Kryeministri Rama ka përsëritur dhe njëherë kauzën e jetës së tij: lënia e emrit të mirë pas, sipas një këshille të të atit në ndjerë.
“Nuk ka asgjë më të rëndësishme në jetën e një personi se sa të lërë një kujtim të bukur pas vetes”, tha ai i pyetur për një këshillë nga i ati, gjatë një interviste për Vogue Italia.
Megjithatë, qeverisja e tij dhe të qënit në politikë duket se ia pamundëson këtë. Për shumëkënd dhe jo thjesht politikisht, Rama përfaqëson ndër qeverisjet më të korruptuara në post-komunizëm. Dhe jo vetëm kaq: kjo kauzë e tij jetësore nuk duket se reflekton shumë sjellje të tij politike apo metoda qeverisëse.
Nga ana tjetër, kjo kauzë është dhe e cungët, pasi përjashton dimensionin tjetër, atë trashendental, të ballafaqimit të njeriut me Zotin e Tij, diçka e pashmangshme që është në logjikën dhe thelbin e jetës, besohet apo nuk besohet nga njerëzit. Ballafaqimi me Zotin pas lënies së kësaj bote, për të dhënë llogarinë mbi jetën, është po aq e vërtetë sa fakti i vetës jetës. Jetë do të thotë dhe vdekje, vdekja është ballafaqim me Zotin, pasi së cilës vjen tjetërçka: u lumturi o llahtarë!
Dhe dikush duhet t’ja thotë këtë Ramës e jo vetëm; çdo udhëheqësi fatesh njerëzore mbi tokë. Se çështja është t’i fitosh të dyja – emrin e mirë te njerëzit dhe atë te Zoti, apo t’i humbasësh të dyja. /tesheshi.com/
