Rritja e populizmit në Europë dhe në Shtetet e Bashkuara ka dëshmuar se votuesit janë thellësisht të ndarë sa i takon qëndrimit ndaj emigracionit. Nacionalistët dhe populistët që nga Donald Trump dhe deri tek Partia për Pavarësinë në Britani e Alternativa për Gjermaninë, pretendojnë se qeveritë duhet të bëjnë prioritet mbajtjen jashtë kufijve të të huajve. Por, të kornizosh tamam se çfarë e bën vërtet një person, pjesë të kombit apo të huaj është çështje e ngatërruar. Kjo ndodh pjesërisht për shkak se identiteti bazohet në një përzierje të mjegullt vlerash, të gjuhës, historisë, kulturs dhe qytetarisë.
Një sondazh i ri nga qendra kërkimore Peë, kompani opinion-mbledhëse, përpiqet të parashtrojë idenë sesi dikush mund të gjykohet se është një amerikan, britanik apo gjerman i vërtetë. Në sondazh, të anketuarit u pyetën për disa karakteristika – gjuhën e folur, zakonet që ndjek, besimin dhe vendin e lindjes – dhe sesa e rëndësishme e shohin të qënit shtetas të vendit të tyre.
Vendi ku jeton përbën një ndryshim të madh. Mesatarisht, në mbi 15 vende të vëzhguara, të flasësh gjuhën kombëtare e shtetëroe shihet si pika më e rëndësishme. Holandezët e rendisin këtë më lart se gjithë të tjerët, ndërsa kanadezët janë më pak të shqetësuarit për aftësitë gjuhësore, pasi vetëm gjysma e tyre thonë se të jesh në gjendje të bisedosh në anglisht apo frëngjisht (dy gjuhët zyrtare të kombit) është shumë e rëndësishme. Një arsye mund të jetë se Kanadaja është e ndarë nga pikëpamja gjuhësore: një tjetër është se së bashku me Australinë, ka porcionin më të madh të njerëzve që kanë lindur jashtë territorit, në mes vendeve të përfshira në sondazh. Ky porcion shkon mbi 20 për qind të popullsisë.
Përvojat e fundit me emigracionin duket se ndikojnë vende të ndryshme në mënyra të ndryshme. Njerëzit në Greqi dhe në Hungari që kanë qenë vende tranzit për një fluks të madh emigrantësh nga Lindja e Mesme, i japin rëndësi të madhe zakoneve dhe traditave të përbashkëta dhe faktit të vendlindjes. (Grekët mbështesin fuqishëm edhe të qënit të krishterë). Megjithatë në Gjermani, destinacioni i fundit për shumë refugjatë dhe emigrantë, të anketuarit u japin krahasimisht më pak rëndësi këtyre faktorëve, zakoneve të përbashkëta dhe vendlindjes. Kjo sugjeron se “Willkommenskultur” mund të ketë ende jetëgjatësi, ose të paktën se Alternativa për Gjermaninë ka ende shumë rrugë përpara se të shndërrohet në konkurrente të fortë për pushtet.
Përgatiti: Juli Prifti – /tesheshi.com/
