Vladimir Pavluk vjen në pikën kufitare midis Polonisë dhe Ukrainës duke mbajtur një çantë shpine të madhe. 26-vjeçari nga Odessa, i cili punon si shofer taksie në Poloni, po shijon rrezet e fundit të diellit polak me të dashurën e tij.
“Është një ndjenjë e tmerrshme kur të bombardojnë shtëpinë. Lufta ka filluar dhe ne duhet të kthehemi. Kam luftuar midis 2015 dhe 2019, kështu që e di se çfarë duhet të bëj. E dashura ime do të qëndrojë këtu”, thotë ai me zë të qetë. Vajza menjëherë fillon të qajë.
Që nga fillimi i pushtimit rus të Ukrainës, qindra ukrainas kanë kaluar kufirin për t’u bashkuar me ushtrinë në shtëpi.
Burra të moshave të ndryshme, duke u trajnuar ushtarakisht, kanë vendosur të largohen nga siguria e Bashkimit Evropian dhe të mbështesin Ukrainën.
Në narrativën zyrtare të autoriteteve ruse, ata që i bashkohen luftës shënohen si nazistë që urrejnë rusët, kulturën dhe gjuhën ruse.
“Ne nuk mendojmë për këtë, e dimë se është një gënjeshtër. Ne e njohim vendin, qeverinë, njerëzit dhe veten tonë. Ne flasim rusisht, nuk kemi probleme gjuhësore”, tha në rusisht 27-vjeçari Vitali nga Ukraina qendrore.
Vitali erdhi në kufirin polak nga Estonia. Ai nuk ka mundur të kontaktojë me familjen e tij në 16 orët e fundit. Ai thotë se do të shkojë atje ku i nevojitet më shumë. Kjo është lufta e tij e parë.
“Nuk kam luftuar kurrë në jetën time. Kam kaluar një stërvitje ushtarake shumë kohë më parë, por kjo nuk më pengon… Ne do të mbrohemi.”
“Lavdi heronjve”
Tre nga miqtë e tij ukrainas nga Estonia janë duke qëndruar pranë tij. Lufta nuk është asgjë e re për ta. Aleksandri luftoi në ushtrinë ukrainase kundër separatistëve nga Donbasi.
“E prisja që kjo të ndodhte. Kur nisën të evakuoheshin ambasadat, e dija se lufta do të fillonte. Po kthehem për të mbrojtur vendin dhe familjen time”, tha ai me qetësi.
Ata kalojnë kufirin duke thirrur: “Lavdi Ukrainës! Lavdi heronjve!”
Shumica e burrave që kalojnë kufirin janë në të njëzetat dhe të tridhjetat e tyre. Por jo Jaroslav me flokë gri dhe një beretë. Ai është 59 vjeç, që do të thotë se i ka mbetur edhe një vit për t’u liruar nga rekrutimi i detyruar.
“Po kthehem me nxitim në shtëpi për të mbështetur mbrojtjen. Unë kam punuar në Poloni si shofer taksie në gjashtë vitet e fundit. Tani kam vendosur të kthehem dhe të ndihmoj ushtrinë time.”
Megjithatë, Nikolai, i cili gjithashtu është 59 vjeç, nuk mendon se mund të luftojë. Me lot në sy, ai mban një pankartë ku shkruhet “Varshavë” dhe ofron një udhëtim falas në kryeqytetin polak për ukrainasit që, si ai, kanë vendosur të ikin. Ai po pret gjithashtu të mbërrijë nëna e tij. Ai tashmë ka transferuar gruan dhe fëmijët e tij në Poloni.
“Amerika na ka zhgënjyer, kështu që vendosa t’i marr fëmijët e mi nga Ukraina dhe t’u jap atyre mundësinë të jetojnë këtu, në mënyrë që ata të mos luftojnë.”
“Të rinjtë shkojnë në Ukrainë si mish për top. Ata do të luftojnë kundër avionëve dhe tankeve. Raketat do t’i vrasin ata.” /tesheshi.com/
