë LSI-në, një forcë politike me profil të pastër klientelist, i mundur të jetë faktor pikërisht falë kësaj specifike.
E nga ana tjetër, është pikërisht klientelizmi që e ka bërë të urryer në një pjesë të opinionit. Aleati Rama, de fakto një “ish”, po e godet pikërisht në këtë pikë, si për të fituar zemrat e përkthyera në vota të asaj pjese të elektoratit që shohin tek Ilir Meta dhe partia e tij grykësinë për pushtet nëpërmjet klientelizmit.
Ndryshe nga partitë tradicionale PS dhe PD, ku për to votohet dhe nga ai kontigjent shoqëror, militant ose jo, pa interesa të drejtpëdrejta, me LSI-në kjo nuk ndodh. Propabiliteti që Metës t’i jepet votë për ndonjë vizion a program qeverisës, është pothuajse zero. Siç po vërehet dhe këto ditë të çarjes së madhe mes aleatëve, deri dje të vetëcilësuar dhe strategjikë, LSI nuk po mundet të ofrojë modelet e veta të suksesit në shtetbërje dhe aftësi qeverisëe. Ajo po përpiqet të joshë elektoratin me kinse programe zhvillimi, por në asnjë rast nuk nuk mundet të ekspozojë ndonjë model suksesi për ta ofruar si provë bindëse për të gjithë sa thotë.
I gjithë ligjërimi i saj ka mbetur tek të qënit “faktor stabiliteti”, duke e shitur me këtë togfjalësh dogmatik, koalicionin e djeshëm me PD-në e më pas me PS-në. E tashmë që dhe kjo ka rënë, e mbetur gafil nga një lëvizje Rama – Basha, nën ethet e përjetimit politik të tipit “nuk ka çfarë humbet”, ka tradhëtuar të gjithë kauzën etike të ngërthyer në frazën e Metës “me qetësi e dashuri”, duke degraduar në një gjuhë të rëndomtë inatçore, që përputhet plotësisht me gjendjen e të qënit “për jetë a vdekje”.
Pretendimi se do dalë forcë e parë, natyrshëm duhej t’i jepte një gjendje relaksi e ngazëllimi, ndërsa çakërdisja ligjërimore e tradhëton triumfin e pretenduar, duke e ekspozuar para syve dhe veshëve të elektoratit si një të dëshpëruar të madhe për humbjen për herë të parë, pas afro një dekade të lidhur me kërthizat e qeverisjeve, të llokmave në tepsinë e pushteteve.
I shtohet gjithë kësaj panorame trishtuese, edhe tradhëtia institucionale e Metës, që, si President, është hedhur rëndomësisht në fushatë, pa pranuar të bëjë rregullimet e duhura etike në realitetin e ri politik. Pozita e tij e të bërit fushatë si kreu i LSI-së, pa qenë më zyrtarisht i tillë, e për më tepër si President i zgjedhur, tregon se jo triumf por një humbje e madhe, e përkthyer si një largim historik nga pozita “king maker”, po i troket LSI-së më 25 qershor. Siç u cek dhe në fillim, këto janë të parat zgjedhje me fitues të paralexuar; por kjo nuk jua heq statusin e të qënit historike, nëse kihet parasysh rënia mitit të LSI-së si parti gjithnjë në pushtet. Ngjan e gjitha me një “veting politik” dhe kjo i bën historike këto zgjedhje. /tesheshi.com/
