Në atë mbrëmje të ngrohtë pranvere në mars të vitit 1983, Al Pacino dha gjithçka duke performuar në skenën e fundit të filmit “I shënuari”, ose “Njeriu me shenjë”, siç erdhi në shqip.
Ai kishte thënë frazën e famshme “Përshëndetje shokut tim të vogël” ndërsa mbante një M16 me një obus të modifikuar në dorë, me të cilin filloi të qëllonte pa dallim në çdo gjë që lëvizte. Ai kishte qëlluar tridhjetë fishekë kur dora e tij e majtë aksidentalisht ngeci në tytën e armës, e cila po ziente, dhe kësisoj u dogj rëndë.
Kur e çuan në spital, një mjeke që u thirr në urgjencë e shikoi burrin me rroba të njollosura me gjak, i cili vuante nga dhimbja, me pothuajse neveri. Ndërsa shkuan për të pastruar plagën, ajo e njohu aktorin dhe e pyeti nëse ishte Al Pacino, ndërsa pas “po”-së tij shtoi: “Në fillim mendova se ishe ndonjë endacak…”.
Kjo skenë në spital hap kapitullin e autobiografisë së aktorit të famshëm të titulluar “Sonny Boy” që përqendrohet në “Scarface”-in tashmë monumental. Një film jashtëzakonisht i dhunshëm për kohën e tij, në të cilin Pacino luan rolin e Tony Montana-s, një emigrant kubanez dhe sagës së tij të përgjakshme, në rrugën drejt majës që kalon përmes vrasjeve, tradhtive, marrëveshjeve me bosët e drogës dhe një gruaje fatale.
Siç thekson ai në librin e botuar nga Key Books, donte të realizonte “The marked one” kur pa filmin origjinal me të njëjtin titull me miqtë e tij, i cili u drejtua nga Hoëard Haëks në vitin 1932. Vetëm se këtë herë gjithçka do të ishte ndryshe në versionin e tij të ri, i cili u transferua në Amerikën moderne dhe valën e emigracionit të vitit 1980, gjatë presidencës së Jimmy Carter. Në atë kohë, 125,000 kubanë u larguan nga ishulli me bekimet e Fidel Castro-s dhe mbërritën me anije si emigrantë në Florida, për të bërë një fillim të ri.
Sidney jashtë, Brian brenda!
Ideja e protagonistëve kubanë në film ishte e regjisorit Sidney Lumet dhe Oliver Stone e pëlqeu shumë, i cili mori përsipër detyrën e shkrimit të skenarit. Megjithatë, Lumet e kuptoi shpejt se vizioni i tij për filmin – ai donte që ai të ishte një film politiko-social – ishte në kundërshtim të plotë me sagën e përgjakshme që kishte në mendje producenti i filmit dhe miku i ngushtë i Al Pacino-s, Martin Bergman.
Kështu që Lumet u largua sapo lexoi skenarin dhe u zëvendësua nga Brian De Palma, ndërsa Pacino mori mësime intensive gjuhe dhe shqiptimi me Steven Bauer, kubanezin e vetëm në kast.
Problemet nuk munguan që në fillim, pasi kur ekipi dhe kasti mbërritën në Miami, kubano-amerikanët që jetonin atje, të cilët ishin informuar për rastin, ngritën kundërshtime serioze.
Kështu, xhirimet u zhvilluan kryesisht në Los Angeles, Santa Barbara dhe Kaliforni me pak Miami, dhe zgjatën nga 22 nëntori 1982 deri më 6 maj 1983.
Tony Montana rezultoi të ishte fantazia fajtore e miliona njerëzve, duke filluar si kamerier në një kantinë deri te shpërndarja e dhjetëra miliona dollarëve, blerja dhe shitja e kokainës. Kushdo që i del përpara eliminohet shpejt nga “cara cicatriz”, “i shënjuari”, i cili e do moton “Bota është e jotja” dhe ngrihet me shpejtësi marramendëse.
Por kjo ngritje meteorike e Tony-t të varfër do të shoqërohej nga një rënie po aq e pjerrët dhe spektakolare, e cila merr formë në skenën e fundit të filmit. Ku Pacino, pasi ka marrë doza të njëpasnjëshme kokaine – De Palma nuk u përgjigj kurrë nëse aktori e përdori vërtet, ndërsa Al e ka mohuar – lufton një ushtri të vogël të dërguar për ta eliminuar atë.
Spielberg, kokaina dhe kritikët
Kokaina e përdorur ishte qumësht pluhur në një shkop, megjithëse legjenda urbane këmbëngul se në shesh xhirimi kishte edhe kokainë të vërtetë, e cila ishte fshehur nga Oliver Stone, i cili ishte përdorues në rehabilitim në atë kohë. Përkundrazi, është e vërtetë që Steven Spielberg, i cili kishte qenë në shesh xhirimi, e drejtoi skenën e fundit vetëm me një kamerë, me lejen e Brian De Palma, ajo që kapi Pacino-n e tërbuar të shtrirë në dysheme, duke sharë me pështymë që i dilte nga goja, duke u përpjekur të fuste një karikator në M16-ën e tij.
Pas përfundimit të xhirimeve dhe montazhit, regjisorit iu desh ta rimontonte filmin tre herë për të marrë vlerësimin e dëshiruar të moshës. Fjala “fuck” u dëgjua 207 herë, ndërsa 42 persona u vranë në skena të ndryshme, por kur më në fund mori miratimin, De Palma e publikoi versionin origjinal në kinema të mëdha.
Kritikët nuk e pritën pozitivisht, në fakt e varrosën, ndërsa publiku e donte, ashtu si edhe reperët gangsterë që e konsideronin diçka si ungjill. Në dekadat që pasuan, kritikët që e “dekoruan” e rishikuan, dhe nëse e gjykojmë vlerën e një filmi nga ndikimi i tij dhe kultura që “lindi”, atëherë “The marked one” është një nga filmat më të mirë dhe më të suksesshëm të të gjitha kohërave.
