Historia e një të burgosuri të dënuar të qëndrojë gjithë jetën prapa hekurave për një krim të bërë vite të shkuara, e të sjellë në sytë e masës përmes ekranit televiziv, është kthyer në fenomenin e javës. Reagime të ashpra, të buta, linçime në distancë për kryerësin e krimit, dëshmi pa fund, lot të derdhur drejtpërdrejt në televizion. Një mizëri komentesh që e vënë atë me shpatulla pas muri për mashtrim, për mungesë sinqeriteti, pendimi, kërkimi faljeje, për përpjekje për manipulim të opinionit publik.
Ndërkohë ai po e vuan dënimin, e rasti i tij hyn te jo të shpeshtët kur gjykata ka vepruar siç duhet e ka dhënë vërtet drejtësi.
Ky është një alamet reagimi, që, i marrë pa paragjykim, nuk ka të sharë. Por a është vërtet gjithçka në rregull, a është vërtet kjo shoqëri kaq e virtytshme, kaq me parime, kaq e dëlirë në ndjenja e në veprime?
I dënuari për vrasje është në qeli, po vuan dënimin, dhe e ka marrë atë që meriton, me apo pa dëshirën tonë.
Po a kemi ne të njëjtën sjellje, ne që vëmë kujën pse ai foli, për dhjetëra e qindra shkelës të tjerë ligji, të paudhë, vrasës e hajdutë, që jetojnë mes nesh, që jetojnë me ne, e që e sjellin jetën tonë rrotull?
A kështu u hakërrehemi atyre që me jaka të bardha fshehin të shkuarën e tyre të zezë? Apo veprojmë krejt ndryshe, u bëjmë temena, i ftojmë të na japin mendime, ide, përpiqemi t’i bëjmë ata pjesë të jetës sonë, e thellë, thellë në qenien tonë, i kemi zili për aftësinë e patur për të bërë përpara kësisoj?
A nuk kemi para syve tanë me dhjetëra raste të njerëzve që bëjnë batërdinë në këtë vend e nuk hyn ferrë në këmbë, që hyjnë e dalin nga burgu më thjesht se ç’mund të hysh e të dalësh në një hotel? A si sot, a kaq fort e ngrejmë zëri ne?
Ç’është dekriminalizimi? Për ç’hyn në punë? Pse është ai i domosdoshëm? A nuk nënkupton ai kriminalizim? E të kujt pa? Të atyre që e kanë marrë dhe e marrin jetën tonë në dorë. Ku është zëri ynë? Jo vetëm që nuk këlthasim si sot ndaj një të dënuari, por i votojmë e jetojmë me ta.
A nuk shohim të na mbijnë si kërpudha përditë njerëz të dhjamosur nga pasuria e vënë brenda natës? Si e vunë atë, me djersë? Jo! Me krim, në mos duke vrarë, duke prerë, duke futur duart në mallin e huaj, në paranë e huaj, në mishin e huaj. Njëlloj reagojmë ne?
Sa njerëzve ua dimë të shkuarën, si e kanë bërë pasurinë, kujt i kanë rënë në qafë e sa njerëzve u kanë hipur mbi qafë. I njëjtë është reagimi ynë ndaj tyre?
Ata ftohen ngado, sajdisen ngado, e me kravatë i mbulojnë zullumet e tyre që fare mirë mund të jenë të ngjashme me atë të personazhit të përfolur fort të kësaj jave. Të njëjtin reagim kemi ne ndaj tyre? Aspak!
A thua vallë, nëse Mariani do ishte jashtë hekurave, njësoj do të silleshim me të? Do ta bënim për një lek e do t’i tregonim derën e burgut? As s’bëhet fjalë!
Hipokrizi! Ndryshe nuk ka si shpjegohet që kur duhet vërtet të mbrohet e drejta, të vihet gishti tek e keqja, tek i keqi, askush nuk bëzan. Sepse ne e shtypim me këmbë atë që i kanë shterur fuqitë dhe i servilosemi atij që fuqinë e vet e ka mbi tonën.
Nuk është çështje virtyti, sepse, ndryshe, lukunia e të pavirtytshmëve nuk do na merrte frymën. Ata do e kishin të pamundur të shtoheshin nëse ndaj tyre do të reagohej siç reagohet sot ndaj Marianit.
Trimëria ndaj Marianit sot nuk vlen. Nuk vlen, sepse ai e ka marrë dënimin. Sot vlen reagimi e trimëria ndaj Marianëve në liri. Ndaj të gjithë vrasësve, edhe ndaj atyre që, nëse nuk vrasin me armë zjarri, na e vrasin përditë të sotmen e të ardhmen me mjete të tjera. /tesheshi.com/
