Përmendja së fundi nga presidenti amerikan Joe Biden e një xhaxhai të tij, Ambrose J. Finnegan, si një hero i Luftës së Dytë Botërore i cili u gjend mes kanibalësh për të mos u gjetur më kurrë, pasi me gjasë ra viktimë e tyre, shkaktoi një sensacion.
Por më shumë se kaq solli në kujtesë atë që bota mësoi në vitin 2003, një incident të ngjashëm e të tmerrshëm të Luftës së Dytë Botërore, që do të përfshinte dhe një president të mëvonshëm amerikan, i cili do të ishte i vetmi nga shokët e tij që nuk do të hahej nga kundërshtarët e tij mizorë, japonezët.
Njihet si “Incidenti Chichijima” dhe ndodhi në mëngjesin e 2 shtatorit 1944, kur nëntë avionë amerikanë që bombarduan bazën japoneze në ishullin Chichijima, 1000 kilometra larg Tokios, u rrëzuan. Tetë prej tyre, pra tetë pilotë, u kapën, u torturuan, u ekzekutuan dhe u hëngrën, pasi ishin gatuar – nga garnizoni japonez i ishullit. I nënti, i cili u shpëtua pas luftimeve të ashpra, do të bëhej më vonë presidenti i 41-të i Shteteve të Bashkuara. Emri i tij ishte George Bush Sr.
“Ne ishim të uritur”
Në agim të asaj dite, bombarduesit u ngritën për të shkatërruar bazën e vogël, por të rëndësishme të radios në Chichijima, ndërsa luftimet në Iwo Jima ishin ndezur. Në mesin e pilotëve ishte dhe më i riu në SHBA në atë kohë. 20-vjeçari George Bush ishte regjistruar në moshën 17-vjeçare, menjëherë pas katastrofës në Pearl Harbor.
Mbi Chichijima, bombarduesit lëshuan një ferr zjarri, por morën si kundërpërgjigje të njëjtën gjë. Avioni i Bushit mund të ketë bombarduar kullën e komunikimit, por është goditur nga zjarri kundërajror dhe ka shpërthyer në flakë. Bush dhe kolegët menduan se do të ishte katastrofike të përplaseshin në tokë dhe i çuan avionët në det të hapur, në mënyrë që të binin aty dhe të mos kapeshin. Por atje, anijet patrulluese japoneze rrethuan ekuipazhet amerikane.
Bush ishte i vetmi që nuk u kap dhe u la të notonte me një pjesë të avionit që ishte fundosur. Për pjesën tjetër i priste një fat i tmerrshëm. Një nga pilotët amerikanë u detyrua të gërmonte varrin e tij, ia lidhën sytë, u urdhërua të ecte drejt tij dhe iu pre koka me shpatë. Një tjetër u rrah me shkopinj derisa dha frymën e fundit, një tjetër u shpua me shkopinj bambuje. Por tmerri ende nuk kishte filluar…
Gjenerali japonez Yoshio Tachibana mendoi se torturat e vuajtura nga ushtarët amerikanë nuk ishin të mjaftueshme. Ai urdhëroi që disa prej tyre të të trajtoheshin dhe si mish për t’u ngrënë. Në gjendjen e tij të dehur, ai këmbënguli që ushtarët e tij të provonin se kishin “frymë luftarake të mjaftueshme për të ngrënë mish njeriu”. Dhe kështu ndodhi.
Kirurgët e bazës hoqën mëlçitë dhe muskujt gluteal të ushtarëve dhe ua dhanë kuzhinierëve. Ata, nga ana tjetër, ua shërbyen oficerëve japonezë në pjata me salcë soje dhe perime. Admirali Kinizo Mori do të dëshmonte më vonë se hëngri mëlçinë e njërit prej ushtarëve amerikanë me shkopinj bambuje dhe salcë soje, duke shtuar se ishte… “i shijshëm” dhe se mendonin se do të ishte “i mirë për stomakun tonë”. Majori Sweo Matoba, i cili ishte ndër oficerët e lartë që u tregua kanibal me ushtarët amerikanë, më vonë mbrojti veprimet e tyre, duke argumentuar se ata ishin të zemëruar dhe të uritur, pasi urnizimet kishin mbaruar dhe ata mbaheshin të rrethuar nga amerikanët.
“Kjo”, dëshmoi ai, “ndodhi kur Japonia po përjetonte një disfatë pas tjetrës. Stafi ishte i zemëruar, i dëshpëruar dhe vlonte nga inati i pakontrollueshëm. Ne ishim të uritur. Nuk e di se çfarë ndodhi më pas, por ne nuk ishim kanibalë”.
Bush dhe makthet
Ndërkohë, i nënti i amerikanëve, George Bush, po luftonte për jetën në mes të detit. Kur avioni u rrëzua, ai kishte thënë: “Mendova se kisha mbaruar”. Megjithatë, anijet japoneze që e rrethonin nuk arritën ta kapnin, pasi avionë amerikanë i sulmuan dhe i shtynë ato.
“Po qaja dhe po notoja si i çmendur”, kujton Bush. “Unë mund të kisha fituar Olimpiadën atë ditë ashtu siç po përpiqesha të shpëtoja”.
Në atë moment, nëndetësja amerikane Finback u afrua pranë tij dhe aty kamera kapi një moment historik: atë të shpëtimit të njeriut që disa vite më vonë do të bëhej presidenti i 41-të i SHBA-së.
Në vitet që pasuan, Ushtria Amerikane e mbylli çështjen si “top secret”, pasi besohej se trauma që do të shkaktonte te familjet e të vdekurve kur të mësonin se njerëzit e tyre ishin ngrënë nga armiqtë e tyre, nuk do të ishte e menaxhueshme. As vetë Bush nuk e dinte se çfarë kishte ndodhur në ishull ndërsa ai luftonte për jetën e tij. Ndërsa ushtarakët japonezë që kryen aktin kanibal u dënuan vetëm me dënimin për të mos u varrosur kurrë me nderime ushtarake, pasi kanibalizmi nuk ishte në listën e krimeve të luftës.
Historia u bë e njohur kur shkrimtari amerikan James Bradley e nxori në dritë në vitin 2003 me botimin e librit të tij “Flyboys: A True Story of Courage”. Shkruan aty se i ka rrëfyer Bushit dhe ai ka dëgjuar në heshtje, me një vështrim të humbur, duke tundur kokën nga ajo që fati i kishte shkruar të (mos) kalonte atë ditë, 74 vjet para vdekjes së tij. Pak më vonë do të bëheshin të njohur edhe emrat e amerikanëve të tjerë që nuk u larguan kurrë nga Chichijima, por mbetën aty, disa të ngrënë…/tesheshi.com/
