Një takim në Presidencë mes kreut të shtetit Ilir Meta dhe së ashtuquajturës “opozitë e bashkuar”, e njëherësh jashtëparlamentare pas vetëdaljes nga sistemi, nuk është gjë tjetër veçse një legalizimi një raporti okult mes tyre, lexuar pa ndonjë sforcim në gjithë strategjinë e opozitës nisur më djegie mandatesh, për të rrëzuar Ramën me çdo kusht. E nëse kjo është e përligjshme për opozitën, e cila e ka kredo ekzistenciale rrëzimin e qeverisë e ardhjen e saj në pushtet, nuk vlen e njëjta gjë për Presidentin. Me status të përcaktuar qartë në Kushtetutë si faktor uniteti, ulëritësi për të, zbatimin e saj, pra Meta, është shkelësi më katërcipëror i Kushteutës, duke u shndërruar në një lojtar politik pa asnjë lloj kamuflimi, etike jo e jo, e finese gjithashtu, ku thjesht e rëndomshëm luan rolin e kreut të LSI-së, ama duke qenë zyrtarisht President i Republikës.
Do mjaftonte akti i fundit, ftesa që ai u ka bërë disa zërave për bisedime “rreth krizës” në Presidencë, opozitës e shoqërisë civile, duke mos bërë të njëjtën gjë dhe me mazhorancën, qoftë dhe formalisht “për t’i dalë borxhit”, për të kuptuar se Meta, duke shfytëzuar postin e Presidentit, por si një lojtar i rëndomtë politik, po i vë minat shtetit. Eshtë në të drejtën e tij të mos jetë dakort me sjelljet e qeverisë, madje edhe të luftojë kundër saj, por nuk mund ta bëjë këtë duke qenë President, votuar nga kjo qeveri, e mbi të gjitha me bashkëshorten në krye të opozitës. Eshtë një mungesë morali ulëritës. Në pozitën që ka marrë, ai duhet të jepte dorëheqjen dhe, do ishte politikisht korrekte, që betejën me Ramën ta bënte si opozitar e jo si President. Asnjë shkelje e pretenduar kushtetuese e qeverisë, nuk mund ta përligj shpërfytyrimin e Metës në rolin e presidentit, që është njëherësh një dalje “lakuriq” e një personazhi që e ka ndërtuar identitetin e tij vetëm me kriza e përplasje, e kurrë me ndonjë vizion politik simpatik. Aq më pak me ndonjë reformë.
Por kur nis ky shpërfytyrim i Metës, kje egërshani e tij? Sinjalet e një shfazimi edhe me natyre psiqike, u dhanë që me fushatën e vitit 2017, kur, edhe pse i zgjedhur president por ende i futur në zyrë, ai vendosi të udhëheqë fushatën e LSI-së si kryetar i saj, duke mbajtur fjalime plot nerv partiak, pa asnjë vetëkontroll, pa asnjë vetëfrenim etik. Ishte një sjellje që la shijen e hidhur të një kryetari shteti në pritje, që nuk shkëputej dot nga krijesa e tij LSI, për t’u ngjitur në lartësinë e një shtetari. Gjë që nuk e bëri dot për asnjë çast.
Por pse ka ardhur deri në pikë?
E gjitha nis që me zëvëndësimin e Kryeprokurorit Llalla, të cilit iu mbarrua mandati në dhjetor 2017. Një proces që u pasua me zgjedhjen e Arta Markut si “të përkohshme”, me mbështetje të fortë ndërkombëtare. Heqja e Llallës, një “njeriu i besuar” i dyshes Berisha-Meta në krye të organit të akuzës, punuar fort për ta me përgatitje dosjesh të pahetuara e të destinuar për goditje politike, ishte goditja më e rëndë ardhur dhe me diktat ndërkombëtar. Zëvëndësimi i Llallës, qe një ndër sinjalet se Reforma në Drejtësi, ishte edhe me serioze dhe më këmbëngulëse se ç’ish menduar apo imagjinuar në kampin opozitar. Kjo, sepse Llalla edhe po hetohej. Mu prej Llallës u farkëtua dhe aleanca PD-LSI, gjer atë çast fluide.
E prej atij funddhjetori 2017, kjo aleancë legale, e ndihur dhe nga mbështetja okulte e Presidentit, vuri në punë të gjithë mekanizmat, të gjitha format, të gjitha strategjitë, për rrëzimin e Ramës, që më shumë se një rrëzim qeverie, është frenimi i asaj që ka marrë revan, Reforma në Drejtësi, që dhe në qoftë me cene cene në drejtime, siç dhe është, mjaft fakti që “pret koka”.
Sot, me tryezën e thirrur nga Meta me partitë opozitare me Bashën në krye, thjesht u legalizua një aleancë. Pasi i dështoi strategjia e djegies së mandateve dhe e bojkotit të zgjedhjeve, duke mos arritur të nënshtrojnë jo Ramën por ndërkombëtarët, tashmë, me emërimet në Kushtetuese, po provohet një Plan B. Dhe s’ka si te jetë më i urtë, më inteligjent; është më i ashpër dhe më i trashë gjithashtu. Verëni me kujdes një detaj: Presidenti bën thirrje për zgjedhje të parakohshme, jo thjesht pa pranuar të ulet, bisedojë e konsultohet me mazhorancën, aktorin kryesor të çdo zhvillimi politik, por e bën këtë pa anulluar dekretin për 13 tetorin, e lënë në fuqi këtë të fundit. Një llahtarë juridike e konstitucionale, që vetëm një llahtari politike mund t’i sjellë. /tesheshi.com/
