“Ajrimi i foshnjave” ishte një prirje e çuditshme – sot e paimagjinueshme – prindërore që ndodhi në periudhën para Luftës së Dytë Botërore.
Në vitet 1930, kafazi i foshnjave ishte mjaft i zakonshëm në Britaninë e Madhe. Ishte një nga shpikjet më të pazakonta të shekullit të 20-të. Nënat varnin një kafaz në pjesën e jashtme të një dritareje dhe vendosnin foshnjat e tyre në të. I njohur ndryshe si “krevati i dritares”, konsiderohej i dobishëm për fëmijët.
Kafazet e foshnjave ishin projektuar në një mënyrë që i lejonin ato të zvarriteshin dhe të merrnin ajër të pastër në të njëjtën kohë. Shumë nëna mbështeteshin në të si një mënyrë e përshtatshme për t’i mbajtur fëmijët e tyre jashtë. Gratë thjesht varnin një kafaz para dritares dhe vendosnin foshnjën në të, në mënyrë që të mund të kryenin punët e tjera të shtëpisë lirisht.
Për shkak të popullaritetit të tij në Londër, disa këshilla të qytetit adoptuan gjerësisht kafazin e foshnjave. Një organizatë e kujdesit për fëmijët e njohur si “Chelsea Baby Club” gjithashtu e inkurajoi atë dhe tregoi mbështetje duke shpërndarë më shumë kafaze foshnjash për nënat që jetojnë në qytet.
Çfarë çoi në shpikjen e kafazit të foshnjës?
Ideja e përgjithshme pas shpikjes së kafazit të foshnjave ishte të ndihmonte prindërit që jetonin në apartamente të qytetit, të cilët nuk mund të kishin akses të lehtë në oborre dhe parqe. Në të vërtetë, ndërsa më shumë njerëz u zhvendosën në qytete dhe apartamentet u bënë më të vogla, përdorimi i kafazeve për fëmijë u bë më i popullarizuar.
Gjithashtu, një faktor tjetër i rëndësishëm që i atribuohet adoptimit të këtij lloji të kujdesit për foshnjat, ishte se ai dukej tërheqës dhe u jepte foshnjave pak kohë për t’u çlodhur në ambientet e jashtme.
https://youtu.be/NerS17sC0Bg
Kafazet besohej se mbronin fëmijët nga rreziku dhe u jepnin familjeve më shumë hapësirë. Për disa prindër, kafazi do të vinte si një hapësirë shtesë ku foshnjat mund të flinin pasi të vendosnin perde të lëvizshme në të.
Përdorimi i një kafazi për fëmijë shoqërohet gjithashtu me disa përfitime të tjera. Për shembull, në 1884, Luther Emmett Holt shkroi një libër për të ndihmuar nënat e reja me foshnja. U quajt Kujdesi dhe Ushqyerja e Fëmijëve. Ky libër është bërë një udhëzues popullor për prindërit me fëmijë të vegjël. Një pjesë e librit të tij përfshinte “ajrimin”, një proces që theksonte rëndësinë e nxjerrjes së fëmijëve të vegjël në ajër të pastër rregullisht. Në librin e tij, Holt përmendi se:
“Ajri i pastër është i nevojshëm për rinovimin dhe pastrimin e gjakut dhe është po aq i nevojshëm për shëndetin dhe rritjen sa edhe ushqimi i duhur”.
Ky pretendim i tij ka bërë që shumë nëna të besojnë se ekspozimi i fëmijëve në temperatura të ftohta nëpërmjet ajrimit ndihmon në pastrimin e gjakut dhe forcimin e imunitetit të fëmijëve. Gjithashtu i bindi se ajrimi përmirëson oreksin e fëmijës, ndihmon tretjen dhe në përgjithësi promovon shëndet të mirë.
Emma Read, gruaja që shpiku “kafazin portativ për foshnjat” në vitin 1922, shpjegoi se ëndrra e saj ishte të siguronte shpëtim për foshnjat në mjedise të mbipopulluara duke i vendosur ato në kafaze. Kjo ishte për shkak se shumë familje mbështeteshin në kafazët e foshnjave, sepse ata jetonin në majë të ndërtesave të larta dhe nuk kishin oborrin e tyre të shtëpisë.
Sado e çmendur që na tingëllon sot, shumë prindër nuk e shihnin përdorimin e një kafazi për fëmijë si një gjë të keqe. Veprimet e tyre ishin thjesht një përgjigje ndaj këshillës se gjumi jashtë dhe frymëmarrja në ajër të freskët i bën fëmijët të shëndetshëm dhe të fortë.
Si përdoreshin kafazët e foshnjave?
Kafazi i foshnjës dukej si një kafaz i vogël kafshësh shtëpiake, jo si ai ku do të vendosej një fëmijë. Ai ishte prej rrjetë teli metalik dhe i veshur në pjesën e përparme me rrjetë pëlhure për të parandaluar hyrjen e fëmijëve në dhomë.
Gratë dhe dadot thjesht do t’i vendosnin foshnjat në këto shporta me tela ndërkohë që angazhoheshin në detyra të tjera në shtëpi. Disa nëna madje do të përfshinin lodra për t’i mbajtur foshnjat të zëna ndërsa vareshin nga pjesa e jashtme e ndërtesës.
Në vitin 1906, në New York, Eleanor Roosevelt bleu një kafaz për fëmijë ku vendosi vajzën e saj Anna. Por klithmat e forta të Anës alarmuan fqinjët që vunë re këtë metodë të çuditshme të kujdesit për fëmijët. Ata kërcënuan se do të raportojnë në Shoqatën për Parandalimin e Mizorisë ndaj Fëmijëve. Në autobiografinë e saj, Eleanor më vonë pranoi se kjo e tronditi sepse mendonte se ishte ajo që bënin nënat moderne.
Fundi i trendit të kafazit të bebeve
Kur filloi Lufta e Dytë Botërore, pati një rënie graduale të përdorimit të kafazeve për fëmijë. Megjithëse popullariteti i tij u rrit përsëri pas luftës, përdorimi i tij pushoi plotësisht në vitet 1950.
Çuditërisht, nuk ka pasur raste të raportuara të lëndimeve si rezultat i përdorimit të një kafazi për fëmijë. Megjithatë, me zhvillimin e ligjeve, rriteshin edhe shqetësimet për kujdesin dhe sigurinë e fëmijëve. Gjithashtu, gjithnjë e më shumë prindër janë ndërgjegjësuar për rreziqet dhe e kanë ndërprerë këtë praktikë. Përveç shqetësimeve për sigurinë, mungesa e vlefshmërisë shkencore ka shkaktuar gjithashtu një rënie të madhe të përdorimit të kafazeve për fëmijë. /tesheshi.com/
