Gazeta amerikane New York Times publikoi një raport për fëmijët e Gazës që kanë mbetur pa prindër në këtë agresion të tmerrshëm izraelit.
Të gjithë, familjet e tjera, personeli i spitalit, vullnetarët kujdesen për fëmijët që kanë mbetur nga prindërit e vrarë. Shumica e këtyre fëmijëve janë të plagosur, të traumatizuar dhe të përhumbur nga kujtimet e prindërve të tyre. Ata dëshirojnë t’i shohin përsëri, të bindur se kjo do të ndodhë sapo të kthehen në qytetin e Gazës, ku janë rritur para se lufta t’u shkatërronte jetën.
“Atje do të na presin mami dhe gjyshja”, i thonë fëmijët tezes së tyre Samar, e cila kujdeset për të katër ata, Muhamedin, Mahmudin, Ahmedin dhe Abdullahun. Ata e thonë këtë pavarësisht se u thanë se prindërit e tyre kanë vdekur. Ata vdiqën disa muaj më parë në një sulm ajror në vendin ku ishte strehuar familja. Përveç Ahmedit, i dyti më i riu, i cili është 13 vjeç, asnjëri prej tyre nuk pa kufomat e prindërve të tyre të vrarë. Vëllezërit kalojnë çdo çast duke qarë, mezi duke folur – Dita e Nënës ishte e vështirë, siç ishte edhe Fitër Bajrami – por ata ende shpresojnë. Abdullah, 9 vjeç, thotë se mund ta dëgjojë zërin e nënës së tij.
Tezja e tyre, Samar al-Jajah, e cila ndan një tendë me ta në qytetin Khan Younis të Gazës, është konfuze. “Si ndihen kur shohin prindër të tjerë duke mbajtur fëmijët e tyre dhe duke folur me ta”, pyet ajo.
Ka aq shumë jetimë në Gaza saqë asnjë agjenci apo organizatë humanitare nuk mund t’i numërojë.
Punonjësit e mjekësisë thonë se fëmijët janë lënë të enden nëpër korridoret e spitaleve, pasi janë sjellë të gjakosur dhe vetëm – “një fëmijë i plagosur, pa familje të gjallë”, siç i përshkruajnë disa spitale. Në maternitete ka edhe foshnja që nuk kanë kë të kërkojnë.
Një kamp i drejtuar nga vullnetarët është krijuar në Khan Younis, ku strehohen më shumë se 1,000 fëmijë që kanë humbur njërin ose të dy prindërit, përfshirë familjen Akila.
Në mes të bombardimeve, evakuimeve të vazhdueshme nga tenda në tendë, nga apartamenti në spital në strehë, askush nuk mund të thotë se sa fëmijë kanë humbur prindërit e tyre dhe sa i kanë humbur ata përgjithmonë.
Ekspertët e OKB-së vlerësojnë se të paktën 19,000 fëmijë tani jetojnë të ndarë nga prindërit e tyre, qoftë me të afërmit, kujdestarët e tjerë ose vetëm.
Por numri aktual është ndoshta më i lartë. Asnjë luftë tjetër nuk ka përfshirë kaq shumë bombardime dhe zhvendosje në një vend kaq të vogël, të mbushur me njerëz, me një përqindje kaq të lartë fëmijësh, tha Jonathan Crickx, një zëdhënës i agjencisë së OKB-së për fëmijë.
Disa foshnja lindin si jetimë pasi nënat e tyre të plagosura vdesin gjatë lindjes. dr. Deborah Harrington, një mjeke obstetër britanike, tha se ajo pa dy foshnja të lindura në këtë mënyrë ndërsa ishte vullnetare në Gaza dhjetorin e kaluar.
“Punonjësit humanitarë po përpiqen të gjurmojnë prindërit, qofshin ata gjallë apo të afërm. Por sistemet qeveritare që mund të kishin ndihmuar u shembën. Komunikimet janë sporadike. Urdhrat e evakuimit po copëtojnë familjet. Disa fëmijë të vegjël janë aq të traumatizuar saqë heshtin dhe nuk mund t’i thonë emrat e tyre, gjë që i bën kërkimet pothuajse të pamundura”, sipas SOS Fshatrat e Fëmijëve, një grup humanitar që drejton një jetimore në Gaza.
Raporti përfshin historinë e një vajze njëmbëdhjetëvjeçare, Menatallah Salah, e cila vazhdimisht flet për prindërit e saj. Ajo mbeti jetime në dhjetor. Ajo imiton të qeshurën e nënës së saj, i shkel syrin dhe ecën. Ajo ka veshur atletet e mamasë së saj dhe bluzën e saj të preferuar, edhe pse ato janë shumë të mëdha. “Nëna ime ishte gjithçka për mua”, tha ajo ndërsa lotët i rridhnin në sy.
Punonjësit e ndihmës janë të shqetësuar se çfarë do të ndodhë me fëmijët palestinezë pas luftës në Gaza. Ata paralajmërojnë se jeta do të jetë e vështirë edhe për fëmijët që kanë prindër dhe çfarë do të ndodhë me kaq shumë jetimë.
