Njëra pas tjetrës, fatkeqësitë e pushtojnë Izraelin. E ardhmja vjen më 20 janar kur Donald Trump do të bëjë betimin presidencial. Nëse Sekretari i Shtetit, Sekretari i Mbrojtjes, Këshilltari i Sigurisë Kombëtare dhe ambasadori në Izrael mbeten në pozicionet e tyre, viti i ardhshëm do të jetë një fatkeqësi për Izraelin. Ai do të përcaktojë fatin e tij për të qenë përgjithmonë një shtet aparteidi falë të ashtuquajturve miq që nuk janë gjë tjetër veçse tregtarë gjaku, tregtarë që do të rrisin në mënyrë të pariparueshme varësinë e Izraelit nga pushtimi, gjakderdhja dhe forca.
Ata nuk duhet të quhen “miq të Izraelit”. Përkundrazi, ata janë armiqtë e tij më të këqij. Përfaqësuesit e rinj të politikës së jashtme amerikane janë miq të aparteidit, pushtimit, vendbanimeve hebreje në territore dhe luftërave. Krahasuar me ta, Trump është i moderuar dhe i përmbajtur. Ndoshta i frenoni pak. Edhe Itamar Ben Gvir mund të merrte pjesë në frenimin e bandës së çmendur nga Uashingtoni nëse mund të kapërcejë pengesën gjuhësore.
Dikush ka shkruar tashmë se Shtetet e Bashkuara mund të vendosin sanksione ndaj atyre izraelitëve që nuk lëvizin në vendbanimet në territoret e pushtuara. Tingëllon e tepruar? Nuk jam i sigurt, të paktën sipas qëndrimeve të çmendura të këtyre njerëzve. Të gjithë ata mund të jenë panelistë në emisionin “Patriotët” sepse janë edhe më radikalë se pjesëmarrësit aktualë. Vendosja e tyre në krye të politikës së jashtme të shtetit është e tmerrshme. Imagjinoni Jinon Magal, drejtuesin e këtij emisioni, si ministër i Jashtëm.
Racistë dhe injorantë që nuk dinë asgjë për Lindjen e Mesme përveç propagandës së kolonëve me të cilën u është larë truri në kishat ungjillore dhe gjatë vizitave në vendbanimet hebraike në territoret e pushtuara. Propagandistët e betuar nuk janë ngritur ende për shkak të krimeve të makinës dhe vendbanimeve sioniste. Josi Dagan me të drejtë po i feston këto emërime.
Ata do të inkurajojnë Izraelin drejt aneksimit, transferimit, krimeve të luftës që në sytë e tyre nuk janë krime, spastrim etnik dhe gjenocid. Ata do të shkatërrojnë rojet e fundit të rendit, do të zbrazin nga përmbajtja institucionet ndërkombëtare dhe do të armatosin Izraelin edhe më shumë se paraardhësit e tyre. Do të jetë fundi i Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë dhe bashkë me të edhe drejtësisë globale. Ndoshta do të jetë fundi për NATO-n dhe Kombet e Bashkuara. Më 20 janar, Izraeli do të marrë një licencë për të vrarë, dëbuar dhe spastruar etnikisht. I varur nga droga do të marrë çelësat e farmacisë.
Marco Rubio, i parë si Sekretar i Shtetit, sheh vetëm viktima izraelite në këtë luftë të tmerrshme. “Rreth 60 mijë izraelitë jetojnë në hotele dhe fëmijët e tyre shkollohen përmes internetit”, kështu e përshkruan luftën një propagandist pro-izraelit. Ai nuk ka dëgjuar për dy milionë palestinezë në Rripin e Gazës dhe një milion libanezë që kanë humbur gjithë botën e tyre dhe po enden në dëshpërim pa gjithçka. Ata nuk kanë hotele për të fjetur dhe fëmijët e tyre nuk marrin arsim online. Izraeli po i vret.
Nuk do të dëgjojmë asgjë nga Rubio dhe të ngjashmit e tij për këtë. Rubio është një mbrojtës i “të drejtave të njeriut” – por ai është i trishtuar vetëm nga fati i pakicës ujgure, si pjesë e luftës së tij kundër Kinës. Palestinezët nuk bëjnë pjesë në këtë kategori. Pyetja është nëse ai di diçka për ta dhe nëse ka takuar ndonjë prej tyre. Atij nuk i intereson fati i Palestinës, sepse ata janë të gjithë terroristë – kështu i thanë kolonët.
Dhe këshilltari i ri i Sigurisë Kombëtare, Michael Waltz, shprehet si gazetari i Channel 14 Shimon Riklin. “Ushtria duhet të lejohet të përfundojë punën,” shkroi Waltz së fundmi. Ambasadori i ri Mike Huckabee, një vizitor i rregullt i vendbanimeve hebraike dhe një mbështetës i vendosur i aneksimit, e sheh tërheqjen nga Gaza në 2005 si “një nga dështimet më të mëdha të qeverisë izraelite”.
Një herë ky amerikan grotesk u zemërua që hebrenjtë duhej të vizitonin varrin e Jozefit nën mbulimin e natës, pasi ai vetë kishte adhuruar këtë vend të dyshimtë në Nablus duke mbajtur një statujë. Ai madje tha se po mendonte të blinte një shtëpi në territore.
Në vitet e ardhshme, ky grup do të krijojë një të ardhme praktikisht të pakthyeshme. Shpresa se ata do të ndryshojnë pikëpamjet e tyre, siç po ndodh me politikanët izraelitë, është shpresa e fundit – madje edhe kjo është e pakët.
