Kolumnistja holandeze Caroline de Gruyter thotë, në një artikull për The New York Times (NYT), se kriza e luftës në Ukrainë me të cilën po përballet aktualisht Evropa nuk është një rast i rrallë apo sporadik. Që nga krijimi i Bashkimit Evropian, Evropa është përballur me kriza të vazhdueshme, të cilat zakonisht kanë nxitur histori për fundin e afërt të BE. “Evropianët mund të mos jenë ende shumë të kënaqur me Bashkimin Evropian – mënyra se si funksionon, llojet e kompromiseve ku mbështetet – por ata janë sigurisht më të lumtur në të”.
Gruyter shpjegoi se Bashkimi Evropian, i cili u ka ofruar evropianëve prosperitet dhe paqe që nga vitet 1950, ka qenë gjithmonë në prag të kolapsit: kriza e borxhit, kriza e refugjatëve, Brexit, ngritja e së djathtës ekstreme dhe, së fundi, por jo më pak e rëndësishme, pandemia e virusit korona. Megjithatë, ajo duroi përkundër të gjithave, gjë që tregon një nevojë më të madhe për bashkëpunim ndërmjet vendeve të BE.
Ajo thotë se fuqia e Bashkimit Evropian është ndoshta pasuria e tij më e madhe, por se nuk mund të mbështetet vetëm në stabilitetin institucional.
Autorja vazhdon duke thënë e lufta ruse në Ukrainë dhe shtrëngimi në rritje ekonomik dhe politik i ushtruar nga Kina i kanë afruar edhe më shumë evropianët.
Sipas saj, një ndjenjë e tillë e përbashkët është pjesë e strukturës së Unionit, i cili ka një strukturë federale të ngjashme me atë shtetërore. Megjithatë, në praktikë, nuk është si strukturat federale në Amerikë apo Gjermani.
Në Bruksel, kryeqyteti de fakto i BE, Shtetet Anëtare marrin shumicën e vendimeve. Kur krerët e shteteve dhe qeverive evropiane takohen, ata e bëjnë këtë si udhëheqës kombëtarë, të zgjedhur për të punuar jo për Evropën por për kombet e tyre.
Ajo shton se sido që të jetë, ata ulen dhe i vënë në tavolinë hallet e tyre kombëtare dhe fillojnë të bëjnë pazare. Në fund, secila palë do të gjejë disa nga kërkesat e saj në kompromisin përfundimtar.
Ajo shtoi se çdo zgjedhje në çdo vend anëtar të BE është shpesh një shqetësim i përgjithshëm në kontinent, duke vënë në dukje se demokracia është, natyrisht, forca e Evropës, vlera kryesore e Unionit dhe zemra e tij rrahëse. Por demokracia është gjithashtu një dobësi evropiane. Kjo për shkak se bashkimi nuk është realisht evropian: në vend të kësaj, ai përfshin 27 demokraci të veçanta kombëtare. Dhe nëse shfaqet një qeveri euroskeptike, ajo mund të rrezikojë të gjithë projektin evropian, i cili mbështetet në konsensus.
Megjithatë, Gruyter thotë se ky paradoks nuk duhet të jetë i përhershëm. Në një botë të karakterizuar nga paqëndrueshmëria, konkurrenca nga fuqitë e mëdha dhe çmimet në rritje, Evropa duhet të kujdeset për veten dhe të ketë mjetet për ta bërë këtë. Embargoja graduale ndaj naftës ruse, e cila ka të ngjarë të përfundojë këtë javë, është vetëm fillimi. /tesheshi.com/
