Për të gjithë ata që s’e kanë njohur më parë Henri Çilin, ai është një histori suksesi në gazetarinë shqiptare. Qëndrimet e tij editoriale, në aksh kohë apo për aksh çështje, janë zgjedhje e tij e lirë; të drejta apo të gabuara, për interesa pragmatiste apo thjesht “për ideal”, ato janë konsumuar brenda një hapësire lirie që çdokush zgjedh ta jetojë a menaxhojë si t’ja ketë ënda. Por profesonalisht, duhet theksuar se ai është një histori suksesi në gazetari. E nisi si reporter kulture në fundin e viteve ’90 dhe për një kohë të shkurtër arriti të bënte emër me shkrime cilësore, ku lëvronte edhe raportimin klasik, edhe reportazhin, edhe intervistën. Pa shkuar ende në Francë, prej nga erdhi me tjetër kostum e të tjera ambicie, ishte një gazetar që i fliste puna, e në ca dalje televizive, gjithnjë për tema kulture, përshkohej nga një modesti në të folur, e jo si sot, kur për tema politike ka një ngrefosje të lehtë, gjithsesi jo të shëmtuar, për të mbrojtur fort bindjet e tij.
Pas gazetarisë, edhe aventura e tij arsimore me themelimin e një universiteti, si dhe themelimi e promovimi i mendimit liberal, janë risi pozitive për një shoqëri në zhvillim. Pastaj, teoritë konspirative mbi burimet e parave, janë provuar si komplekse shoqërore në këtë rast. Përvojat kanë provuar se njerëz me shumë para nuk kanë ditur të qullosin asgjë. Si në media; aty ku shumë kishin para, por Dritan Hoxha vetëm një ishte; njeriu që jua nxirrte maksimumin atyre, duke sjellë risi, inovitete e standarte, deri sot të pakonkurrueshme.
Eshtë vërtet një lajmi keq për shoqërinë që Henri Çili të bie në pranga, të akuzohet për punë të cilat nuk i shkojnë për shtat staturës së tij publike. E krahas tij, po në pranga ka rënë dhe Sait Fishta, edhe ky i fundit pa asnjë lidhje me paligjshmërinë apo aferat e ndryshme për të cilat akuzohet. Kush e njeh atë, stilin e jetës, mënyrën se si punon; thjeshtësinë, modestinë, raportet e ngrohta me njerëzit, bamirësinë – ngjajnë patetike këto vlerësime, por kështu është – e ka shumë të vështirë ta imagjinoj këtë njeri nën akuza, të destinuara krejt për të tjera kategori njerëzore,për birbo që i has kudo në përditshmëri, që jo domosdoshmërisht i gjen edhe në biznes apo sipërmarrje. Disa prej këtyre cilësive i ka dhe Henri ynë (kolegu e miku), që paçka mospajtimeve apo vizioneve të ndryshme mbi politikën apo shoqërinë, njerëzorja kurrë nuk i ka munguar. Ka shumë pordhacër media shqiptare, por Henri Çili kurrë s’ka qenë prej tyre. Në këtë pikë, koha e tij ishte e ndalur, si ahere kur bënte reporterin e thjeshtë, me bllok e stilolaps në dorë.
Por çfarë mund të ketë ndodhur me Henrin duke e çuar atë pas hekurave?
Varianti i parë: Një implikim pas një mpleksje cinike rrethanash; i ndodhur me njerëzit e gabuar, kohën dhe vendin e gabuar.
Varianti i dytë: Një situatë e vështirë në aspekt biznesi, kur mund të ketë parë një rrugëdalje provizore. Gabim patjetër, por i justifikuar në aspekt të dobësisë njerëzore. Tek e fundit, Henri kur nuk ka patur rast të mendojë burgun në aktivitetin e tij, për ta patur si kërcënim në çdo vendimmarrje.
Varianti i tretë: Pas Henrit që ne njohim të fshihet “djalli vetë”. A mundet? Eshtë mirë as të mos e mendosh. Dy të parat mjaftojnë.
Dhe me këto të dyja, një Henri Çili pas hekurave, në vendin ku paudhësia, shumë më e rëndë sa ajo që pretendohet për Henrin, sidomos ajo në politikë e vendimmarrje, vijojnë të jenë të pandëshkuara, do ishte një padrejtësi plus në emër të Reformës në Drejtësi. Vlen kjo dhe për Sait Fishtën, por dhe Shpresa Gjocajn, një tjetër e arrestuar e bujshme, një ndër noteret më të njohura të Tiranës, ndër me seriozet e profesionistet, që vështirë e besueshme t’i ketë shkelur këmba në paligjshmëri. /tesheshi.com/
