Më shumë se 1000 njerëz u mblodhën herët të dielën në Sheshin e Kuq të Moskës për të shënuar 70-vjetorin e vdekjes së Stalinit, duke vendosur lule dhe kurora në varrin e tij pak larg në murin e Kremlinit.
Disa mbanin flamuj sovjetikë dhe të tjerë mbanin portrete të tij. Shumë – nëse jo të gjithë – ishin nostalgjikë për kohën e tij.
“Pa kthimin e Stalinit në Rusi ne, rusët dhe popujt e tjerë indigjenë të Rusisë nuk do të mbijetonim,” tha Vladimir Kvachkov, 74 vjeç, një kolonel në pension i shërbimit të ineligjencës ushtarake (GRU). “Ne do të ishim të lumtur nëse një udhëheqës i tillë do të kthehej,” pranoi Yuri, një tjetër pensionist që shkoi në Sheshin e Kuq për të nderuar “babain”, siç e quante propaganda sovjetike.
Stalini, i cili erdhi në pushtet në fund të viteve 1920 dhe vdiq më 5 mars 1953, e ktheu BRSS në një shtet masiv totalitar, duke promovuar kultin e tij personal. Qindra mijëra njerëz u ekzekutuan ndërsa miliona të tjerë u dërguan në gulag, kampet e punës së detyruar.
Shtatëdhjetë vjet pas vdekjes së tij, disa ende po e mbrojnë atë. Ata pretendojnë se ishte ai që e ktheu BRSS në një superfuqi dhe e mposhti Hitlerin i vetëm në 1945 – diçka që shumë historianë e kundërshtojnë.
Ndryshe nga Lenini, statujat dhe monumentet e të cilit ende qëndrojnë pothuajse në çdo qytet rus, autoritetet ende nuk i kanë restauruar monumentet e Stalinit, të cilat u hoqën pas vdekjes së tij dhe kur filloi i ashtuquajturi “de-stalinizimi”. Megjithatë, vitet e fundit janë ngritur disa monumente për nder të tij, si busti i tij në Volgograd (ish-Stalingrad), i cili u zbulua në fillim të shkurtit për të festuar fitoren sovjetike ndaj nazistëve në qytet.
Kremlini nuk e mohon stalinizmin, anën mizore të tij, por e minimizon atë në shkolla dhe media publike, duke e portretizuar atë si një tragjedi të pafajshme. Në të njëjtën kohë, ai lavdëron fuqinë gjeopolitike dhe ushtarake të BRSS.
Në sektorin privat, megjithatë, disa nuk harrojnë. “Stërgjyshja ime nuk i shpëtoi persekutimit në vitin 1945. Ajo u burgos, deri në vdekjen e Stalinit”, thotë Tatiana Kuznetsova, një 25-vjeçare. “Për 70 vjet (që nga vdekja e tij) nuk festojmë asgjë, kujtojmë persekutimet. Dhe sigurisht, është e tmerrshme të shohësh se çfarë po ndodh sot”, shtoi ajo. /tesheshi.com/
