Një valë ikjeje e shoqëruar gjithnjë e më shumë me një prirje për t’ia mbathur, është ajo që e ka sunduar më së shumti psiqikën e shqiptarëve këto tre vjet të qeverisjes së Rilindjes, përkundër një vizioni të pritshëm për gjërat që do rregullohen dalëngadalë. Edhe pse ikja nga Shqipëria është një fenomen konstant në gjithë tranzicionin, me disa kurba të lehta uljeje e ngjitjeje në varësi të situatave të ndryshme ekonomike, vala e këtij tre-vjeçari ka patur arsye të veçohet si e pazakontë, pikërisht në raport me shpresën e ngjallur se Rilindja do hidhte farën e mbrothësimit në vend. Dhe ajo që mbetet për t’u diskutuar është se shkaqet e ikjeve anojnë më tepër nga arsyet ekonomike apo sociale?! Fakt është se ekonomia është përcaktuese, në të gjitha rrethanat, por në rastin shqiptar është dhe ajo që mjerimi social qëndron gjithnjë mbi një ekonomi të mirë, që në kushte shqiptare përkthehet ngushtësisht si më shumë para për konsum dhe kaq.
Rama si kryeministër, nga ana e tij nuk e parë si shumë tragjik këtë fenomen. Ai e ka përligjur me prirjen e natyrshme njerëzore për ta rrokur më të mirën nga jeta sa më shpejt. Dhe kështu dhe vetëm kështu, sipas tij duhen trajtuar ata që ikin. Por nga ana tjetër ai kurrë nuk ka folur për politika që do nxisnin të qëndruarit në vend, ose për rritje të lindshmërisë, sepse ndërkohë shqiptarët aq po duan më që të lindin pasaradhës në këtë vend. Siç shihet, qyteteve dhe fshatrave shqiptare po u mungon dhe ajo vala e dasmave që karakterizonte dikur stinën e verës.
Por si e ka parë Rama eksodin atëherë kur ishte vetëm një kritik i zhvillimeve shqiptare? Edhe atëherë, vala e ikjes për të është shenjuar si diçka pozitive, por sidomos duke i llogaritur si të kthyer një ditë ata që po braktisnin vendin. Dhe kjo sipas Ramës, mund të bënte që Shqipëria të kishtë fatin e Izraelit. Në një shkrim të vitit 1991 të titulluar “Çdo të bëhet me Blendin dhe shokët e tij?!”, ku e ka fjalën për Gonxhen dhe të gjithë atë brez të rinjsh që po e linin Shqipërinë për Perëndimin e ëndërruar, Rama e sheh me optimizëm sipas një versioni çifut fatin e Shqipërisë. Por në këtë vizion, ai llogarit dhe kthimin një ditë në atdhe të të gjithë atyre që largohen, ndërkohë që sot, në trajtimin që u bën “ikjeve nga Shqipëria që ai drejton”, nuk guxon të thotë se një ditë ata do të duan të kthehen…
Ja si shkruan:
“Duke ndarë prerazi motivet e politikanëve europianë dhe politikanëve tanë, nga ajo që mendon njeriu i thjeshtë mërgimtar, për mendimin tim braktisja e Atdheut, apo siç thuhet me dhimbjen moderne të politikanit “eksodi” është fenomeni i parë pozitiv në parmasa të madha që ndodhi pas Luftës së Dytë Botërore në Shqipëri. Mërgimtari sot sheh e prek për herë të parë të mirat materiale të kësaj bote, shumëkush iu afrohet dhe vlerave shpirtërore të Europës. Ata që janë më të zotë, po ndihmojnë dhe do të ndihmojnë dhe më shumë familjet e tyre në Shqipëri. Edhe më e rëndësishme është se ata që po kthehen, sjellin me vete një vetëdije të re, një nivel kulturor që nuk ndodhet në Shqipëri. Le të kujtojmë se sa e kanë pasuruar shpirtërisht e materialisht Izraelin intelektualët dhe në përgjithësi çifutët e dikurshëm të Europës dhe Amerikës….”
/tesheshi.com/
