Në një mesazh tipik politik në dhe për Ditën e Verës, deputeti demokrat Luçiano Boçi, fjalën Zot e shkruan me të vogël.
Nuk po shkojmë më tej në aspekt teologjik që t’i themi se Zoti nuk ka si të bekojë festa pagane, siç ai pretendon në urimin e tij. Pra, nuk njeh Zotin e tij, atë që e ka krijuar, statusin më të lartë dhe më absolut ai Ai ka, ku vetëm në fjalorët e komunizmit shkruhej me të vogël.
Ai dhe politikisht bën gafën e rëndë ku idhullin e tij politik, Berishën, e cilëson vetëm Profesor e jo dhe Doktor, nga fakti se ai posedon të dy titujt, si dhe nga ajo që ndryshe thirret dhe Doktor si vlerësim shoqëror në ligjërimin politik, pikërisht nga të tijtë. Po ky pedagog letërsie dhe prof. e shkruan me të vogël dhe pa space(hapësire) pas pike.
Dhe ne që shqetësohemi se në politikë kanë hyrë dhe njerëz krimi, apo të një niveli të ulët shoqëror, duhet ta kuptojmë se drama është pikërisht te këta e jo ata; të këta me shkollë, deri mësimdhënës universitarë, të cilëve ju është besuar arsimimi i brezave dhe edukimi i tyre. Siç në rastin e brezave: nuk është se nuk ka të rinj në politikë. Kohë pas kohë ato shihen në forca politike, por janë aq të varfër e marrëzishëm madje sa dhe të vjetërit.
Duke qëndruar e Luçiano Boçi apo të ngjashëm me të, si mund të kuptohet që në hapje goje se ata gëzojnë një nivel të lartë arsimor dhe intelektual?
Fjala vjen, publiku nuk ka dijeni se çfarë përfaqëson Luçiano tej apo jashtë politikës. Por publiku pikëtakohet me të nga politika. E dëgjon kur flet a ligjëron, madje dhe vepron, por nuk arrin t’i mbetet në mendje apo t’i lërë mbresë ndonjë gjë e veçantë te ai, më e pakta në aspekt ligjërimor. E kundërta, është aq skematik dhe i rëndomtë kur flet, sa të kap një zhgënjim e pezm i madh kur mendon ç’lëndë mentale katastrofike vepron në politikën e përditshme.
Ja, kthehemi te statusi i tij: do i duhet të hartojë një shkresë nesër në ndonjë pozicion ekzekutiv(aspiron të jetë Kryetar Bashkie), por ky pedagog universitar i Gjuhë-Letërisë nuk posedon merakun minimal për atë që shkruan, aq më tepër në publik.
Çështja është se nuk është i vetmi; është me plot shokë në këtë apo atë krah politik.
Dhe këtu është rasti për të sjellë në kujtesë një status të gazetares Anila Hoxha, ditëve më parë, ku rrëfen atë çfarë i kish ngjarë një zyrtari policor me një grua që i shkuar për një denoncim.
Polici rezulton shumë më lart se pedagogu Luçiano Boçi, pikërisht në fushën e këtij të fundit, të paktën si vetëdijësim.
“Ditët e para në polici ishin një burokraci- kujton mbi karrierën e tij në Policinë e Shtetit. Më linin në pritje me popullin dhe mbaja shënim denoncimet e tyre për gjëra nga më banalet, zhurmat me komshinjtë, sherret e vogla e çdo gjë që qytetarët shpresojnë se është një çështje që e zgjidh policia.
Në një nga këto ditë, kallëzuese ishte një grua e moshuar. Foli për gati një orë. Shkruaja në kompjuter dhe për ta kuptuar qartë e pyesja sa herë ajo e humbiste fillin e ngjarjes mbi atë çka ankohej. E kishin vjedhur në autobus dhe po fliste me përpikmëri mbi stacionin ku qëndroi, udhëtimin nëpër qytet, sediljen ku ishte ulur dhe si e kishte mbajtur çantën për t’u ruajtur. Më foli më lekët e pensionit dhe telefonin që ja kishte bërë dhuratë e bija, por që hajduti ja zhvati pa rënë në sy.
Në një qytet si Tirana, një vjedhje në rrugë është një ngjarje e vogël për të cilat shkresurinat bëhen pirgje nëpër komisariate.
Edhe ai denoncim, ishte një rutinë si për të tjerët dhe unë mezi prisja të dilja në terren . Kështu që në atë rast përballë asaj gruaje në moshë të thyer, isha veçse një sekretar ku njëri flet e tjetri shkruan. Kur mbarova, ajo duhet ta firmoste, ja zgjata denoncimin që ta lexonte.
Pasuan disa minuta heshtje derisa gruaja më kërkoi një stilolaps. Por për habinë time nuk firmosi; filloi të rrethonte fjalë, të vendoste pikëpyetje, të shkruante pika e presje nëpër rreshta.
Pastaj ndryshe nga qetësia që pati deri në atë çast, u ngrit e revoltuar duke m’u drejtuar me një vërejtje:
‘Fjalitë janë shumë të gjata, ti ke bërë një masakër me pikën, ja ku duhet ta vendosje pikën. Ë-në e ke vrarë, presja nuk ekziston’.
Filloi të më japë leksion dhe ato ishin momentet më të vështira të miat. Ajo kishte folur me qetësi për gati një orë për vjedhjen dhe ja ku ishte përballë meje e shqetësuar për gjuhën shqipe. Ajo e harroi hallin që kishte, as që nuk më korrigjoi mbi ndonjërën nga detajet e ngjarjes. Pashë se në atë çast asaj gruaje as që i bëhej më vonë për çfarë i kishte ndodhur; ishte e alarmuar për fjalitë.
Unë kisha përballë një grua që e kishte dashur punën e saj dhe vazhdonte ta donte ende ndonëse në pension. Ajo kishte qenë një mësuese e gjuhës shqipe dhe unë u ndjeva më keq se një hajdut. Kisha zhdukur pikën nëpër fraza. Kisha shkruar si mos më keq, duke bërë rrëmujë me shenjat e pikësimit. Ky ishte momenti që unë mora një mësim mbi misionin që kemi në jetë dhe ma dha ajo zonjë: Ne duhet ta duam çdo gjë që bëjmë!”. /tesheshi.com/
