Në kohën e pavarësisë në vitin 1968, ky ishte vendi më i pasur në botë për frymë për shkak të depozitave të mëdha. Megjithatë, fosfati që ata nxirrnin u tha në vitet 1980.
Nauru, një komb ishull në pjesën perëndimore të Oqeanit Paqësor, mbulon 21.2 km². Ishulli ka një bregdet 30 kilometra të gjatë dhe për shkak të minierave intensive, më shumë se 80 për qind e sipërfaqes së tij është shkatërruar. Sipas regjistrimit të vitit 2011, Nauru kishte një popullsi prej 10,084 banorësh, të cilët kryesisht jetonin në rrafshinën bregdetare në anët perëndimore dhe jugore të ishullit. Gjuhët zyrtare janë nauruanishtja dhe anglishtja, dhe nuk ka kryeqytet.
Sa i përket ekonomisë, në fillim të viteve 2000 ky vend bazohej kryesisht në dhënien e licencave të peshkimit për anijet e huaja dhe shfrytëzimin e fosfatit, por dhe mbeti i varur nga ndihma ndërkombëtare. Nauru ka pesë kilometra hekurudhë industriale dhe 41 kilometra rrugë.
Nauru u bë një Territor i Mirëbesimit i OKB-së në 1947, nën administrimin e Britanisë së Madhe, Australisë dhe Zelandës së Re. Ajo fitoi autonominë në 1966 dhe pavarësinë në 1968. Në fund të viteve 1990, një krizë e rëndë ekonomike shkaktoi paqëndrueshmëri politike në vend.
Portali Enjoy Travel theksoi se ishulli dikur quhej “Ishulli i këndshëm”, por tani është një nga vendet më pak të vizituara në botë. Enjoy Travel shkroi se vizitohet çdo vit nga rreth 200 turistë. Ishulli ndodhet 3000 kilometra larg bregut verilindor të Australisë dhe është një fluturim 4.5 orësh nga Brisbane.
Shfrytëzimi i fosfateve e la pjesën e brendshme të ishullit pothuajse plotësisht djerrë. Në kohën e pavarësisë në 1968, Nauru ishte vendi më i pasur në botë për frymë për shkak të depozitave të mëdha. Megjithatë, fosfati u tha në vitet 1980 dhe ekonomia ra në kolaps. Nxjerrja e fosfatit vazhdoi në vitin 2005 kur zyrtarët gjetën një depozitë dytësore, por që zgjati vetëm dhjetë vjet të tjera.
Pati diskutime për zhvendosjen e të gjithë popullsisë së Naurut në një ishull pranë Queensland, Australi. Ekspertët besonin se Nauru do të bëhej i pabanueshëm nga mesi i viteve 1990. Të kërcënuar nga ndikimi i ndryshimeve klimatike dhe të shkatërruar nga minierat e fosfatit, shkencëtarët besuan se peizazhi ishte aq i dëmtuar sa investimi në restaurim do të ishte shumë i shtrenjtë. Nauruanët e kundërshtuan këtë ide dhe vendosën të qëndrojnë. /tesheshi.com/
