Suleiman al-Hathaleen, 73 vjeç, nuk u tërhoq kurrë nga mundësia për të kundërshtuar forcat izraelite në Masafer Yatti, në Hebron, në Bregun Perëndimor të pushtuar.
Me një shall të bardhë që mbulonte flokët e tij të gjatë e gri dhe vetëm një shkop druri në njërën dorë, shpesh mund të shihje Suleimanin duke u përpjekur të ndalonte buldozerët izraelitë që shkatërruan shtëpitë palestineze ose traktorët që shkatërruan tokën palestineze.
Edhe pse ai nuk dinte as të lexonte, as të shkruante, as të përdorte internetin, Suleimani i sapondjerë, i njohur në vend si “Sheikh” ose “Haxhi” Suleimani, ishte një autoritet më vete mes palestinezëve.
Më 17 janar, gati 15,000 palestinezë morën pjesë në funeralin e tij në qytetin e tij të lindjes, Umm al-Khaira, një fshat në veri të Masafer Yatta, dy javë pasi ai dyshohet se u godit qëllimisht nga një kamion izraelit.
Vëllai 60-vjeçar i Suleimanit, Ibrahimi, thotë se një përgjigje e tillë ndaj funeralit është diçka që nuk është parë më parë në Masafer Yati.
“Komunitetet e Hebronit jugor nuk kanë parë kurrë diçka të tillë,” tha Ibrahimi.
Komunitetet palestineze në Masafer Yatta, që numërojnë rreth 7,000 palestinezë, janë në ballë të luftës për mbijetesë mes përpjekjeve izraelite për t’i çrrënjosur ato, duke përfshirë refuzimin për t’i lidhur ato me rrjetet e ujit dhe energjisë elektrike.
“Ai (Suleimani) qëndronte përpara dhe të rinjtë ishin pas tij,” kujtoi Ibrahimi, duke e përshkruar atë si një ikonë me ndikim dhe mobilizues të një rruge palestineze. “Ai do të shtrihej në tokë për të parandaluar lëvizjen e automjeteve ushtarake dhe shkatërrimin e shtëpive të palestinezëve”.
Suleimani u plagos për vdekje më 5 janar kur u përplas nga një kamion izraelit në Umm al-Khaira gjatë një bastisjeje nga dhjetëra xhipa ushtarakë izraelitë në fshat për të sekuestruar automjete palestineze të paregjistruara.
Sipas një deklarate nga Zyra e OKB-së për Koordinimin e Çështjeve Humanitare (UNOCHA), një kamion e “morri zvarrë atë dhe e tërhoqi trupin e tij disa metra pa u ndalur”.
Forcat izraelite qëlluan në ajër për të shpërndarë turmën që protestonte kundër bastisjes dhe u tërhoqën shpejt nga fshati, duke e lënë trupin e tij të gjakosur në tokë. Në fshat nuk kishte ambulancë, kështu që ai u transportua me makinë private në institucionin më të afërt mjekësor, 15 kilometra larg.
Ai vdiq pas 12 ditësh në një spital në Hebron.
Familja, e cila beson se Suleiman u vra qëllimisht, është në proces të ngritjes së padive penale në gjykatat izraelite kundër shoferit të kamionit dhe një oficeri policie që nuk dhanë ndihmë.
Pas më shumë se dy javësh, policia izraelite nuk e ka marrë ende në pyetje shoferin izraelit të kamionit. Policia thotë se po heton incidentin me informacion nga prokuroria e shtetit, sipas mediave izraelite.
UNOCHA tha se Suleimani “protestoi në mënyrë paqësore në rrugë” dhe “ishte qartë i dukshëm si nga shoferi i kamionit ashtu edhe nga policia (izraelite)”, duke shtuar se nuk kishte indikacione se forcat izraelite i kishin ofruar ndonjë ndihmë, “dhe se ata thjesht e kishin braktisur qëllimisht menjëherë pas incidentit”.
Suleimani la pas tre vëllezër, shtatë djem dhe tre vajza dhe gati 30 nipër e mbesa. Ai mobilizoi një grup prej tyre për ta informuar për protestat e planifikuara, duke ngritur një “dhomë grumbullimi informacioni”.
Djali i tij 34-vjeçar Muntaser thotë se ai ishte shoku i babait të tij, duke e përshkruar atë si dikë që “udhëhoqi protestën kundër okupimit”.
“Më është dhënë detyra që të mbledh datat dhe lokacionet për protesta kudo. U zgjova herët në mëngjes dhe i solla të gjitha detajet”, tha ai për Al Jazeera.
“Unë i fshihja datat e protestës nga shqetësimi për shëndetin e tij, duke pasur parasysh moshën e tij të vonë, por kur e mori vesh u zemërua”, vijoi ai.
“Shtëpia ka humbur themelet e saj të forta,” tha Muntaser.
Umm al-Khair, një fshat me rreth 1000 banorë, u bë shtëpia e re e Suleimanit pasi ai, prindërit dhe vëllai i tij më i vogël u zhvendosën me forcë nga milicitë sioniste nga qyteti i Aradit në shkretëtirën Negev gjatë luftës së vitit 1948 për të krijuar shtetin e Izraelit.
Ushtria izraelite filloi të ndërtonte vendbanimin ilegalisht aty pranë në dëm të Umm al-Khairah në vitet 1980, duke nisur një betejë tjetër familjare.
Ashtu si komunitetet e tjera palestineze në Masafer Yatta, Ummu al-Khairu nuk ka kushtet elementare si energjia elektrike, uji, infrastruktura, objektet arsimore dhe shëndetësore, dhe banorët nuk lejohen të ndërtojnë shtëpi të përhershme, që do të thotë se ata duhet të jetojnë në kasolle dhe tenda të holla.
Ndërsa vendbanimi hebraik Carmel është një oaz i gjelbër i mbushur me kënde lojërash dhe parqe dhe me një fermë pulash që ka energji elektrike.
Shtëpia e Suleimanit është vetëm tre metra larg vendbanimit. Ai ishte viktimë e dhjetëra sulmeve të kolonëve hebrenj, të mbrojtur nga ushtria dhe policia pushtuese.
Gjatë viteve të fundit, ka pasur më shumë se 15 prishje në Umm al-Khaira.
“Nëse ne nuk rezistojmë, kush do të rezistojë?”
Fouad al-Amour, 38 vjeç, u takua për herë të parë me Suleimanin në vitin 2018 dhe e shoqëroi atë për gati pesë vjet në rrugëtimin e tij të rezistencës.
Së bashku me disa vendas, ata krijuan Komitetin Masafer Yatti për Mbrojtjen dhe Rezistencën për të luftuar politikat e Izraelit për zhvendosjen sistematike të banorëve palestinezë.
Al-Amour tha se, duke përdorur kamerat e komitetit, ata “dokumentuan prishjen e shtëpive palestineze”, duke ekspozuar “praktikat dhe krimet e forcave okupuese kundër popullatës palestineze, duke penguar kështu sulmet e kolonëve në këtë zonë”.
“Ai ishte forca jonë në çdo hap që hodhëm,” tha al-Amour.
“Nëse ne nuk rezistojmë, kush do ta bëjë?”, kujton Al-Amour fjalët e Suleimanit. /tesheshi.com/
