Ishte 6 gushti i vitit 1945, një ditë e hënë. Në orën 8 e 14 minuta, majori amerikan Thomas Wilson Ferebee, në bordin e Enola Gay, inkuadroi objektivin. Kaloi një minutë dhe në orën 8 e 15 minuta e 17 sekonda, nga qielli ra një shi bombe, i cili jo vetëm i dha fund luftës së përgjakshme, por ndryshoi gjithë rrjedhën e historisë së njerëzimit. Në orën 8 e 16 minuta, një blic verbues pushtoi vendin. Një kërpudhë gjigante u ngrit nga toka. Viktimat ishin mijëra e miliona. Bota nga ky moment nuk ishte më e njëjta.
Shpërthimi përfshiu shtëpitë në një rreze prej rreth 2 kilometrash. Efekteve të rënda iu bashkuan në mënyrë të menjëhershme, gjatë viteve në vijim, edhe efektet e rrezeve radioaktive, të cilat e çuan numrin e viktimave në 250 mijë.
Tre ditë më pas, më 9 gusht, një bombë e dytë atomike u hodh në Nagasaki, duke detyruar Japoninë që ditën e 15-të të dorëzohej. Lufta përfundoi or pasojat e saj në atë që njihej si ‘projekti Manhattan”, i cili bëri që bombat atomike të dilnin për herë të parë nga vend-krijimet e tyre, të zgjasin deri më sot.
Si pasojë e “Little Boy”, ky është emri i bombës që u lëshua në Hiroshima, lufta mes Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe Bashkimit Sovjetik, nuk u postua kurrë në kampet e betejës, duke ngelur një ‘luftë e ftohtë’, deri në shkatërrimin e Bashkimit Sovjetik. Dhe që nga ajo ditë e 6 gushtit, kur bota ndryshoi, asnjë gjë nuk do të ishte më e njëjtë, e për këtë mjafton të shikojmë edhe dot negociatat e gjata e të lodhshme me Iranin, të cilat janë përmbyllur para pak kohësh.
Bomba atomike ka rishkruar rregullat e raportet mes vendeve dhe është ende një pengesë e fortë për konfrontimin e drejtpërdrejtë mes vendeve. Ëndrra për një botë pa armë nukleare ngelet ende mes njerëzve, por ka edhe nga ata që nuk heqin dorë, siç është kryebashkiaku i Hiroshimës, Kazumi Matsui.
Me “Mayors for Peace”, iniciativë që mbledh mbi 6200 kryetarë bashkish nga e gjithë bota, kryebashkiaku i parë i Japonisë kërkon të arrijë në një marrëveshje me OKB-në dhe organizatat joqeveritare, për të ndaluar totalisht përdorimin e armëve nukleare deri në vitin 2020.
“Nuk mendoj se duhet të diskutojmë nëse ata duhet të na kërkojnë falje apo jo. Ajo që do të doja është që liderët, të cilët vizitojnë qytetin, të binden se në të ardhmen nuk duhet të lejojnë që të tilla gjëra të ndodhin sërish”,- ka thënë ai duke ftuar të gjithë të vizitojnë Hiroshimën dhe të dëgjojnë historitë dramatike të treguara nga të mbijetuarit e “Little boy”.
Kanë kaluar 70 vite nga bomba atomike, por ndoshta, njerëzimi ende nuk ka mësuar nga mësimet që historia i ka dhënë.
Ka qenë pikërisht kjo arsyeja pse disa femra të liceut Jogakuin, të cilat kanë arritur të mbijetojnë nga bomba në Hiroshima, janë duke krijuar një nga arkivat dixhitalë më të plotë në botë, në lidhje me bombardimin atomik që goditi qytetin e tyre. Gjithçka nisi pikërisht nga dëshmitë, që gjatë gjithë këtyre viteve nuk janë dëgjuar kurrë nga të tjerët. Bëhet fjalë për t’i dhuruar botës një memorie për të mos harruar kujtimet dhe historinë e vet.
Deri më tani janë rreth 30 histori të treguar nga të mbijetuarit. Shumë intervista janë realizuar deri më tani, por ajo që bën më shumë përshtypje është ajo me motrat Teruko Niwaki e Setsumi Takabayashi, 90 dhe 88 vjeçe, të cilat kanë pranuar të flasin sepse ishte pikërisht stërnipi i tyre Momoka, ai që u kishte drejtuar pyetjet.
Të dyja kanë qenë duke punuar në një fabrikë rreth 4.5 kilometra nga epiqendra e shpërthimit, ndërsa në momentin e ngjarjes, kanë nxituar të ndihmojnë të mbijetuarit.
“Ishin tërësisht të djegur. Lëkura e tyre nuk dallohej më, ishte zhuritur. Dukeshin si mos më keq. Vetëm mish të kuq shikonim. Të gjithë ishin duke vdekur. Në atë gjendje u detyruam që në oborrin e shkollës të djegim gjithë kufomat”,- tregojnë ato.
Dhimbja dhe trauma nuk ishin të vogla, por nuk kanë qenë ato arsyet kryesore që i janë bërë këta persona të mbyten në heshtjen e tyre dhe të mos flasin shumë për këtë ngjarje.
Pas tragjedisë, shoqëria japoneze vijoi të shikonte të mbijetuarit si persona që mund t’u shkaktonin sëmundje të ndryshme apo që mund t’i infektonin, duke u privuar atyre marrëdhëniet me shoqërinë në tërësi.
Motrat e moshuara tregojnë se shkolla ishte 1.2 kilometra larg epiqendrës së shpërthimit dhe në shpërthim vdiqën rreth 300 vajza e mbi 1000 studente. “Jemi brezi i fundit i personave që mund të tregojnë me zë të lartë atë që ka ndodhur dhe që kanë përjetuar në lëkurën e tyre”,- ka thënë lideri i grupit, Anna Yamaguchi./tesheshi.com/
