Dyzet vjet më parë, Wadie Haddad ishte një nga njerëzit më të kërkuar në botë. I guximshëm, i vendosur, i pamëshirshëm, Haddadi ishte themeluesi i Organizatës ekstreme të krahut të majtë të Frontit Nacional për Çlirimin e Palestinës. Ai kishte trajnuar një terrorist famëkeq, Carlos Shakal dhe kishte planifikuar rrëmbimin e avionit Air France i cili fluturonte në Entebbe në Ugandë, dhe me ndërhyrjen e komandave izraelite rrëmbyesit u mposhtën.
Gjashtë vjet pasi izraelitët nxorrën urdhër për likuidimin e tij të parë, Haddadi ishte ende gjallë dhe jetonte në një apartament komod në Bagdad.
Më 10 janar 1978, agjenti i Mossad-it i cili hyri në rrethin e ngushtë të bashkëpunëtorëve të Haddadit, i vendosi një pastë dhëmbësh toksike e cila ishte identike me atë të zakonshmen që ai përdorte. Pasta vdekjeprurëse e dhëmbëve u prodhua nga Mossad në një laborator të fshehtë pranë Tel Avivit. Sa herë që Haddad pastronte dhëmbët, një sasi e vogël e helmit përmes mishit të dhëmbëve futej në qarkullimin e gjakun të tij.
Dalëngadalë, ai filloi të vdiste. Miqtë e tij palestinezë kontaktuan policinë sekrete të Gjermanisë Lindore me të cilët bashkëpunonin, dhe Haddadi u transferua në një spital në Berlinin lindor. Por dhjetë ditë më vonë, për shkak të gjakderdhjes masive, Haddadi vdiq në agoni. Mjekët ishin të hutuar, por në Izrael, Mossadi uroi veten për një punë të shkëlqyshme.
Çfarë ndodhi me Haddad, thotë gazetari izraelit Ronen Bergman në një libër të ri, ishte thjesht shembulli më melodramatik i asaj që tani është një model i përhershëm (i organizatës).
Izraeli, një vend i lindur në gjakderdhje, është bërë lider botëror në vrasje. Shifrat janë të pabesueshme. Jo vetëm që agjentët e fshehtë të Mosadit kanë vrarë më shumë njerëz sesa agjentë të ndonjë shteti tjetër pas Luftës së Dytë Botërore, por ritmi i vrasjes është rritur ndjeshëm, për të arritur një numër prej 800 operacionesh gjatë dekadës së fundit.
Numri i vdekjeve nuk do të njihet kurrë, por me siguri bëhet fjalë për mijëra.
Disa nga tregimet e Bergmanit kanë shijen e filmave me spiunë të Hollivudit. Një operacion i spiunazhit të vitit 1968 shërbeu si një frymëzim për filmin Manchurian Candidate, i cili ka të bëjë me angazhimin e Mossad-it nga një psikolog suedez për të punuar në pastrimin e trurit të një të burgosuri palestinez në mënyrë që të përdoret për të ekzekutuar vrasjen e Jasser Arafatit. Psikologu zgjodhi të burgosurin e duhur dhe kaloi tre muaj duke e hipnotizuar atë me një mesazh të thjeshtë: “Arafati është i rrezikshëm dhe duhet të likuidohet”.
I paraburgosuri, i njohur vetëm si Fatkhi, u trajnua për të qëlluar në objektet me imazhet e Arafatit, të fshehur në një dhomë të veçantë të përgatitur për këtë.
Më 19 dhjetor 1968, ekipi i Mossad-it e kontrabandoi Fatkhinë mbi lumin Jordan, ku ai duhej të futej në mesin e stafit të Arafatit dhe të priste. Por Fatkhi shkoi direkt në stacionin e policisë dhe e akuzoi Mossad-in se po përpiqej të pastronte trurin e tij. Operacioni ishte një dështim i mjerë.
Në vitet e fundit, megjithatë, Mossad është makineria më efektive dhe sekrete vrastare në botë. Një operacion në Dubai tregon këtë. Në janar 2010, një ekip prej dhjetra agjentësh të Mossad-it me pasaporta të rreme dhe të maskuar me paruke dhe mustaqe hynë në Emirate duke pretenduar të jenë turistë dhe teniserë. Ata shkuan në dhomën e hotelit luksoz Al-Bustan dhe pritën për viktimën e tyre, operatorin e lartë të Hamas-it, Mahmoud al-Mabhouha. Sapo Al-Mabhouh hyri në dhomë, ata e kapën dhe e injektuan helmin e tij në qafë. Për disa momente ai ishte i vdekur. Katër orë më vonë, shumica e ekipit fluturoi nga Dubai.
Viktima e vrasjes së parë që përmend Bergman në librin e tij ishte, çuditërisht, jo një palestinez, por një polic britanik. Inspektori i Inspektorit të Policisë, Tom Wilkin, shërbeu në Jerusalem në vjeshtën e vitit 1944, ku ishte përgjegjës për thyerjen e guerriljeve sioniste. Në atë kohë, Jerusalemi ishte pjesë e administratës britanike në Palestinë, ku autoritetet luftuan për të parandaluar përshkallëzimin e tensioneve midis sionistëve – të cilët dëshironin një shtet të pavarur hebre – dhe fqinjëve të tyre palestinezë.
Për militantët hebrenj në sulmin terrorist në Stern Gang, Wilkin nuk ishte vetëm një njeri. Ai ishte një objektiv. Në shtator 1944, ndërsa shëtiste nëpër rrugë, një burrë i ulur para dyqanit hodhi kapelën e tij: ishte një shenjë se viktima ishte në shënjestrën e sulmuesve. Disa çaste më vonë, dy hebrenj hapën zjarr mbi të nga arma. Sipas dëshmisë së njërit prej sulmuesve, David Shomrona, Wilkin arriti të kthehet dhe të nxjerrë armën, por pastaj ra me fytyrë përtokë. Shomron më vonë tha se nuk ndjeu asnjë ndërgjegje fajtore duke shpjeguar: “Ne besonim se sa më shumë arkivole do të dërgoheshin në Londër, aq më parë do të vinte dita e lirisë”.
