Së fundi, në shtypin kroat kemi pasur rastin të lexojmë një artikull në të cilin autori, duke bërë një montazh të intelektualëve modernë të majtë, mbron tezën se fashizmi nuk ekziston sot. Në botë, thotë ai, nuk ka fashistë e antifashistët sa vijnë e po shtohen. Antifashizmi në fakt është fashizmi i vërtetë i të sotmes.
Teksti, me sa duket, përshkruan me saktësi terrorin e korrektësisë politike si instrument të një mendjeje, dhe mënyrën me të cilën antifashizmi i elitës liberale ndihmon drejtpërdrejt në mbajtjen e një makinerie monstruoze kapitaliste. Fashizmi ishte reagimi i kapitalizmit ndaj krizës. Siç është edhe sot, thënia histerike liberale “gjithçka për kapitalizmin” një anti-fashizëm.
Por as Slavoj Zhizhek, as Noam Chomsky, të bashkuar me Captain America, Hulk dhe Toro, nuk mund të dëshmojnë tezën e pashprehur, por të kudogjendur të tekstit të lartpërmendur, se gjoja koncepti i ustashëve modernë nuk është fashizëm.
Ashtu siç Toni Negri, Panteri i Zi dhe FluturUesi i Argjendtë, edhe nëse do të donin, nuk do të mund të provonin se çetnikët e sotëm nuk janë fashistë.
Ithtarët e rrezikshëm të Orbanit
Njeriu i paditur mund të mendonte se Zhizhek është ngritur në mbrojtje të Orbanit dhe Avengerëve të tjerë të së djathtës së sotme.
Gjë që, natyrisht, nuk është e saktë, aq më pak e vërtetë. Në fund të fundit, ashtu si shkroi Zhizhek në tetorin e kaluar në The Independent, se fakti që Orban ka ndjekës është një “shenjë e rrezikshme për Evropën”. Zhizek më pas shkroi se Kroacia, Sllovenia, Hungaria, Republika Çeke, Polonia dhe shtetet baltike janë pjesë e “boshtit të ri të së keqes”, së cilës tani duhet t’i shtohet edhe Austria.
Orban tha në atë kohë: “Ne duam një Evropë të sigurt, të ndershme, të krishterë dhe të lirë”, të cilën ai është i vendosur të mbrojë nga “pushtimi i muslimanëve”.
Ne në Ballkan e kemi dëgjuar tashmë këtë. Kështu, Millosheviç, Karaxhiç dhe Sheshelj, bashkë me Robinin e tyre, Aleksandar Vuçiçin, i cili atëbotë i kishte dërguar Vojës (Sheshelit) një arkë me birra, dhe sot, mbart në shpinë të ardhmen e gjithë serbëve, e mbrojti Evropën nga “transferzalja e gjelbërt”. Republika Srpska më pas u përshkrua si pengesa e fundit e cila qëndron midis hordhive muslimane dhe Vjenës.
“Ne kemi zemrën e një luani, ne mbrojmë ortodoksinë”, këndonte atëbotë Baja Mali Kninxha.
Përgjigja e Jezusit
E ku ndodhemi tani? Arabët po ndërtojnë Beogradin në ujë, bulevardet në Podgoricë mbajnë emrat e sheikëve. Arabët madje blenë Porto Montenegro-n nga Peter Munk, në mes të “Bokes Serbe”, në Tivat. Në Herceg Novin serb, “Porto Novi” po ndërtohet, siç mund të supozoni, nga mUslimanët. Nëse nesër TIKA do të financojë rindërtimin e mauzoleumit të Njegoshit në Lovqen, vallë a do ndihet dikush i habitur?
Teza e Shesheljit-Orbanit për mbrojtjen e “Evropës së krishterë” nga mUslimanët, është një problem serioz. Në fakt, ajo nuk është e krishterë.
Si është e mundur?
Përgjigjja është në Ungjillin e Lukës, në historinë e një Samaritani të mirë. Jezusi ua kujton dishepujve ligjin.
Ai thotë: Duajeni Perëndinë dhe të afërmin e tij.
Dishepujt pyesin: Kush është i afërmi im? Kë ta duam?
Jezusi po flet për një njeri, çifut, i cili ishte rrahur nga hajdutë dhe i cili në prag të vdekjes po qëndronte i shtrirë në rrugë. Dy “të afërmit” e tij, prifti dhe Levitiku kalojnë pranë dhe nuk e ndihmojnë atë. Pastaj kalon një armik i përbuzur, një Samaritan, dhe e shpëton.
