Është bërë zakon tashmë që dikush në pozicionin e fotografit t’i ftojë të fotografuarit që të buzëqeshinë thellë duke i thënë “say cheese!”. Por sipas Nicholas Jeeves tek “The Public Domain Review” shekuj më parë njerëzit kanë qenë shumë ndryshe dhe si rrjedhojë dhe mënyra e tyre e të llogjikuarit dhe të perceptuarit të gjërave ka qenë ndryshe.
Gjatë shekullit të 17-të, në Europë personat që qeshnin ndjeshëm nëpër fotografi apo portrete kanë qenë të varfrit, të pafajshmit (të vegjlit apo të sëmurët mendorë), komikët apo të dehurit. Kjo shpjegon arsyen përse veprat artistike të asaj kohe janë plot me portrete me fytyra të vrenjtura; por gjithashtu dhe nga mungesa e higjenës së dhëmbëve e cila mund të rrezikonte prishjen e pozës për faj të ndonjë mbetjejetë padëshiruar nëpër dhëmbë .
Kështu, pozat e epokës viktoriane ruanin një farë dinjiteti duke thënë thjeshtë “prunes” (kumbulla), fjalë e cila do të lejonte formimin e një shprehie të fytyrës e cila nuk do të ishte një formë e moderuar e buzëqeshjes.
Me daljen e Kodak-ut si dhë përmisimin e teknologjisë së fotografisë dhe përhapjen e aksesit tek masa e njerëzve buzëqeshja u bë një element i rëndësishëm në poza.
Sidomos dhe pas fushatave dhe promovimit të idesë se “momentet e lumtura” duheshin dokumentuar dhe ku ka lumturi ka dhe buzëqeshje të ndjeshme. /tesheshi.com/
