Bota ka humbur një nga njerëzit më të mëdhenj të saj, një hero të vërtetë të humanizmit, por që as ka fituar ndonjë Nobel e as që e ka dëshiruar një gjë të tillë.
Abdul Sattar Edhik lindi në Indi për para ndarjes me Pakistanin, ku dhe kishte emigruar. Ai punonte si shitës rrobash me porosi. Dhe këtë e bënte vetëm që të mund të ushqente të varfrit.
Ai e filloi pasurinë e tij me vetëm 50 dollarë. Ndërsa tani shërbimi i tij për shëndetësinë është më i madhi në Pakistan.
Ai ka shpëtuar më shumë se 20 mijë fëmijë jetimë dhe u ka dhënë strehim të përditshëm, i ka ushqyer dhe ka edukuar mbi 50 mijë jetimë të tjerë. Ka trajnuar falas mbi 40 mijë infermiere. Kishte 330 automjete në shërbim të shëndetësisë në Pakistan. Drejtonte shërbimin më të madh në botë të ambulancave me mbi 1 mijë e 500 automjete që shërbenin 24 orë në ditë në shtatë ditë në javë. Ka pasur kuzhina të panumërta për të ushqyer njerëzit. Ka shkuar në misione të panumërta në Afrikë, Azi, Europë dhe Amerikë, siç ishte për shembull ndihma ndaj viktimave të uraganit “Katerina”.
Por siç u cek, ai kurrë nuk ka fituar çmimin Nobel, e as që e ka kërkuar ndonjëherë.
Në momentin e vdekjes kërkoi që të gjitha organet e tij t’u shkonin njerëzve në nevojë. Fjalët e tij të fundit ishin: “Kujdesuni për njerëzit e varfër të vendit tim.”
Por gjëja më e mahnitshme është se ai kurrë nuk pati një makinë të tijën apo shtëpi.
E vetmja gjë që ai kishte përpara se të vdiste ishte një karrige, një ulëse e thjeshtë dhe një tavolinë të cilën ia kishin dhuruar miqtë shumë kohë më parë. Pasuria e tij neto para vdekjes ishte zero dollarë.
P.S. Ama kishte një “mangësi”: nuk ishte me prejardhje shqiptare! Ndërsa vdekja e tij, ashtu si dhe ajo çfarë bënte, çuditërisht nuk është ndër lajmet e para të mediave botërore.
/tesheshi.com/
