Kryeqyteti i boshnjakëve merr jetë vonë në ditën e fundit të javës. Një privilegj për Sarajevën e përshpejton zgjimin e qytetit të dielën.
Presidenti turk, Rexhep Tajjip Erdogan, do të jetë aty këtë ditë; një vizitë që ngërthen gjithçka, të djeshmen, të sotmen dhe të nesërmen, historinë dhe besimin.
E shtuna në Mostar paralajmëron panoramën e një dite më pas në Sarajevë. Një lumë njerëzish mbi urën e famshme kanë ardhur pikërisht për ngjarjen e së dielës. Vendmbërritja e tyre bëhet lehtësisht e qartë tek dëgjon njërin të thotë: “Kemi ardhur për ty, Reis.”
Përshëndetjeve të mirëseardhjes, që i ndesh të shkruara ngado në kryeqytetin boshnjak, u shtohet vala e gjallë e njerëzve që kanë sosur aty nga gjithandej për të parë e dëgjuar nga afër Erdoganin. Prania e tyre është më e dukshme në pazarin e vjetër. Vetë ata bëjnë çmos që të spikasin.
Standardet e dyfishta të shumë vendeve europiane i kanë mbyllur derën aktivitetit të Erdoganit në to përgjatë fushatës për zgjedhjet e parakohshme në Turqi dhe ia kanë hapur atë kujdo që është kundër tij, mes të cilëve si kundështarë politikë dhe terroristë të shumë ngjyrave.
Nuk ka zgjedhur të bëjë kështu Sarajeva, ku Reisin, kapitenin, siç pëlqejnë ta thërrasin shumë njerëz, e presin mijëra vetë. Këta nuk i ka penguar të vijnë as rruga e gjatë, as lodhja, as agjërimi, as pritja e kuptueshme në diell të dielën.
Boshnjakë, turq, azerë, dhe shqiptarë, i gjen bashkë në rrethinat e pallatit të sportit. Një shfaqje flamujsh, gjuhësh, ngjyrash… Gazetarë të televizioneve të huaja mundohen të rrëmbejnë një fjalë nga kushdo; ndesh nga mikrofonat e kanaleve televizive gjermane te ato serbe.
Një kontroll i imtësishëm, ndoshta dhe më i shtuar se zakonisht për shkak të zërave për një atentat të mundshëm ndaj Erdoganit, është vuajtja e fundit për të mbledhurit në sheshin e jashtëm të “Zetra”-s. Godina olimpike e ka pësuar keq gjatë luftës së viteve ’90. Për më tepër, rrezikon të digjet sot, metaforikisht, nga mbështetësit e Reisit.
Vërtet, edhe pse ai vetë do dhe shumë orë të shfaqet, gjithçka brenda sallës është një flakërimë. Valëvitje flamujsh, thirrje sa nga njëra anë në tjetrën, melodi e zëshme në sfond… Atmosferë spektakolare!
Dhe kur vjen puna te folësit, vetë i zoti i shtëpisë, homologu i presidentit turk, sado që i ka përzgjedhur fjalët, mbetet në hije. Sepse njerëzit duan të dëgjojnë Reisin!
Ç’forcë elektrizuese ka ky njeri! Si i ndez flakë mijëra vetë në pritje për të prej orësh!
Fjala e tij, si gjithmonë, është e jashtëzakonshme, veç mjafton një fjali e vetme për të përcjellë peshën e saj, teksa u drejtohet bashkatdhetarëve të tij, ama me një kontekst shumë më të gjerë, si mësim nga e kaluara dhe e sotmja: “I dilni mirë për zot besimit dhe gjuhës suaj; humbni po t’i humbisni këto!”
Çelësi i suksesit të këtij njeriu është se ai u flet shpirtrave të njerëzve me fill të përbashkët besimor, me të shkuar shpesh të përbashkët apo të ngjashme, me të sotme njësoj të ngjashme. Po, sigurisht, ai është një udhëheqës politik, ama shihet shumë më tepër se kaq. U flet të drobiturve, të zhgënjyerve, të pambrojturve, të fikurve nga një histori shekullore e shkuar keq.
Ky njeri i thotë vrasjes vrasje dhe jo vdekje, ky njeri nuk ngurron ta kundërshtojë vendosjen e fateve të popujve nga një pesëshe vendesh. Qeverisja e këtij njeriu në këto 16 vite është, në fund të fundit, modeli i vetëm i begatimit në botën e sotme islame, me të gjithë të mirat dhe të metat e saj.
Ky njeri i mbush sadopak vëllezërit e tij në besim, i bën të shpresojnë për ditë më të mira. Prandaj ia vlejnë kilometrat e bëra për të, prandaj praninë e tij nuk e përtypin gjetkë.
I tillë është Reisi, në ia mbyllshin derën në zemër të kontinentit, ia hapin sot në Sarajevë, nesër diku tjetër.../tesheshi.com/
