“Toka nuk prodhon asgjë më të keqe se një njeri mosmirënjohës”
Ausoni
Ashtu siç pritej, pas vizitës së Erdoganit në Tiranë, ka nisur fushata e kundërshtisë ndaj tij dhe fjalëve që ai tha prej atyre që trimërohen sa herë u nxjerr krye patosi antiturk, e që janë pula brenda gardhit në të cilin vegjetojnë.
Por do të kthehem më pas tek ta. Së pari desha të vija në dukje atë çfarë ka bërë Erdogani në Turqi, si e ka shndërruar atë nga një hapësirë gri, e pashpresë, në një vend ku mbrothësia perceptohet hapur. Turqia e viteve ’90 ishte tërësisht e prapambetur, e mbytur në borxhe, e sunduar nga ushtria, e goditur nga grushtet e shtetit, me shtetarë të ekzekutuar, ku asgjë nuk pipëtinte. Në Stamboll, për të mos folur për më tej, mungonin dritat, uji, e qyteti mbulohej nga reja e qymyrit sa herë vinte dimri e njerëzve u duhej të ngroheshin. E tërë paraja ishte në duart e një grushti njerëzish, ndjekës të pushtetit, që kishin monopolizuar gjithçka. Partitë mbylleshin pa të keq, e njerëzit burgoseshin për një fjalë goje.
Në një klimë të tillë pati ardhur Erdogani në krye të bashkisë së Stambollit. Për aq sa qëndroi në atë post, bëri sa mundi që gjërat të ndryshonin. Më pas do të përjetonte burgun, i shtënë në të për ca vargje të thëna diku. Dhe vitet 2000 do të dëshmonin shndërrimin e jashtëzakonshëm të Turqisë nën qeverisjen e tij. Për ta përmbledhur, mjafton të kujtojmë faktin e mirënjohur të shlyerjes së borxhit ndaj FMN-së dhe të ofrimit të një huaje për të; diçka kuptimplote dhe që nuk ndodh ta hasësh.
Në vitin 2014 ai do të zgjidhej president i Turqisë, i votuar nga populli, e jo nga parlamenti, e për më tepër, që në raundin e parë, duke marrë mbi 50 për qind të votave, edhe pse e tërë opozita ishte bërë bashkë kundër tij.
Për të sqaruar diçka, nuk bëhet fjalë për një opozitë parimore, që lufton me ide, por për një të tillë që ka humbur prej kohësh pushtetin politik e ekonomik, e pashpresë që të vijë në pushtet, ngaqë nuk ofron asgjë, e ngase është tërësisht e paaftë. E dorëzuar para procesit zgjedhor, në të cilin nuk fiton dot, synimi i saj i vetëm është kaosi, dhuna në rrugë, terrori.
Të flasim tani për vizitën e Erdoganit në Tiranë. Në një kohë krize ekonomike, me investimet e huaja në rënie, me dëshpërimin të vënë re te çdo shqiptar, e me mijërat e njerëzve që kanë marrë edhe një herë rrugët për jashtë, vizita e kryeministrit turk, i bashkëshoqëruar nga 100 afaristë, u duk si një varkë shpëtimi. Erdogan premtoi rritje të shkëmbimit tregtar, siguroi që do t’i nxiste biznesmenët turq të investonin në vendin tonë, e premtoi po ashtu një sërë ndihmash të tjera. Si kurrë më parë, ai u prit nxehtësisht nga një masë e jashtëzakonshme njerëzish në Prezë, që sfiduan vapën dhe qenë të paorganizuar politikisht, por që u mblodhën për t’i uruar mirëseardhjen njeriut që sot duartrokitet nga miliona njerëz anekënd botës.
Turqia është i vetmi vend ku mund të shkohej lirshëm që në fillim të viteve ’90, kur shqiptarët rropateshin dyerve të ambasadave. Eshtë një nga vendet që asnjëherë nuk i ka dalë kundër Shqipërisë, por përherë ka qenë në krah të saj. Ajo është nga vendet e para që e njohu Kosovën, duke vijuar më pas ta ndihmojë pareshtur për ruajtjen e integritetit territorial e për të bërë përpara. Në Turqi ndjehemi si në shëpinë tonë, nuk përjetojmë kurrë racizmin e ndeshur gjetiu, e po ashtu shumë prej figurave tona kombëtare kanë kontribuar në atë vend.
Kështu, parë në këtë këndvështrim, të gjithë ata që këto ditë kanë marrë vrapin për ta akuzuar Erdoganin, e për ta vënë me shpatulla pas muri qeverinë e Ramës, janë veç mosmirënjohës. Ata nuk i përmendin aspak ato çka ai na ofroi. Ata nuk e kanë hallin te institucionet shkollore që rrezikohen të mbyllen, as te lufta ndaj lëvizjes Gylen. Çështja është gjetkë, te përbaltja e Erdoganit. Padituria e tyre është aq e thellë, sa shpesh ngatërrojnë Gylenin me ish-presidentin Abdullah Gyl, flasin përçart teksa përpiqen të arsyetojnë, e nuk ia kanë haberin se ç’është vërtet ajo lëvizje, e si është kthyer në një metastazë brenda pushtetit ekzekutiv e politik atje.
Diku në psikoanalizë thuhet se vetëm dashuria e nënës është e pakushtëzuar; çdo dashuri tjetër është e kushtëzuar, duke nisur nga ajo e babait. Prandaj, çdo marrëdhënie kërkon reciprocitet; askush nuk të ofron gjë pa diçka në këmbim. E kjo është krejt e natyrshme, e as ka të bëjë fare me humbjen e sovranitetit, a me kthimin në koloni. Tekembramja, a thua ka ndonjë që pretendon se ne jemi sovranë, e mund të bëjmë ç’të duam, se mund të përcaktojmë se kush është terrorist e kush jo? Ne thjesht përsërisim fjalët, imitojmë! Nuk mundemi më shumë! Të pretendosh më shumë do të thotë të jesh megaloman, e t’i kthehesh ligjërimit të Enver Hoxhës. Ata që nuk ngrejnë zërin kur shqiptarët vriten pa të keq në Kumanovë, kur mezi shpëtojnë lëkurën në Beograd e më pas shpallen dhe fajtorë, kur në Kosovë ngrihen gjykata speciale e bëhen eksperimente pa fund në kurriz të shqiptarëve, kur pjesëtarët e Agimit të Artë grek vijnë e bëjnë propagandë nacionaliste mu nën hundën tonë, tani na ngrihen e ndjehen të revoltuar me Erdoganin.
Sidoqoftë, nuk kanë këllqe; thjesht nxjerrin marazin që kanë ndaj gjithçkaje turke, gjithçkaje orientale, gjithçkaje … Kaq munden! ONE MINUTE, do të thoshte Erdogani!
Nuk ka më keq se njeriu që tregohet mosmirënjohës ndaj së mirës. Turpi është për ta! /tesheshi.com/
