Lajmet që vijnë nga zjarret janë dramatike.
Thuajse e gjithë Shqipëria po zhuritet dhe pyjet më të mirë të vendit ndodhen në rrezik nga djegia.
Zyrtarisht sot shefi i diplomacisë, Ditmir Bushati ka kërkuar ndihmë humanitare nga Italia dhe Greqia që të ndërhyjnë me mjetet e tyre moderne që të shpëtojnë vendin tonë nga flakët që s’po ndalen. Në 24 orët e fundit ka pasur 25 vatra zjarri që strukturat tona të emergjencës nuk po i ndalin dot.
Por, në mes të kësaj zallamahie edhe virtuale ku lajmet përforcohen e tragjizohen, ka marrë nota tragji-komike ndërhyrja e politikanëve të lartë që dalin në tv si heronj, si shpëtimtarë të pyjeve tona.
I pari doli ai, Ramboja-ministër i Brendshëm, Kolonel Dritan Demiraj, i cili para kamerave, si Sali Protopapa te filmi i “Teti në Bronx”, qëllonte një fshatar me shkelm që të nxitonte të mbushte kovat me ujë.
E si të mos mjaftonte kjo, Taulant Balla, postoi në faqen e tij në rrjetet sociale, foto ku paraqitej si “luan”, duke shpëtuar pyjet e Gjinarit në Elbasan, duke nxitur të tjerë të punojnë.
Nejse, një shembull jo i keq, sikur mos të stononte me një opinion që ka për politikanët dhe me atë që në fakt është edhe si logjikë: Balla më shumë se të punonte vetë, duhet të nxisë strukturat shtetërore që të jenë në krye të punëve.
Por duket se ne nuk mund të rrimë pa hyrë në mitin e heronjve të “jashtëzakonshëm” që bëhen theror e shpëtojnë njerëzimin.
Një rast i ngjashëm, por gjithsesi shembullmirë është ai i të ndjerit Isuf Plloçi, të cilin komunizmi e mitizoi shumë, ndoshta edhe duke e dëmtuar veprën e tij mjaft me vlera qytetarie.
Isuf Plloci ishte rojtar Pylli në Martanesh. Ai jetonte në fshatin Lin të Matit, dhe një ditë vere të vitit 1969, kur shkoi në punë, pylli kishte zjarr.
E Isufi nuk iku, por u përpoq për të shuar zjarrin. i vetëm.
Fatkeqësisht nuk ia doli, pasi u shkrumbua nga flakët.
Duke dhënë një shembull real vetmohimi. Por propaganda komuniste i mëshoi një fakti krejt kolateral. Që ndoshta nuk ka ndodhur.
U tha atëherë që Isuf Plloci gëlltiti teserën e partisë, e cila nuk u dogj, por shpëtoi në stomakun e tij, ndërsa trupi u karbonizua.
Një propagandë horror që shitej si heroizëm. Ndoshta të ndjerit Isuf nuk i ka shkuar mendje te tesera por te puna e tij, familja që donte t’ja nderonte emrin dhe komuniteti. Me kaq sa bëri ai vërtet mbetet edhe sot një shembull i mirë.
A ka sot një rojtar pylli që përpiqet për të shuar flakët? Deri tani nuk kemi parë asnjë!
Por vetëm show papushim dhe flakët që përpijnë pyje e shkurre. Në shumicën e rasteve që digjen nga njerëzit. Siç e thoshte edhe me të drejtë Fatos Mahmutaj, gazetari që jeton në ekzil në Belgjikë, i cili i shkruante Edi Ramës për dramën e fshatit të tij, Metoh në Mallakastër.
Isufi i ndjerë u nderua me medaljen e lartë “Hero i Punës”. I biri i tij, Petriti u bë një nga juristët më të njohur të vendit. Madje edhe anëtar i Gjykatës Kushtetuese. Por kurrë nuk foli për të atin. Të paktën për të daravitur fjalët jo të denja që qarkulluan për “heronjtë e komunizmit”.
Dhe disa prej tyre kanë qenë vërtetë të tillë…/tesheshi.com/
