Analistët politikë izraelitë besojnë se sulmi i madh i ushtrisë okupuese izraelite ndaj Hezbollahut të Libanit ka dobësuar fuqinë e këtij grupimi politico-ushtarak jo vetëm në Liban, duke çuar në marrëveshjen aktuale të armëpushimit, por edhe duke e detyruar lëvizjen të reduktojë forcat e saj në Siri.
Orientalisti sionist, ligjërues i gjuhës arabe në Universitetin e Haifas, Yaron Friedman, tha: “Ne kujtojmë se dhjetë vjet më parë Hezbollahu mori udhëzime nga Irani për të dërguar mijëra luftëtarë në Siri për të luftuar përkrah ushtrisë së Asadit dhe Irani përfitoi nga lufta civile në Siri për të dërguar dhjetëra mijëra luftëtarë, përmes milicive shiite nga Iraku dhe Libani.”
Friedman shton në një artikull të botuar në gazetën Maariv se “ndërhyrja e drejtpërdrejtë ushtarake e Forcave Ajrore Ruse në vitin 2015, me mbështetjen e Marinës ruse, ndihmoi në ndryshimin e valës së luftimeve në favor të Assadit”. Ndihma Rusisë, milicitë pro-iraniane dhe ushtria e regjimit arritën të rimarrin kontrollin mbi rreth 70 për qind të territorit sirian.
“Tani stabiliteti që është arritur në Siri gjatë tetë viteve të fundit ka filluar të lëkundet. Pse ka rënë mbështetja për Assadin? Ushtria e Assadit u dobësua seriozisht gjatë viteve të luftës nga 2012 deri në 2017, dhe presidenti sirian u bë plotësisht i varur nga mbështetja ruse përmes bazave ajrore dhe detare në rajonet e Tartus dhe Latakia dhe prania e milicive shiite të përhapura në të gjithë vendin, duke përfshirë kryeqytetin Damask”, shpjegon ai.
Ai theksoi se “që nga viti 2022, përfshirja e Rusisë ka rënë për shkak të luftës në Ukrainë, dhe tani si rezultat i luftës në Liban, mbështetja e Hezbollahut për regjimin e Assadit ka rënë pothuajse plotësisht dhe ka dyshime të mëdha nëse milicitë shiite nga Iraku mund të mbushë boshllëkun në dritën e dobësive të tij ushtarake.”
“Kriza ekonomike në Siri ka një efekt negativ në moralin e ushtrisë së regjimit, sepse rrogat e ushtarëve të saj mezi mjaftojnë për të jetuar. Shumica e interesave të presidentit sirian janë përqendruar në veri, ku ka ende një rajon të tërë (Idlib në veriperëndim të Sirisë) nën kontrollin e opozitës për dhjetë vjet. Ky rajon është nën tutelën e Turqisë dhe fronti i tij me zonat e regjimit ka dëshmuar një luftë rrënimi që ka zgjatur për më shumë se tetë vjet. Irani shmang zgjidhjen e çështjeve në rajon për të justifikuar praninë e tij të vazhdueshme në Siri”, gjykon Friedman.
Duke përfituar nga lufta në Liban gjatë luftës së fundit midis ushtrisë izraelite dhe Hezbollahut, në rrjetet sociale janë shpërndarë shumë video që tregojnë aktivistët e opozitës në Idlib duke festuar dhe gëzuar për goditjet e rënda që ushtria izraelite i ka shkaktuar Hezbollahut. Ky nuk është gëzim për fitoret e Izraelit, por gëzim për dobësimin e armikut që mbështeti regjimin e Assadit dhe mori pjesë në masakrat e civilëve në Siri dhjetë vjet më parë.
Ne e dimë se sulmet izraelite nuk ishin të kufizuara në Liban; objektivat e Hezbollahut u bombarduan gjithashtu brenda Sirisë. Duke nisur operacionin për çlirimin e Aleppos pikërisht në momentin e nënshkrimit të armëpushimit midis Izraelit dhe Libanit, opozita në Idlib përfitoi nga dobësia e “boshtit të rezistencës” besnike ndaj Iranit dhe depërtoi në kufirin e Idlibit në jug drejt qyteti i Aleppos, kryeqyteti ekonomik i Sirisë veriore.
Opozita bashkoi fraksionet e saj dhe ngriti një sallë të përbashkët operative. Javën e kaluar, këto forca kanë sulmuar fshatrat në periferi të Aleppos veriperëndimore.
Në ofensivën e opozitës të quajtur “Deterring Aggression”, dhjetëra fshatra dhe qytete në rrugën Idlib-Aleppo u pushtuan, disa rrugë u ndërprenë, duke përfshirë autostradën 5M, rruga kryesore për në Aleppo. U kap gjithashtu baza komanduese e regjimentit të 46-të të ushtrisë siriane, e cila strehon tanke të shumta.
Friedman dhe analistë të tjerë izraelitë akuzojnë Turqinë për armatosjen dhe bashkimin e forcave të opozitës, gjë që ata thonë se e bëri për të vendosur kontroll gradual mbi Sirinë veriore. Kohët e fundit, forcat turke kanë shtuar sulmet e tyre ndaj vetëqeverisjes kurde. “Turqia, ashtu si Irani, ka përdorur luftën civile siriane për të kontrolluar zona të mëdha të vendit”.
Analistët izraelitë janë të shqetësuar se çfarë do të ndodhë nëse forcat opozitare marrin Aleppon dhe rajonet përreth. Ata besojnë se kjo do të prishë planet e Izraelit dhe vendeve të Gjirit Arab që planifikojnë të normalizojnë marrëdhëniet me regjimin sionist.
Yaron Friedman thotë se izraelitët e dinë se Assad është larg nga një mik i Izraelit, por “fakti është se Siria nuk ka bërë një luftë kundër Izraelit për më shumë se pesëdhjetë vjet, dhe Bashar al-Assad nuk ka bërë asgjë në favor të Hamasit apo Hezbollahut që kur filloi lufta në Gaza”.
Ai përfundoi duke thënë: “Është e rëndësishme të sqarohet natyra e opozitës siriane. Ajo nuk përfshin aspak demokracinë. Kontrolli i kryengritësve, veçanërisht organizatave xhihadiste, nuk është një lajm i mirë për rajonin. Assad është një diktator dhe vrasës masiv, por ai është gjithashtu një armik i ashpër i Islamit politik sunit. Në rastin e Sirisë, thënia ‘armiku i armikut tim është miku im’ nuk është absolutisht e vërtetë. Përkundrazi, opozita që kërkon ta shndërrojë Sirinë në një qendër globale të xhihadit është një armik shumë më i rrezikshëm. Opsioni i lënë për Sirinë nën sundimin e Asadit të sponsorizuar nga Rusia është e keqja më e vogël për Izraelin”. /tesheshi.com/