Të ballafaquar me një valë vrasjesh, duke përfshirë sulmin famëkeq me bomba në hotelin King David në Jerusalem në vitin 1946, ku 91 vetë u vranë, kryesisht zyrtarë britanikë, qeveria e Clement Attlee vendosi të tërhiqej nga Palestina.
Sionistët morën atë që donin. Shteti i Izraelit ka lindur në mes të spastrimit etnik brutal në një mjedis armiqësor.
“Nëse dikush vjen për t’ju vrarë”, thotë teksti i shenjtë hebraik Talmud, “ngrihuni dhe vrisni ju të parët” – kjo është, argumenton Bergman, parimi sipas të cilit funksionon Mossad dhe shërbimi i inteligjencës izraelite Shin Bet, si dhe agjencia e inteligjencës ushtarake Aman.
Historia e Bergmanit është gjithashtu interesante. Ai u lind në vitin 1972 si një fëmijë i prindërve që mbijetoi Holokaustin. Ai shërbeu në njësinë e inteligjencës së policisë ushtarake izraelite, ka një doktoratë nga Kembrixh dhe tani është një korrespondent i lartë i gazetës izraelite me tirazhin më të lartë. Bazuar në 1000 intervista dhe numrin e madh të dokumenteve që kanë rrjedhur, libri i tij shpesh lexohet si një roman me tematikë me kriminelë-spiunë, megjithëse duhej guxim një i madh për t’u botuar.
Ndërsa punonte në atë libër, komandanti i forcave izraelite e akuzoi atë për “spiunazh të rëndë” dhe kërkoi nga shërbimet e sigurisë që të ndërmarrin veprime kundër tij. Arsyeja për këtë është se Bergman hedh dritë mbi koston njerëzore të politikës izraelite të vrasjeve. Kjo tregon, për shembull, se agjentët izraelitë nuk i kushtojnë shumë vëmendje viktimave civile kur kryejnë operacione në vende të huaja.
Ndoshta pjesa më e tmerrshme e librit të tij është operacioni i vitit 1973. Atë verë, Mossad ishte në gjah të Ali Hassan Salameh. Salameh ishte shefi i operacionit Black September në të cilin një grup militantësh palestinezë vranë 11 sportistë izraelitë në Lojërat Olimpike të 1972-ës. Mossad ishte serioz në lidhje me vdekjen e tij, por nuk mund ta gjente. Pastaj ndodhi një mrekulli. Një agjent izraelit vuri re Salamehun në një kafene në Lillehammer, Norvegji. Në Tel Aviv, u formua një ekip dhe, më 21 korrik, kur Salameh dhe e dashura e tij dolën nga autobusi në rrugën e tyre nga kinemaja për në shtëpi, vrasësit i pritën ata në një veturë të tipit Volvo me qira. Ata dolën nga makina, shtien tetë herë, pastaj u kthyen në makinë, duke e lënë viktimën e tyre në një pishinë gjaku, duke u arratisur kështu nga vendin e krimit. Operacioni ishte i përsosur, por kishte një problem: ata vranë njeriun e gabuar. Nuk ishte Salameh, por Ahmed Bouchikhi, një kamarier maroken me një grua në fund të shtatzënisë.
Policia norvegjeze arrestoi gjashtë agjentët izraelitë. Pesë u dënuan, por në bazë të një marrëveshjeje sekrete, të gjithë u kthyen në Izrael ku ata u mirëpritën si heronj.
Megjithatë, Mossad gjeti Salameh në Bejrut dhe më 22 janar 1979, ai u vra duke aktivizuar një bombë të vendosur nën një makinë. Nëntë civilë që ishin pranë u vranë gjatë sulmit, duke përfshirë një nxënës gjerman dhe një student britanik, edhe pse askush në Mossad nuk kishte ndonjë shqetësim për këtë.
“Mësohesh me vrasje”, shpjegoi ish shefi i inteligjencës Ami Ayalon, “Marrja e jetës së një qenie të gjallë bëhet gjë e lehtë. Ju nevojiten rreth 15-20 minuta për të kryer një vrasje.” Ai e quan atë “banaliteti i së keqes”- fjalët e huazuara nga filozofi gjerman Hannah Arendt, përshkruar nga krimineli nazist i luftës Adolf Eichmann. Kjo flet mjaft.
Në fillim të viteve ’80, Ministri i Mbrojtjes i Izraelit dhe më vonë kryeministri Ariel Sharon u fiksua me vrasjen e Jaser Arafatit dhe kjo e çoi atë në një nga kapitujt më të errët të historisë izraelite. Në atë kohë, Izraeli ishte përfshirë në një luftë civile të tmerrshme në Liban, ku u vranë të paktën 120.000 njerëz. Me urdhërin e Sharonit, një ushtri izraelite në Liban, në bashkëpunim me një krishterë lokal Falang, përgjegjës për masakrën e qindra, nëse jo mijëra muslimanëve, kreu masakër mbi muslimanët në Bejrut, ua prenë veshët dhe i morën ato si suvenire, duke varrosur trupat e tyre në lime të gëlqeres.
Një nga njerëzit e intervistuar nga Bergman i tha atij se Sharon në pesë raste në vitin 1982 po mendonte seriozisht për urdhërimin e rrëzimit të avionëve civilë të zakonshëm kur dëgjoi që Arafati mund të ishte në këto fluturime. /tesheshi.com/
