Një medalje e bronxtë për Shqipërinë në Paris, arritur në mundje nga një rus i shqiptarizuar, Chermen Valiev, ka çuar në një eufori qeveritare.
“Medalja e Parë Olimpike në historinë tonë është një lajm që flet shumë për punën e Komitetit të Rilindur Olimpik Shqiptar nën drejtimin e Fidel Yllit; për të vërtetën që Shqipërisë jo nuk i ikin më talentet sportive të lindura këtu, po talente të lindura gjetkë e zgjedhin si atdheun e dytë për t’u stërvitur në kushte optimale e për t’u ngjitur në majat e botës me flamurin kuqezi; si edhe për fillimin e një historie të re, që në vite do të sjellë fryte të tjera të gëzueshme falë lëvizjes masive sportive për fëmijët dhe investimeve masive në palestra e në infrastrukturë sportive që do të vazhdojnë”, shkroi Rama.
Por gazetari Edmond Arizaj mendon ndryshe. Për të, ka vend për trishtim e jo gëzim. Dhe ja pse, sipas gjykimit të tij:
“Medalja e parë olimpike e ardhur nga një rus i konvertuar, duhet të na turpërojë, jo gëzojë.
Mbaj mend shumë e shumë vite më parë, në tetëvjeçare, isha pjesë e një të ashtuquajture klasë sportive.
Mbaj mend shokë të mi që merrnin pjesë në lojëra konkurruese mes shkollave, hedhje së larti, hedhje së gjati, disk, gjyle, atletikë…
Mbaj mend lotët e njërit prej tyre në hedhje së larti, se nuk u kualifikua.
E pra, ku janë këto shkolla? Ku janë këto klasa? Ku është mbështetja? Ku është përkrahja? Ku është angazhimi? Ku janë zbuluesit e talenteve?
Është qesharake të gëzojmë se një rus na solli një medalje bronzi, kur ne kemi pasur mundje, peshëngritje, hedhje shtize, atletikë, not, disiplina të tjera që mund të evolonin, por në fakt ne e atrofizuam rininë.
Shembujt që i dhamë janë…ata që ju i dini dhe i shihni mëngjes-drekë-darkë. Për të ardhur keq.
E për ta mbyllur me hidhërim, ajo vajza, Luiza Gega, e meritonte një mbështetje edhe në dështim…Le t’i tregonim se sakrifikuesit e konkurruesit nuk i duam vetëm për fushekzjarrë, por edhe për qëllimin, mundimin dhe sprovën e tyre si shembull”.
