Artistja Diala Brisly u largua nga Siria në vitin 2013. Ajo tashmë jeton në Bejrut, por është shumë e njohur brenda Sirisë për punën e saj në një revistë për fëmijë që, në mënyrë të habitshme, vazhdon të printohet dhe të shpërndahet në vend. Ajo e tregon historinë e saj, duke e ilustruar edhe më disa shembuj të punës së saj. “Qëllimi kryesor i revistës është t’u kujtojë fëmijëve që të jenë qënie njerëzore dhe për t’i mbajtur ata larg nga të qënit një luftëtar. Mendoj se kjo revistë u jep shpresë realisht”, thotë ajo.
Revisat quhet “Zayton dhe Zaytonah”, si “Olive dhe Oliver” – një djalë dhe një vajzë. Ka shumë pemë ulliri dhe plantacione ulliri në veri të Sirisë.
Revista dikur botohej në Saraqeb, por shtypshkronja u shkatërrua nga bombardimet dhe nuk mund të ndreqej, kështu që tani printohet në Aleppo. “Ata po rrezikojnë duke e botuar dhe shpërndarë”.
“Më kujtohet kur ishim ende në Siri- një vajzë do të luante në kitarë për disa fëmijë, dhe kur ajo nxori kitarën, një prej fëmijëve nisi të bërtasë e të qajë. Ai mendoi se ishte një armë. U deshën orë për ta bindur se ishte thjesht një instrument.
Ka shumë gjëra me të cilat ata duhet të përballen. Eshtë shumë e vështirë për një fëmijë të shohë të vëllanë me kokë të hapur. Ai nuk do ta harrojë kurrë.
Ata ende qeshin. Ende buzëqeshin. Ndonjëherë atyre u pëlqen të luajnë, por nuk mësohen dot me të huajt”.
Shumë njerëz rreth meje u arretuan dhe disa prej tyre u vranë. Një herë kisha ilaçe nën sediljen e makinës dhe në pikëkalim, më ndaluan dhe donin të kontrollonin makinën. Isha më fat që ushtari që më ndaloi ishte pak i dehur. Kështi që ai tha: ‘ou ti qënke një vajzë ë bukur, mund të kalosh’. Mendova : o Zot, jam kaq me fat. Por kjo më bëri të ndjehem se nuk mund të qëndroja më.
Ne nuk kemi një atdhe, nuk kemi një shtëpi. Kemi humbur shumë. Unë kam humbur vëllanë.
Gjithmonë mendon se mund t’i humbasësh një ditë njerëzit që të rrethojnë. Je gjithmonë i përgatitur për këtë. Disa njerëz shohin lajmet dhe kanë ndjesinë: nuk kemi se çfarë të bëjmë më shumë. Kjo është arsyeja përse preferova të vendos pak shpresë në ilustrimet e mia – duke e përballuar tragjedinë në një mënyrë tjetër.
Njerëzit nuk duan të shohin të vdekur apo shpërthime. Ata nuk mund të shohim më nga këto. Edhe unë, nuk mundem. Arti është një zgjidhje më e mirë. Mund të vendosësh filozofi në një pikturë.
Përgatiti: Juli Prifti – /tesheshi.com/
