Peshkopia, një ndër qytetet veriore “më qytetare” në komunizëm, është sot pa dyshim prej qyteteve më të shpërfytyaruara nga pikëpamja urbane. Nuk gjen të dytë në Shqipëri, si dhe mes qyteteve të nivelit të dytë siç është Peshkopia, ku shtesat e pallateve dhe ndërtimet në lulishtet e dikurshme apo hapësira publike, të jenë aq të shumta, bastarde, mizore. Pos kësaj, qyteti vuan një “sulm” të elementit rural(fshatar) në përmasa të frikshme, sa elementi i dikurshëm qytetar ka shkuar gati drejt shuarjes. Kjo jo thjesht në sens social, por dhe institucional.
Kjo është një ndër dhimbjet e këtij qyteti, i cili dikur, në vitet ’70-’80 dallohej ndër të tjera për dasmat ku më shumë kishte rock and roll se sa valle.
Në premtimet e kryebashkiakut aktual Rahim Spahiu, i cili tenton të vijojë detyrën dhe pas 14 majit, nuk përmendej ndonjë ruspë alla Rama në vitet ‘2000, për ta zhbërë të gjithë batërdinë urbane, shndërruar në një shëmti estetike të papërballueshme. Në këtë pikëpamje, është një qytet që do kërkonte një kokëshkretë si Rama për ta risjellë në terezi.
Tjetër dhimbje e qytetit është bulevardi i famshëm i blirëve, pasaporta urbane e saj, e cila do shtrohej me rasa guri pak vite më parë, duke iu zëvëndësuar asfalti mbi të cilin nuk kanë kaluar kurrë makina, pasi ka qënë gjithnjë pedonal, edhe në komunizëm.
Shtrimi i ri, shumë më mirë estetikisht por problematik fizikisht, duke bërë ecjen në të një siklet më vete, sidomos në dimër, në kushte bore dhe akulli.
Në premtimet e tij, Spahiu ka përfshirë dhe bulevardin, duke lënë të nënkuptuar rishikimin e asaj çfarë është bërë.
Dhimbja e tretë është gjimnazi në bulevard, një tjetër simbol i identitar, me godinën kthyer gjatë qeverisjes së Berishës në filial universitar, duke u zhvendosur te një ish-shkollë bujqësore në periferi. Qyteti kërkon që gjimnazi të kthehet aty ku qe, në godinën që tashmë nuk shërben për asgjë e që në vite ka qenë zemra e jetës qytetare.
Të mirat dhe perspektiva
Por tej këtyre dhimbjeve, për të cilat duhet pritur nëse do jenë të shërueshme, qyteti ka një boom hotelerie, si tregues vizitueshmërie të lartë edhe turistike. Shkon kjo krahas shtimit të restoranteve dhe bujtinave në periferitë e gjelbëruara.
Qyteti pret gjithashtu dy rrugë të cilat do e nxjerrin nga “vetmia” gjeografike apo izolimi gjeografik, atë të Arbrit që e afron pak më shumë se një orë me Tiranën, për ta bërë destinacion fundjave për kryeqytetasit, si dhe rrugën e Lurës, gjë që do e bënte qytetin stacion qëndrimi për turistët. Por nëse këto i rregulon paraja, nuk ka para që rithemelon dot qytetin me sensin qytetar të dikurshëm. Qyteti, në kuptimin e plotë dhe të drejtpërdrejt të fjalës, është zhbërë dhe vështirë se bëhet dot. Pra është një dhimbje që s’shërohet dot! /tesheshi.com/
