“Na thuaj, je me në apo me qeverinë?” – ishte kjo një pyetje hakërryese e disa studentëve protestueso-bllokues, drejtuar dekanit të Shkencave Sociale Edmond Rapti, duke përcjellë jo thjesht një armiqësi ndaj tij pse nuk po ju vjen avazit, por dhe një qasje komunistoide në mënyrën se si kanë zgjedhur të protestojnë.
Ndryshe nga javë më parë, kur masiviteti i protestës studentore përçoi një entuziazëm shoqëror prej mënyrës unike të shfaqjes së shpirtit reagues, tashmë nuk ka asgjë të përbashkët me ato ditë, as me ato lloj protestash. Pasi masa nisi të tretej dalëngadalë, edhe për shkak të reagimit qeveritar – me hile apo sinqeritet, e plotë apo e mangët, por gjithsesi e efektueshme për mendjet e ftohta apo atë masë të paimplikuar politikisht – një pjesë prej tyre vijuan protestën, por kësaj here duke u futur në sinoret e të drejtave dhe lirive të të tjetrit, më saktë të atyre me të cilët ndajnë të njëjtin qëllim pse janë aty, në universitete, por dhe kredon për përmisim të cilësisë arsimore. Tashmë ndryshoN vetëm metoda, e cila në thelb, duke ia rrëmnbyer lirinë tjetrit, është një rrëshqitje e frikshme në qasje komunistoide, të tipit “o me ne, o kundra nesh”.
Po ju hyrë implikimeve politike të atij grupi që bllokon procesin mësimor, të cilat edhe pse “pa brirë” janë të qarta, si rregull në daç arsimor e në daç social, qoftë dhe një student i vetëm nuk mund të privohet nga mësimi, makar dhe në kushtet e protestave masive në rrugë. Kjo sepse prevalon e përgjithshmja mbi përjashtimoren, apo thelbi mbi devijimin. Në rrënjë, në start, studenti është nisur drejt institucioneve arsimore për t’u arsimuar e jo për të protestuar. Kjo e fundit është thjesht një përjashtim. Madje propabiliteti që në nisje të studimeve ai të llogarisë dhe protestat si “program” veprimi, është zero. Dhe ky është një parim mëse logjik, edhe pse i pashkruar. I pashkruar pasi është “mëse logjik”. Kjo vlen si planin individual e si atë kolektiv. Por plani individual ka më vlerë në këtë rast, pasi vullneti dhe më pas kontrata është individuale. Edhe ligjërisht është individuale. Në këtë rast, edhe ajo që është ligjore prevalon mbi atë që mund të jetë etike.
Nëse një, dy, tre studentë, zgjedhin të bëjnë mësim kur të tjerët janë në shesh duke protestuar, kjo mund t’i ngarkojë me përgjegjësi etike – e kjo varësisht si e ndjejnë ata – por aspak ligjore. Ndërsa kur e kundërta, një, dy, tre, dhjetë, njëzetë, apo dhe më shumë, zgjedhin të protestojnë e njëherësh duke jua hequr të drejtën të tjerëve për mësim, kjo është një shkelje edhe etike por dhe ligjore.
Ndërsa debati nëse më shumë janë protestues apo mësimdashës, është vetëm social e aspak ligjor. Ligjërisht dhe institucionalisht kjo nuk vlen. Sepse prevalon thelbi, parimi, statusi fillestar i studentit, arsyeja bazë pse gjendet aty e jo përjashtimorja, devijuesja.
Tjetër sjellje komunistoide e grupimit bllokues është prirja anarkike. Zakonisht, komunistët e urrejnë debatin, i shmangen atij dhe pakteve, e ndaj zgjedhin revolucionet si armë “ndryshimi”, që më pas “hajnë dhe bijtë e tyre”, por dhe të të tjerëve, prej dhunës e padrejtësive edhe të shtrira në kohë.
Ne sot, kur shohim atë çakërdisje në ambiente fakultetesh, shoqëruar me bllokime të hyrjeve aty duke sfiduar çdo autoritet, ligj dhe etikë, e kemi të vështirë të besojmë se pas tyre ka vetëm e vetëm arsye “arsimore”.
Të shndërruara në qëllim në vetvete, parë dhe në një kontekst zhvillimesh politike, ato janë thellësishit të kompromentuara në arsyen se “pse”.
Dhe më e frikshme te to, është pikërisht prania e një mentaliteti komunistoid në qasje e metoda. /tesheshi.com/
