Nga Katie Stallard, New Statesman
Tre javë pasi u bë e qartë se Joe Biden nuk duhet të kandidojë dot për një mandat të dytë si president, pas paraqitjes së tij katastrofike në debatin televiziv të 27 qershorit përballë Trump, ai më në fund njoftoi pasditen e të dielës braktisjen e garës.
Përmes një letre drejtuar “bashkë-qytetarëve të mi amerikanë”, ai theksoi se ndonëse kishte qenë “nderi më i madh i jetës sime të shërbeja si presidenti juaj”, tani e kuptoi se ishte “në interesin më të mirë të partisë sime dhe vendit që unë të tërhiqem nga gara”.
Në një postim vijues në platformën X, Biden ofroi “mbështetjen dhe miratimin e tij të plotë” për zv/presidenten e tij, Kamala Harris, që të bëhet kandidatja e demokratëve në zgjedhjet e nëntorit. “Demokratë, është koha të bashkohemi dhe ta mundim Trumpin. Le ta bëjmë këtë!”-apeloi Biden.
Presidenti tha se do t’i drejtohej këtë javë kombit me një fjalim publik, për të shpjeguar më në detaje vendimin e tij. Pavarësisht kohës që iu desh Bidenit për ta marrë këtë vendim – që nga debati i fundit të muajit të kaluar, për shumicën e votuesve demokratë ka qenë e qartë se ai është shumë i moshuar për të kandiduar sërish – ai sapo ka bërë diçka që kandidati republikan, Donald Trump, nuk do ta bënte kurrë:të vërë në plan të parë jo veten, por partinë dhe mbi të gjitha SHBA-në.
Konventa e Partisë Republikane javën e kaluar, shënoi fazën përfundimtare të marrjes nën kontroll të partisë nga ana e Donald Trump. Rivalët e tij të dikurshëm – Nikki Haley, Ron DeSantis dhe Ted Cruz – u rikthyen në vathë, duke iu përkulur në gjunjë njeriut që dikur e kishin fyer hapur.
Ai aktivitet mori një ton haptazi mesianik pas atentatit kundër Trumpit në Pensilvani më 13 korrik. Folësit lavdëruan njëri pas tjetrit Zotin që i fali jetën Trumpit, të cilin ata e interpretuan si një ndërhyrje hyjnore; si një provë të pakundërshtueshme se oferta e tij presidenciale është vullneti i Zotit.
Shumë delegatë u përlotën, ndërsa Trump tregoi se ishte ndjerë “i qetë” gjatë të shtënave, “pasi kisha Perëndinë në krahun tim”. Megjithatë, ky mund të rezultojë të jetë momenti që ai i ka bërë llogaritë gabim.
I nxitur nga mendjemadhësia dhe nga një besim i palëkundur në retorikën e tij të zhurmshme, ai e shpërdoroi mundësinë për të ri-shpikur veten – apo edhe thjesht për të moderuar fare pak tonin e tij – duke mbajtur një monolog të gjatë mbi një orë e gjysmë, që kalonte nga një ankesë tek tjetra, dhe që u kujtoi shikuesve në shtëpi se sa i pandryshueshëm është që nga mandati i tij i parë.
Është e vështirë të bësh veshin e shurdhër ndaj një fjalimi rreth mbijetesës nga një atentat. Por duke kënaqur instinktet e tij më narcisiste, Trump e shpërdoroi shansin për të përçuar diçka pozitive tek publiku. Pastaj, është zgjedhja e J.D.Vance si kandidat për zv/president.
Ndoshta ai nuk beson më se ka nevojë të joshë të moderuarit, dhe e ka pranuar idenë se Vance e ndihmon atë në shtetet vendimtare të “Rripit të Ndryshkur” (disa shtete midis lindjes dhe perëndimit të SHBA-së), sepse senatori i Ohios është përballur me betejat e Amerikës së majtë, të cilat ai i dokumenton me aq elokuencë në romanin e tij më të shitur “Hillbilly Elegy”.
Ndoshta ka të drejtë. Por Vance është gjithashtu një ish-kapitalist sipërmarrës, dhe një rishtar në politikë, që ka pikëpamje të së djathtës për abortin (të cilin e kundërshton edhe në rastet e përdhunimeve ose inçestit), mbi zgjedhjet e 2020-ës (që pretendon se iu “vodhën Trumpit), si dhe mbi Ukrainën (ka thënë se nuk i intereson vërtet se çfarë i ndodh Ukrainës, dhe premton t’ia ndërpresë ndihmën).
Ai është tërhequr nga të gjitha kritikat që ka bërë ndaj Trump – për të cilin dikur tha se mund të ishte “Hitleri i Amerikës” – sepse kjo qasje i përshtatet ambicieve të tij personale. Nëse partia mund të bashkohet tani pas një kandidati të ri, një demokrat kompetent duhet ta ketë shumë të lehtë që ta përkufizojë Vance si një ekstremist politik dhe një oportunist cinik.
Por kjo nuk është e sigurt. Shkalla e sfidës që e pret tani Kamala Harrisa, apo kushdo që do të jetë në fund kandidati i Partisë Demokratike, është shumë e madhe. Duke hyrë në garë vetëm 4 muaj nga dita e votimeve, dhe bartur peshën e gabimeve të administratës Biden, Harris ka për detyrë të bashkojë një parti që aktualisht është në kaos por edhe të rritet në sondazhe, ku për gati 4 vite ka pasur një vlerësim të dobët.
Ky është një bast i vështirë për Partinë Demokratike. Gjithsesi, është rruga më e mirë sesa të ndjekësh modelin republikan të kapjes pas një kandidati të dobët edhe për shumë kohë pasi të metat e tij janë ekspozuar tërësisht. Në rast se demokratët do të kishin mundësi të zgjidhnin rivalin e tyre ideal, është e vështirë të mendohet një alternativë më e mirë sesa një kriminel i dënuar si Trump, i cili u përpoq të përmbyste rezultatet e zgjedhjeve, dhe që është shpallur fajtor për sulme seksuale dhe mashtrime me taksat.
S’ka asnjë dyshim se baza republikane është e gjitha pas Trump dhe Vance, por nuk është aspak e qartë nëse mesazhi i tyre do të jetë po aq i këndshëm për votuesit e pavendosur në disa shtete të lëkundura, të cilët edhe do të vendosin për fituesin e këtyre zgjedhjeve.
Gati tre javë më parë, shkrova se nëse Biden mund të bindej të hapte krahun, ai do të kujtohet si një njeri që ia kishte kushtuar jetën shërbimit publik, dhe që e mundi Trumpin në momentin e një rreziku të madh kombëtar, por që në fund e kuptoi se kur ishte koha për ta kaluar stafetën.
Duke u bërë presidenti kalimtar siç edhe kishte premtuar dikur, Biden do të sinjalizonte besimin e tij tek partia dhe idealet demokratike që ajo përfaqëson. Ajo që vjen më pas mund të jetë kaotike. Sigurisht, është e mbushur me rreziqe.
Por ndërsa javën e kaluar, dukej se demokratët po shkonin drejt një disfate të sigurt – me Trumpin të rizgjedhur me një shumicë dërrmuese, si në Kongres dhe Senat -tani, sado i vogël qoftë, ata kanë një shans real për të luftuar deri në fund për fitore.
