Një Admiral i Marinës amerikane në pension tha se ai mund të dallonte katër zona detare që përfaqësojnë “vatra tensioni”, ku situata mund të zhvillohej në drejtim të luftës midis Kinës, nga njëra anë dhe Amerikës, aleatëve të saj, partnerëve dhe miqve, në të tjera
Admirali James Stavridis filloi artikullin e tij, botuar në faqen amerikane Bloomberg, me një prezantim më të gjerë mbi zhvillimin e konfliktit detar midis Shteteve të Bashkuara dhe Kinës nga mesi i viteve 1970 deri në ditët e sotme.
Ai thotë se nuk mund ta imagjinonte gjatë udhëtimit të tij të parë në një shkatërrues pasi u diplomua nga Akademia Detare në vitet 1970 që Kina mund të përbënte një kërcënim për Amerikën në det, duke shtuar se udhëtimi gjashtë-mujor u përqëndrua në ujërat e Paqësorit Perëndimor dhe vijoi në veri, në Australi, Singapor Hong Kong dhe Tajvan.
Përmirësim i ngadaltë, i përpiktë dhe i zgjuar
Ai vuri në dukje se marina e Kinës komuniste, siç quhej, ishte e kufizuar në forcat bregdetare në atë kohë, dhe anijet dhe avionët “e Marinës së Ushtrisë Çlirimtare Popullore të Kinës nuk ishin thjesht një konkurrencë e rëndësishme për Amerikën”.
Por gjërat kanë ndryshuar në mënyrë të konsiderueshme, sipas Stavridis.
“Gjatë karrierës sime detare, unë kam parë Kinën ngadalë, me përpikmëri dhe me zgjuarsi të përmirësojë çdo aspekt të aftësive të saj detare,” vazhdoi ai.
Ai vëren se trendi është përshpejtuar ndjeshëm gjatë dekadës së fundit, pasi Kina ka rritur numrin e anijeve të saj të sofistikuara të luftës.
Ajo i vendosi në mënyrë agresive në të gjithë rajonin dhe ndërtoi ishuj artificialë, të cilët do të përdoren si baza ushtarake në Detin e Kinës Jugore.
Admirali arriti në përfundimin se Kina tani është bërë një konkurrencë e vërtetë për SHBA në ato ujëra, të cilat, tha ai, mbartin rreziqe reale.
Dykuptimësi strategjike ose e rrezikshme
Ai identifikoi katër zona të ndryshme detare, për të cilat ai tha se ishin “vatra tensioni”, ku marina kineze mund të përballej me SHBA, aleatët, partnerët dhe miqtë.
Këto janë Deti Tajvan, Japonia, Deti i Kinës Lindore dhe rajoni i Detit të Kinës Jugore, si dhe ujëra më të largëta përreth fqinjëve të tjerë kinezë, duke përfshirë Indonezinë, Singaporin, Australinë dhe Indinë.
Sipas admiralit, Tajvani mbetet përparësia më e lartë rajonale për ushtrinë kineze dhe qëllimi i vënies së zonës nën kontroll përfshin sigurimin e aftësisë për të monitoruar detin dhe për të treguar forcën në ujërat përreth ishullit.
Presidenti kinez Xi Jinping është zotuar, i mbështetur nga udhëheqësit e Partisë Komuniste, të kthejë “rajonin renegat” në vendin e tij të lindjes.
Tajvani është vetëm 400 kilometra larg nga Kina, ndërsa është rreth 13,000 kilometra larg nga Shtetet e Bashkuara.
Megjithëse ekziston një qëndrim pothuajse unanim në Kongresin Amerikan për mbështetjen e sigurisë së Tajvanit, politika e SHBA në këtë drejtim ka qenë prej kohësh e bazuar në “paqartësi strategjike”, e cila bazohet në mbështetje ushtarake për Tajvanin, pa një detyrim zyrtar për ta mbrojtur atë, sipas autorit.
‘Tajvani ka shansin më të mirë për të shpërthyer’
Nëse Kina do të përpiqej t’i jepte fund çështjes së pavarësisë së Tajvanit me mjete ushtarake, qëllimi i saj kryesor do të ishte t’i bënte Shtetet e Bashkuara të paafta për të mbrojtur ishullin.
Kjo strategji do të përqendrohej në përdorimin e masave mbrojtëse për të mbajtur Marinën Amerikane, tashmë të shtrirë në zona të gjera, sa më larg të jetë e mundur.
Nga katër “vatrat e mundshme detare” të tensionit në Azinë Lindore, Tajvani mbetet më i rrezikshmi dhe me shansin më të lartë të shpërthimit.
Admirali Stavridis beson se Shtetet e Bashkuara duhet të mbështeten tek aleatët e tyre japonezë, indianë, australianë dhe tailandezë në rast të një konflikti ushtarak me Kinën në ndonjë prej këtyre pikave të nxehta.
Gjithashtu, Kina do të duhet të angazhojë forcat detare për të siguruar që furnizimi i saj i naftës përmes veriut të Oqeanit Indian vazhdon. /tesheshi.com/