Atëherë Jezusi pyeti: Cili nga tre prej tyre ishte më afër atij të e cilin e rrahën hajdutët?
Dishepulli tha: ai që pati mëshirë për të!
Vështirë se njeriu mund ta mbrojë Krishtin, e lëre më Evropa
Sikur historia të mbaronte këtu, zgjidhja do të ishte shumë e thjeshtë: kërkesa kryesore e Krishterimit, dashuria ndaj fqinjit tënd do të ishte në të vërtetë kërkesa që ta duash atë i cili është i mirë ndaj teje. Ky reduktim haset tek fanatikët fetarë: ata ruajnë dashurinë vetëm ndaj atyre brenda komunitetit të tyre; ndaj atyre me të cilët i lidh gjaku, kultura dhe besimi, mbahen edhe në të mirë edhe në të keqe. Nëse do të ishte kështu, do t’i binte: duaje atë që është njësoj si ti. Por nuk është kështu.
Në fund, Jezusi thotë: Shko, edhe ti vepro njejtë. Pra, si një samaritan; bëri mirë të panjohurit, tjetrit, i cili është ndryshe nga ti. Jezusi, pra, në pyetjen e dishepujve: kush është fqinji ynë, përgjigjet se e dyta është e rëndësishme: të kujt fqinj jemi ne?
Me retorikën e afërt me malazezët dhe serbët, atë të Mark Miljanit: Krishti nuk mëson heroizmin, por njerëzinë.
Krishterimi, dua t’ju them, është i bukur por është edhe i vështirë. Është kaq i vështirë sa disa persona të gjallë janë në gjendje të mbrojnë Krishtin në vetvete nga vetja e tyre, e jo vetëm për të mbrojtur të gjithë kontinentin në emër të tij.
Alibi teologjike për gjenocid
Shumë para Victor Orban-it, faktin se Krishterimi është i vështirë, e dinte edhe Amfilohije Radoviç, kur shkroi letrën për “Qengjin e Perëndisë dhe bishën e mjegullës”, një koleksion formal të eseve, në fakt një përpjekje e Kishës Ortodokse Serbe që të siguronte një alibi teologjike për gjenocidin në Bosnjë.
Këtë libër, i cili përmban edhe esenë e Radovan Karaxhiçit, e hap në fakt teksti i Amfilohitit. Ai thotë: “Ndoshta historia e popullit të krishterë është pak a shumë një kthim në Dhiatën e Vjetër, kurse Dhiata e Re në historinë njerëzore tek po shihet? Kështu rezistenca ndaj të keqes (nga Dhiata e Re, mendon Amfilohije), sikur nuk i takon njeriut historik, por një meta-historie, si dëshira më e thellë dhe nevojë historike për njerëz”.
Ti, pra, Jezusi im, kot ke vdekur, kot na ke lënë që t’i zbatojmë mësimet tuaja në mënyrë direkte, kot e ndave historinë në kohën para dhe pas teje – Amfilohije hoqi dorë nga Dhjata e Re, e cila nuk është një detyrim për të, por dëshira më e thellë të ka vendosur në një distancë të sigurt, në “metahistori”, nga ku nuk mund të na pengosh të kryejmë masakrat, hakmarrjet, spastrimet dhe terrorin e ligjit “të verbër”.
Feja e Amfiloikut nuk është Krishterimi
Aq sa feja e Amfilohijes nuk është Krishterimi, por krimet e luftës kundër Jezusit, po aq nuk kanë të përbashkët me Jezusin, burra të shqetësuar të vetëorganizuar të armatosur në kufijtë e patrullimit dhe meshkujt tullacë në rrugët e Varshavës të cilët thërrasin “Ne duam Perëndinë”, si dhe veprimtarët e mençur dhe të lexuar serbë dhe kroatë të cilët shpjegojnë se “Drazha ishte antifashisti i parë i Evropës” dhe se “Jemi të gatshëm për vendlindje”.
Nacionalizmi, shtetësia, sovraniteti, zgjedhja e të keqës më të vogël dhe “vlerat e familjes” thjesht, nuk janë edhe vlerat e Jezusit.
Andaj: çfarë nëse kërcënimi më i madh ndaj “vlerave krishtere”, siç e përkufizon atë e djathta evropiano-lindore, nuk janë as muslimanët migrantë as manjatët hebrenj, plani i të cilëve, siç pretendohet, është që ta vërshojnë Evropën me Islam; nuk është as Papa, i cili seriozisht nervozon katolikët lindorë dhe (a ka nevojë të përmendet) ortodoksët, por vetë Jezus Krishtin!
Përktheu: Jeton Zenuni – /tesheshi.com/
