Një ekip shkencëtarësh norvegjezë besojnë se mund të kenë zbuluar mbetjet e një njeriu të përshkruar në një sagë 800-vjeçare.
Saga e Sverris, një tekst historik i vjetër norvegjez me 182 vargje, tregon historinë e jetës së mbretit Sverre Sigurdsson, i cili erdhi në pushtet në fund të shekullit të 12-të. Saga thotë se një klan rival mori një të vdekur dhe e hodhi në një pus, pastaj e mbushi me gurë kur sulmuan kështjellën Sverresborg pranë Trondheimit, Norvegji.
Ai pus, i vendosur brenda mureve të kështjellës, shërbente si burimi kryesor i ujit për banorët e kështjellës. Ka pasur spekulime se njeriu në histori mund të ketë qenë i sëmurë, duke sugjeruar se trupi i tij u hodh në pus për të ndotur ujin, një formë e mundshme e hershme e luftës biologjike.
Në vitin 1938, punëtorët kulluan pjesërisht një pus mesjetar në rrënojat e Sverresborg dhe gjetën një skelet nën shtresa shkëmbi dhe mbeturinash.
Zbulimi, i quajtur më vonë “Njeriu i mirë”, besohej se përputhej me përshkrimin e sagës, megjithëse asnjë provë nuk mund ta konfirmonte këtë në atë kohë.
Kohët e fundit, Anna Petersén nga Instituti Norvegjez për Kërkimin e Trashëgimisë Kulturore dhe ekipi i saj ekzaminuan dhëmbin nga skeleti duke përdorur takimin me radiokarbon dhe analizën e ADN-së.
Ata zbuluan se njeriu jetoi në të njëjtën kohë me rrethimin e Sverresborg, duke bërë të mundur, megjithëse jo të sigurt, se ai ishte i njëjti person i përshkruar në sagë. Provat rrethanore janë në përputhje me këtë përfundim, thotë Petersén.
Hulumtimi, i cili u botua në revistën iScience, gjithashtu dha njohuri të reja.
“Hulumtimi që bëmë zbuloi shumë detaje për ngjarjen dhe njeriun që nuk e përmend episodi i sagës”, shpjegon Petersén. Analiza e ADN-së sugjeron se burri ka të ngjarë të kishte sy blu, flokë kafe të çelur ose bjonde dhe lidhje familjare me rajonin norvegjez të Vest-Agder.
Studimi lë disa mistere të hapura, si për shembull nëse sëmundja luajti një rol në vdekjen e tij dhe në hedhjen në pus.
Michael Martin nga Universiteti Norvegjez i Shkencës dhe Teknologjisë vë në dukje se duke lidhur dokumentet historike me ADN-në, do të ishte e mundur të rindërtohet një pemë familjare ose të gjurmohen lëvizjet e njerëzve të vdekur prej kohësh.
Këto detaje nuk janë në tekstin origjinal, kështu që të dhënat gjenetike e pasurojnë historinë dhe bëjnë të mundur ndarjen e faktit nga trillimi, shton Martin. /tesheshi.com/
