Mbretëria e Bashkuar tani ka një kryeministër të ri, afërsisht tre vjet pasi Theresa May mori përsipër të pastrojë rrëmujën që la David Cameron pas Brexit.
Tani, kryeministri i ri është Boris Johnson, një nga shumë politikanë europianë që do të portretizohet si një ekuivalent i presidentit Donald Trump në mediat amerikane. Këtë herë, megjithatë, ngjashmëritë janë vërtetë të habitshme.
Që të dy janë njerëz me zë të lartë, me një histori të tradhëtive martesore dhe skandaleve të tjera, suksesi profesional i të cilëve është një kombinim i privilegjimit të madh, oportunizmit të paskrupullt dhe vetë-promovimit të pamëshirshëm, të gjitha të promovuara me lumturi nga një mjedis mediatik shoqëror.
Ata ndajnë një qasje “jo-ortodokse” ndaj politikës, si dhe një “stil tjetër komunikimit” siç është ai ku zënë vend kryesor racizmi, seksizmi dhe misogjinia.
Ndërsa Trump kryesisht qëndron rreth vetes, nga pasuria e tij deri në madhësinë e turmës së tij të inaugurimit, Xhonson kryesisht qëndron rreth Bashkimit Evropian. Pas shkarkimit të parë nga Times (Londër), për raportime të pasakta, ai nisi punën te Daily Telegraph si gazetar i BE. Nga Brukseli, ku babai i tij kishte shërbyer si anëtar i Parlamentit Europian dhe një eurokrat i lartë në Komisionin Europian, Johnson paraqiti raporte luftarak duke shpërthyer me gënjeshtra dhe mite rreth rregullimeve dhe skandaleve të BE-së, të përsëritura me padurim nga elitat dhe masat euroskeptike .
Ashtu si Trump, “gafat” e Johnson-it përfshijnë deklarata raciste dhe aso të lidhura me modurimin
“Gafat” e Johnsonit, përbëjnë një tjetër eufemizëm mediatik i rezervuar pothuajse ekskluzivisht për burrat e bardhë të klasës së lartë. Aty hyn referimi ndaj afrikanëve si “piccaninies” një term me bazë raciste dhe njollosjeje, si dhe etiketimi i grave që mbanjë burka si “grabitëse banke” dhe “kuti postare”. Ai gjithashtu iu referua deputeteve gra laburiste si “vërtetë të nxehta”.
Megjithatë, ka edhe dallime të rëndësishme midis presidentit amerikan dhe kryeministrit britanik. Trump u zgjodh nga një përqindje shumë më e madhe e popullsisë se Johnson. Ndërsa Trump humbi votën popullore kundër Hillary Clinton, ai u zgjodh nga të paktën nga 46.1% e popullsisë në kutitë e votimit. Në kontrast të thellë, Johnson u zgjodh nga anëtarësia e Partisë Konservatore, e cila përbën rreth 0.02% të popullsisë britanike.
Dhe ndërsa të dy ndajnë një fleksibilitet të dukshëm në aspektin e pozitave politike, Johnson është shumë konservator sesa Trump që është republikan. Si politikisht ashtu edhe shoqërisht ai është produkt i një edukimi elitist. Siç e ka përshkruar Simon Kuper, Johnson është një shembull i përkryer i nxënësve që i solli Brexit.
Kjo nuk do të thotë se Johnson është më pak i dëmshëm se sa Trump, por ai është shumë më tepër një politikan profesionist. Ai është gjithashtu, profesionalisht dhe shoqërisht, është i lidhur me elitat politike dhe shoqërore britanike – rrjedhimisht, ndryshe nga Trump, Johnson nuk një çip mbi shpatulla për t’u qortuar nga “elita”.
Me pak fjalë, Boris Johnson është ndoshta aq i afërt me një Trump evropian, pasi sigurisht, Britania është vendi më amerikan në Evropë. Por Johnson është në fund të fundit është britanik, ashtu si Trump është në thelb një puro amerikan. Ai është një produkt i një kulture specifike elitiste të klasës, e mbushur me privilegje dhe traditë, për të cilën ai ka besnikëri dhe përgjegjësi.
Ngjashëm, kjo përgjegjësi është e rrënjosur në kulturën dhe shoqërinë e elitës britanike që e shtyn atë drejt pushtetit.
Por kjo gjithashtu do të çojë në rënien e tij. Johnson e mishëron në mënyrë të përsosur karrierën e tij politike dhe skizofrenike. Me shumë gjasa, ai më shumë do të mbahet mend për karrierën më të shkurtër si kryeministër, sesa për dorëzimin e Brexit. /tesheshi.com/
