Tek ëmbëltorja e Nelajve në Kavajë puna vlon. Klientë të shumë vijnë aty për t`u dëndur me akulloret e qëmotit, të kohës së “qepës” siç i thonë, ose për të qenë më konkret, të kohës së qoftëlargut, Enverit, pasi gjithçka aty të kthen 25 vjet pas, që nga shija e produkteve, e deri tek arredimi, që është po ai i asaj epoke.
Thonë se aty ka mbetur pa mend dhe Inva Mula, e cila ka ratisur të futet kohë më parë në atë zgëq si një antikuar i kohës së komunizmit, sidomos kur ka hasur në llokumet tip suxhuk të po asaj kohe.
E veçanta e Nelajve të Kavajës është se nuk kanë pranuar të ecin me hapin e kohës. Gjithçka aty është si dikur, përveç faktit se ata nuk janë më pjesë e ekonomisë socialiste, por sigurisht një subjekt privat. Në fakt, ëmbëltorja e tyre është rezultat i një tradite të hershme, ku thuhet se një i parë i tyre, prej Kukësit shkon në Turqi, e së andejmi kthehet në Kavajë duke hapur një ëmbëltore që më pas do vijonte si specialitet familjar brez pas brezi.
Pra, aty nuk ka lluks, nuk ka shkëlqim; nuk ka duralumin, nuk ka xhameri të kristaltë, nuk ka ndriçim lëbyrës, nuk ka mure të patinuara, nuk ka asnjë lloj avangarde në emër të modernitetit; aty është vetëm ajo shija e dikurshme, ajo grija e jetës sonë para një çerek shekulli, që vjen si një përjetim nostalgjik karshi disa detajeve që ishin pjesë e një identiteti të caktuar social.
Dhe këtu përfshihet dhe akullorja e atyshme, që ka po atë shije si dikur, e gatuar me të njëjtën “formulë magjike” prej qumështi pa hile, parezistueshme në shije, sidomos kur zhytet në bozë, pasi del nga një makineri antike që koha nuk e ndal dot në punën e saj të përditshme.
Nelajt thonë se do e vijojnë këtë lloj tradite, këto lloj formë të servirjes, në këtë “ambient muzeal”, pasi mu këtu qëndron dhe lezeti i kësaj pune.
Tek ëmbëltorja e tyre hyjnë e dalin klientë pa pushim, me akullore ndër duar, që i lëpjnë me një sensitet gastronomik të rrallë. Kësaj i thonë të hash një akullore (sidomos me bozë), nga koha e “qepës”. Dhe kjo ndodh në Kavajë. /tesheshi.com/
