Ishte apo jo provokim ajo qasje e fundit e Mustafa Nanos në “Provokacija”-n e tij, pra ajo me kujtesën e faktit se Berisha vjen nga një e kaluar komuniste, e pakomentuar fort, e shmangur deri diku, nga vetë ai e PD, e sigurisht kurrë e mohuar?
Nano e sillte në kujtesë në funksion të kërkimit të një standarti, nga PD e të tjerë “afër saj”, e kjo pas reagimit ndaj së kaluarës së Arben Krajës si prokuror, njeriut që është në krye të SPAKU-ut.
Jo vetëm nga titulli i Talk Show-it të tij, Nano ka qenë gjithnjë provokues. Si i tillë u bë faktor në media, dhe kështu vijon, e jo vetëm për çështje politike. Ato fetare kanë qenë e janë ndër më të preferuarat e tij.
Por në rastin konkret nuk ka ndonjë provokacion. Nano i është qasur një teme që në fakt, pas gati 30 dekadash ekzistencë të PD-së, sot, kur ajo është më në rënie se kurrë; më e tkurrur, më e atrofizuar, më pa shpirt e pa frymëzim, deri dhe me identitet të diskutueshëm, çështja e Berishës, asaj çfarë përfaqëson ai dhe ndikimi ndër vite në PD, shijet, shenjat apo njollat që la e po lë, duhej të ishin një debat më vete. Madje duhej të ishin dhe një debat shoqëror. Kjo për faktin se epoka post-komuniste shqiptare, e shoqëruar me një entuziazëm të paparë shoqëror, u mishërua pikërisht me PD, si parti me rol historik, e cila do bëhej promovuese e instaluese vlerash e modelesh suksesi.
Pas gati tre dekadash, këto shkaktojnë vetëm nënqeshje të hidhura. E për këtë, mjaft të shohësh katandisjen e PD-së, e cila, më e pakta, pasi ka humbur disa shtresëzime shoqërore si elektorat, mes tyre dhe një pjesë të zëshme të elitës intelektuale, e ndërkohë edhe pjesën qytetare, përpëlitet në ekzistencën e saj duke marrë oksigjen mbijetese deri dhe nga LSI-ja e Kryemadhit apo vetë Meta, si dhe nga partiza me kryetarë të dështuar.
Dhe Berisha ka rolin e tij në gjithë këtë. Por askush në PD nuk guxon ta “kruajë” këto lloj koreje; askush nuk ka kurajon të vërë në diskutim produktin e tij politik, identitetin gjithashtu, standartet morale që ka instaluar, dhe frymën e tij ende në veprim. E mbi të gjitha këto, askush, as dhe një me backraund persekutimi komunist në këtë parti, ose me identitet të djathtë të kulluar – siç është përshembull Tomor Alizoti – as që guxon të merret me atë që në thelb është drama më e madhe PD-së që në ngjizje, është paradoksi i saj, duke qenë njëherësh dramë e Shqipërisë dhe paradoks gjithashtu; pra fakti që një njeri me të kaluar komuniste prej më shumë se dy dekadash, morri udhëheqjen e të parës parti anti-komuniste. E kjo, pa asnjë ditë disidencë, e nën hije dyshimi konspirativ.
Berisha, si çdokush, ka patur të drejtën të ndërrojë bindjet e veta politike; të kthehet nga komunist në demokrat, para ose pas ndërrimit të sistemit, por ai assesi nuk mund të vihej në krye të një partie anti-komuniste, me misionin e një ndërtimit të një Shqipërie demokratike.
Nga kjo çmenduri, përballë së cilës kanë heshur në radhë të parë kasta e të persekutuarve, e ka pësuar më pas e gjithë shoqëria. Ka ndodhur kjo praktikisht e moralisht. Praktikisht, PD nuk u bë kurrë e djathtë dhe nuk veproi kurrë si e tillë. Mjafton fakti se si rrodhi fati i të persekutuarve të ish-regjimit ndër vite, që sot duhet të ishin një kastë shoqërore potente, ose si shkoi fati i ish-pronarëve. E nuk kishte si të ndodhte ndryshe. Berisha, politikisht jo e jo, por dhe sociologjikisht, nuk kishte asnjë lidhje me të djathtën, siç dhe nuk ka. As i persekutuar, as pronar tokash, as përfaqësues i ndonjë sage familjare të bujshme, por përkundër kësaj një model i kulluar i “njeriut të ri”, ai s’mund të qe zgjidhja për këto dy kategori, në mos të djathta klasikisht, sigurisht anti-komuniste.
Por mbetet e pashpjegueshme pandjeshmëria e tyre për ta pranuar si produkt qartazi i majtë, më saktë, për t’u gënjyer. Ky kaos e ky identitet i shformuar në lidershipin e PD-së, provohet pikërisht sot, ku del në pah dhe amoraliteti politik i instaluar nga kjo parti, duke vepruar me dy standarte. Këtu vë kujën për “bijtë e etërve” në pushtet, e këtu vijon të udhëhiqet nga “njeriu i ri”; këtu sulmon të kaluarën komuniste të çdokujt që s’është në vathën e saj, e këtu mban ish-komunistin si busull orientuese. Ja këtë tha Nano provokatori.
Dhe i vetmi reagim i erdhi nga Gent Strazimiri, ndër të rrallët të djathtë të PD-së nga trashëgimia familjare, i cili e quante Nanon provokator, e çfarë nuk e quante tjetër, por që nuk guxonte ta mbronte nominalisht Berishën. Në asnjë rresht. Vetëm me Nanon, fillim e fund të një statusi në FB.
Dreqi e morri, duhet t’i thoshte dy fjalë për Berishën. Por fakti që s’i thotë, është aprovim në subkoshiencë i asaj çfarë ka qenë e është Berisha: një komunist që s’mbrohet dot. As vetë Berisha s’e ka bërë kurrë këtë për veten e tij. Por çështja është se nuk fjala ngushtësisht për fatin e tij; është fjala për fatin e PD-së, e rrjedhimisht për fatin e Shqipërisë.
P.S. Siç mund të shihet në foton kryesore, aty është Mustafa Nano me Berishën këtu e 20 e kusur vite të shkuara, si vartësi me eprorin, pasi i pari drejtonte degën e PD-së së Skraparit. Pra, edhe vetë Nano e ka pranuar atëbotë të konvertuarin e orëve të fundit. Eshtë mirë ta sqarojë dhe ai një ditë këtë, se mbase hedh sadopak dritë mbi ngjizjen më të çuditshme e të allasojshme në ndërrimin e sistemeve, duke patur më pas ndër vite një efekt dramatik ./tesheshi.com/
