Jezu Krishtin deri pak para kryqëzimit e yshtën që të merrej me politikë. Kundërshtarët e atëhershëm të pushtimit romak, le të themi, opozita, i kërkuan hapur që t’i udhëhiqte në betejën e tyre revolucionare. Farisenjtë, le të themi, mazhoranca, e provokuan me pyetjen nëse i duhen paguar taksat Çezarit. Ai nuk bishtnoi, nuk i la pa përgjigje, por rrëfeu ditës për diell misionin, domethënien e ardhjes në tokë dhe paralajmërimin e ringjalljes, dhe u shfaq si Mesia.
Kur Ponc Pilati e vuri gjindjen të zgjidhte mes Krishtit dhe Barabës, gjindja zgjodhi Barabën, i cili akuzohej të kishte kryer një vrasje, por në fakt ishte udhëheqës i revolucionarëve që lypnin mëvetësinë nga Roma. Ndaj, turma bëri zgjedhjen e saj politike.
Ta shohësh këtë ngjarje me këndvështrimet e sotme, rrezikojmë të bëjmë gabim, sepse atëbotë kombet dhe shtetet kanë qenë koncepte të paqena, përveç hebrenjve, të cilët ishin populli i zgjedhur, ndaj mendoj se nuk gabojmë shumë. Me sa kuptojmë nga shkrimet e shenjta, në sinagogë është predikuar fjala e Zotit, kurse në këshillin e priftërinjve hebrenj është bërë teologji, janë vendosur rregulla, parime, ligje, pra është bërë politikë. Sipas tyre, këto ligje shkeli Jezu Krishti, fjala vjen, kur bënte mrekulli për Sabatin, ndaj e akuzuan për blasfemi.
Sot, ne trashëgojmë Ungjijtë dhe kishën. Besimtari ka nevojë për ritin, dhe gjatë ecjes së tij mundohet të jetojë në paqe me fenë e vet dhe të tjerët. Një besimtar mund të lindë ose jo në një kulm të këtillë, por më së shumti bëhet rrugës. Kjo gjë ndodh jo vetëm në Kristianizëm, por në të gjitha fetë monoteiste. Një njeri që beson në Zot, ndjek librat e shenjtë, ritualin e besimit të tij, nuk ka asnjë gjasë me qenë hajn, vrasës. Mund të gënjehet, por nuk ka mundësi t’i japësh armën e pushkatarit.
Këto kohë ka patur shkrime, komente, kunja nën zë, se të kriminalizuarit e politikës janë katolikë, e po sulmohet ky komunitet. E thashë pak më lart që besimtari ka një rrugë për të bërë, dhe shtegu i tij është krejt i veçantë, ekskluziv. Shën Pali ishte përndjekës i kristianëve, ndoshta ka bërë dëm me dorën e tij, por më pas arriti të shohë dhe të bëhet ungjilltari më i flaktë. Ilirët besohet të jenë ungjillizuar nga Pali. Me këtë dua të them që nëse nuk shkon në kishë, xhami a teqe, nëse nuk jeton si besimtarët e tjerë, mund ta kesh emrin si të duash, por nuk ke kurrfarë përkatësie me komunitetin, jo më ta përfaqësosh atë. Ta nisësh logjikën e përkatësisë thjesht nga emri, i bie të jesh më shumë se dritëshkurtër. Përse mos ishte katolik Tuk Jakova, kur i vinte kufirin tek thana klerit? Sa besimtarë, madje imamë, në Shqipëri e gjetkë e kanë emrin Albert, Roland, Elvis? Sa të tjerë janë kristianë katolikë, ortodoksë apo protestantë, me mbiemrin Hyseni, Braho, Teqja?
Ndaj, nëse sot ka një deklaratë të Kishës për kandidatët me të shkuar dhe të sotme kriminale a të korruptuar, kjo nuk ka të bëjë me njëfarë katarsis të grigjës, sepse ideja është që të mbrohet besimtari prej rrenës, jo kandidati të shkishërohet. Kandidatit i thuhet ta lërë politikën, ta lërë aktivitetin dhe të konvertohet, të pendohet, se ka për të gjetur paqen, faljen.
Një tjetër pikë e rëndësishme e kësaj deklarate është shitja e votës dhe betimi për votën mbi librin e shenjtë, mbi Bibël apo Kur’an. Ky është mëkat gjëmëmadh për ata që besën e lidhin kështu, pak rëndësi ka nëse janë të krishterë apo myslimanë, por kjo bën vaki në Shqipëri, ndaj duhet thënë copë e pa drojë. Tundimi që kjo botë i afron besimtarit është i madh, prandaj bariu duhet të flasë, në mënyrë që t’i jepet Çezarit ajo që i takon Çezarit, e Zotit ajo çka i takon Zotit! /tesheshi.com/
