Tashmë dihet dhe nuk ka asnjë enigmë: Në Kosovës, edhe erdhi një ultimatum nga Uashingtoni, marrëveshja e Demarkacionit me Malin e Zi nuk u miratua në Kuvend; kurse në Shqipëri nuk u miratua vettingu.
Të dyja të kërkuara me ngulm nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Pra mund të thuhet hapur dhe qartë se në Prishtinë dhe në Tiranë, janë instaluar dy qarqe të fuqishme që kundërshtojnë një vullnet tashmë të qartë amerikan.
Por çka ndodhur realisht në dy kryeqytetet shqiptare në rajon?
Asgjë më shumë se një e përbashët që quhet Prokurori dhe Gjykatë Speciale!
Në Kosovë tashmë ajo është ngritur, kurse në Shqipëri ende por pret vettingun.
Po ç’farë lidhje ka rënia e qeverisë Mustafa me gjithë këtë zhvillim?
Realisht, qeveria e Isa Mustafës siç u instalua edhe ra.
Fjalimi i Anton Qunit, deputetit të LDK-së, ish-oficeri i FARK-ut që ka qenë kundërshtar i ashpër i drejtuesve të UÇK-së, ku ndër pari spikat Kadri Veseli, është kuptimi më i qartë i asaj që ndodhi në Kuvendin e Kosovës.
Qeveria e Isa Mustafës erdhi nga një lloj “tradhtie”, pasi kreu i LDK-së preu në besë tre liderët e tjerë të opozitës: Haradinajn, Limajn dhe Albin Kurtin me të cilët vendosën që të rrëzojnë Hashim Thaçin.
Një konjukturë ndërkombëtare bëri që Mustafa dhe Thaçi të bëjnë qeverinë së bashku, siç e kishte bërë i ndjeri Ibrahim Rugova në vitin 2002, por edhe Fatmir Sejdiu në vitin 2007.
Njësoj si herën e parë kur Thaçi u largua nga LDK-ja për t’u bashkuar me Behgjet Pacollin, edhe sot Veseli, delfini i themeluesit të PDK-së dhe bashkëpunëtori i tij më i ngushtë rrëzoi qeverinë që vetë PDK e ngriti dhe e miratoi si një “domosdoshmëri” për Kosovën.
Pas zgjidhjes së krizës së Presidentit të Republiës, pra të Hashim Thaçit, PDK është më e çliruar dhe kërkon një koalicion me të gjithë me partitë që kanë marrë pjesë në luftën e vitit 1999, çka duket se në opinionin publik të Kosovës nuk ngjit, vecse mund të kryhet si një domosdoshmëri për numra, siç ka ndodhur gjithmonë.
Dhe për për të ardhur te çështjet kryesore respektive që kanë futur në krizë dy vendet: në Kosovë, një pjesë e politikës kundërshton nismën euroamerikane për Demarkacionin dhe Gjykatën Speciale, ndërsa në Shqipëri një pjesë e politikës kundërshton reformën në drejtësi, pra vettingun.
Por në Kosovë nyja u këput duke shpallur zgjedhjet, që në fakt mund të ndajnë shaping nga sheqeri pas dy vitesh përplasje dhe gaz lotsjellës, bllokadë dhe tregti deputetësh andej-këndej.
Në Shqipëri, zgjedhjet janë nyja e madhe dhe po kërkohet që të arrihet marrëveshje për zgjedhjet. Në Kosovë, asnjë palë nuk ka besim te tjetra, por të gjithë kanë besim tek një institucion siç është KQZ-ja e Kosovës, totalisht e depolitizuar.
Në Kosovë sistemi nuk u ngrit duke vendosur dy partitë si bazë për të institucionalizuar dhe kontrolluar zgjedhjet. Përkundrazi, partitë janë jashtë vendimarrjes.
Dhe kjo skemë ka krijuar sukses dhe stabilitet nga ana e mosprekjes së sistemit. Partitë në Kosovë mund të kenë kundërshtim me administratën zgjedhore por ato nuk e minojnë dot, por veprojnë brenda tij. Nuk janë Veseli dhe Mustafa ata që e kontrollojnë vendosjen e komisionerëve, ndërsa në Shqipëri është e kundërta: si komisionet zgjedhore dhe KQZ ngrihen vetëm me vullnetin e dy partive të mëdha, ndaj dhe opozita sot ka një përparësi në daljen jashtë sistemit dhe e quan ikjen e vet si ikje e një pjese të sistemit.
Në 12 qershor Prishtina ndoshta do të zgjohet në mos me një zgjidhje të plotë për krizën, do të mësojë se kush janë aktorët që humbën.
Kurse më 12 qershor Tirana do të jetë ende në ankthin e asaj që do të ndodhë më datë 18.
Edhe pse shtet më i ri, këtu Kosova ka përparësi më shumë. Ndoshta i bëri mirë “nxemja” nga administrimi ndërkombëtar. /tesheshi.com/
