Arkivi Shtetëror sjell në kujtesë tentativën e dytë për eksod masiv pas hapjes së ambasadave në korrik ’90-të. Një vit më vonë, pasi në Shqipëri ishte ligjëruar pluralizmi politik e njerëzit ishin liruar dhe më tepër nga zinxhirën e diktaturës, do ndodhte një trazirë e madhe në Durrës, me turma që mësyn Portin, por që përfunduan në përlëshje me Policinë e saj kohe.
Arkivi ofron dokumentat e një rezymeje të ngjarjeve paraqitur në qeverinë e kohës, atë të Adil Çarçanit, duke shkruar:
“Si sot, më 11 shkurt 1991, rreth 20.000 të rinj shqiptarë ishin mbledhur në portin e Durrësit për t’u larguar nga vendi.
Tentativat për të hapur dyert e portit do karakterizonin të gjithë muajin shkurt. Nga përballja me qendresën e trupave policore, dhjetëra qytetarë mbetën të plagosur. Situata e destabilizuar në vend u interpretua nga ish-presidenti Ramiz Alia si nevojë për të kryer ndryshime ‘për paqe dhe demokraci’.
Me gremisjen e diktaturës, të motivuar nga liria e rifituar, bashkëatdhetarët u drejtuan në kërkim të botës së ëndërruar prej kuadrit të ekranit të televizorit, për të siguruar mirëqënien e munguar. Ikjet gjatë javës së parë të marsit të 1991-s qenë të përmasave tejet të mëdha, aq sa kjo ndodhi u konsiderua si analoge me eksodin biblik. Gjithashtu, braktisja masive e vendit, mobilizoi elitën politike të kohës për të marrë masat e nevojshme për parandalimin e fluksit emigrator.
Në dokumentin bashkëngjitur më poshtë, paraqiten fragmente të procesverbalit të mbledhjes së Këshillit të Ministrave, të zhvilluar nën drejtimin e kreut të këtij organi, Fatos Nano, më datë 06.03.1991 dhe me objekt shqyrtimi situatën në Portin e Durrësit”.
Dhe, se ç’ndodhi asokohe, pak ditë para se të pasonte eksodi i dytë, ai i marsit, ofrohet në dokumentat e mëposhtëm:
