Nëse Macron bëhet presidenti i ardhshëm i Francës – dhe më i riu ndonjëherë – ai do të ketë mbërritur në Elize nga asgjëkundi. Tre vjet më parë, kur ai u caktua ministër i Ekonomisë së presidentit François Hollande, gazetarët shkruanin: “Kush është Emmanuel Macron?”.
Si president, ai do të ketë detyrën të nxjerrë Francën nga një krizë ekonomike dhe sociale që e ka lënë vendin të ndarë dhe me synimin që miliona votues të mbështesin ekstremet politike. Hapësira që ai ka për manovrim, sidoqoftë, jo vetëm varet fitorja ndaj Le Pen por edhe tek fitorja e një mandati të thellë.
I pazgjedhur ndonjëherë në detyrë, Macron ka premtuar ndryshim, një agim të ri moral në jetën politike dhe një të ardhme të re të ndritshme. Ai nuk do ta ketë të lehtë të sjellë shumë shpejt këto ndryshime, pasi deri më tani, nuk ka nga pas parti formale politike. Lëvizja e tij “En Marche!” nuk ka kandiduar kurrë në ndonjë palë zgjedhje, lokale apo kombëtare.
Që tani, Macron po akuzohet se është “Hollande II” gjë që ai dëshiron ta shmangë, por që duhet të lëvizë shpejt tani dhe në zgjedhjet legjislative të qershorit nëse kërkon të sigurojë shumicë vendesh në Asamblenë Kombëtare. Nëse nuk arrin këtë, ka rrezik që Franca të paralizohet politikisht, e kjo i bën zgjedhjet me dy raunde për parlamentin po aq të rëndësishme sa edhe ato presidenciale.
“Macron nuk ka deputetë. Nëse fiton, do t’i duhet të organizojë shumicë parlamentare nga hiçi brenda pak javësh”, thonë analistët.
“Pra, ai edhe mund të zgjidhet, problem është se me kë do të punojë. Nëse nuk ka shumicë që e mbështet në Asamble, nuk mund të qeverisë, janë zgjedhje me fund të vdekur. Si Macron ashtu edhe Le Pen janë amatorë që nuk e kuptojnë logjikën e jetës parlamentare. I vetëm ai është askushi”, thonë analistët.
Sipas kushtetutës së Francës, presidenti është lideri politik supreme që mund të zgjedhë kryeministrin, e që më pas ai rekomandon ministrat e qeverisë, të gjithë ata normalisht nga partia e presidentit. Nëse Macron fiton shumicë vendesh në parlament, duke u nisur nga zero vende që ka tani, ai do të jetë në gjendje të aktivizojë politika miqësore europiane dhe ekonomikisht, liberale. Nëse përballet me një shumicë armiqësore në Asamble, dhe detyrohet të caktojë një kryeministër jo të partisë së tij, ai do të përballet me një periudhe që njihet si “bashkëjetesë”, që do të thotë se ka fuqi të bëjë shumë pak përballë opozitës së vazhdueshme.
Mundësia e tretë është që “En Marche!” të mund të ketë grupin më të madh të deputetëve por jo shumicën, duke e lënë qeverinë e ardhshme Macron me hapësirë të kufizuar për të manovruar, edhe pse jo tërësisht të bllokuar.
I vetëdijshëm se një pjesë e njerëzve po votojnë kundër Le Pen dhe jo pro tij, një Macron triumfues duhet të shmangë mburrjen me popullaritetin e tij dhe gabimet trashanike. Pas raundit të parë, ai darkoi në një restorant luksoz dhe tha se do të gjente një detyrë për gruan e tij, Brixhitën, të dyja këto nxitën kritika të forta.
Suksesi i një presidenti të ardhshëm Macron do të varet gjithashtu edhe nga sa të zemëruar e të zhgënjyer do të jenë mbështetësit e Frontit Nacional dhe majtistët radikalë të Mélenchon kur të dalin për të protestuar në rrugë. Dhe se çfarë do të bëjë ai, kur ata të dalin në rrugë.
Përgatiti: Juli Prifti – /tesheshi.com/
