Edhe post-30 qershori po ofron të njëjtën panoramë politike: me një opozitë që i qëndron besnik rrugës, duke ecur në bindjen se zgjedhja me dalje jashtë sistemit është një normalitet politik që do sjellë gjithashtu sukses politik.
Debati mbi krizën vijon ta fsheh thelbin e saj: prishjen prej një pale të rregullave të lojës. Gjithçka nis e përfundon në këtë pikë. Politika do ketë gjithnjë krizat e saj, siç dhe i ka patur, në Shqipëri e kudo, e në çdo kohë gjithashtu, kur është fjala për lojë demokratike.
Në maturimin e saj, demokracia ka rezultuar e sukseshme pikërisht në funksionin e anti-corpeve ndaj efektit të mosdakortësis në mendime, qëndrime dhe këndëvështrime. Ndryshe, pluralitetit. Të respektuarit e rregullave të lojës i absorbon dhe eliminon të gjitha efektet qëndrore apo anësore të pluralitetit, sipas rastit.
Futbolli është lojë tërheqëse dhe për faktin se ngjason me shumë aspekte të jetës. Ka aty racionaitet por dhe paradoks, ka disfata e triumfe, ka befasi e zhgënjime, ka lot e hare, ka strategji e plan, ka intelekt, fizik e psikologji, ka gafa të rënda gjithashtu, siç ka dhe gjenialitete, e ka po ashtu dhe padrejtësi.
E në emër të kësaj të fundit, ndodh që dikush të rebelohet. Dhe rebelimi në këtë rast është braktisja e lojës.
Dhe çfarë ndodh më pas? Braktisësi (bojkotuesi politikisht), humbet ndeshjen në tavolinë.
Siç dhe me zgjedhjet e 30 qershorit, të cilat bojkotuesit po i bëjnë helaq deri dhe duke u përtallur me to si të zhvilluara pa konkurrencë(siç), edhe në një rezultat afrofe, nuk ka lojë aktive.
Një ekip fiton(në tavolinë) e tjetri humbet, sigurisht pa ndodhur asgjë praktikisht, sepse gjithçka zhvillohet në ndodh virtualisht. Eshtë kjo po aq qesharake sa 30 qershori, por e vetmja formë që futbolli të ekzistojë dhe rregullat e lojës të respektohen, edhe nëse ndaj ekipit që bojkoton është bërë padrejtësi. Sepse jo vetëm që humbet ndeshjen në tavolinë, por sipas rastit ndëshkohet me përjashtime të pjesshme në kompeticione, deri dhe me paralajmërime për të gjithmonshme.
Pra, është e vetmja formë, edhe pse ka në thelb diçka qesharake – fitore e humbje pa lojë – për të ruajtur strukturën. Nëse çdo ekip, për një padrejtësi të vogël që mund t’i bëhet, apo që e gjykon që i është bërë, do zgjidhte bojkotin, futbolli, pra kompeticionet që e mbajnë në këmbë atë, nuk do ekzistonin.
Logjika që e shoqëron këtë zgjedhje e zgjidhje, është: ndëshkohet një pjesëz për të ruajtur të tërën.
Këtë nuk duan të kuptojnë PD-LSI dhe ithtarët e tyre, ose e kuptojnë por s’duan të pranojnë, se pse ndërkombëtarët i mëshuan fort 30 qershorit. Duke iu larguar thellësisë në sfidën e të notuarit brenda një deti politik, ku forca fizike e teknika janë sensi dhe intelekti, ata preferojnë llokoçitjen në një pellgaçe me arsyetimin naiv e semplist se ata, ndërkombëtarët, mbrojnë Ramën për komplot ndaj Shqipërisë. Jo, thjesht bëjnë atë që bën çdo organizëm futbolli kur një ekipi vendos të dalë nga fusha e mos paraqitet në të.
Nëse ka formë tjetër, le ta në e thonë…/tesheshi.com/
