Nga: Ermir Hoxha
Ka një koinçidencë me substrat nacional tek përballja e nesërme me serbët. Kjo është hera e dytë në historinë e futbollit shqiptar që pretendohet të shkohet në një kompeticion të rëndësishëm ndërkombëtar, më konkretisht në europianin “Francë 2016”, ndërkohë që 30 vjet më parë është pretenduar të shkohet në botërorin “Meksikë ‘96”.
E nëse sot si “tra” të fundit kemi serbët, atëbotë kishim grekët. Vinim nga një fitore historike 2-0 përballë Belgjikës se famshme të viteve 80, të Pfafit, Geretsit, Kulemansit e Shifos, pas një barazimi me Poloninë e Bonjekut, në Varshavë, 2-2, dhe i ishim drejtuar Athinës për të marrë të paktën një barazim, që më pas, nga maja e Olimpit, ti thonim Meksikës: erdhëm në shqipet, na prit; siç do ishte një titull i përafërt i Sportit Popullor, me autor Skifter Këlliçin.
Por kjo nuk ndodhi. Dhe kjo e mundon akoma Shyq Rrelin, ish-trajnerin babaxhan të përfaqësueses shqiptare, që edhe sot, pas 30 vjetësh, e ka peng atë takim.
Diç dyshon se ka ndodhur, edhe pse nuk ka dëshirë të zhytet në botën e konspiracionit. Ama e thotë me bindje se morali dhe përgatitja e çunave – siç u ka thënë dhe vijon t`u thotë lojtarëve të atëhershëm – ishte shumë më lart se dhe me Belgjikën, por ajo që dhanë në fushë nuk ishte as 50 për qind e tyre.
Ai kujton përbetimet e Kolës dhe Hodjes që diçka u kishte ndodhur në organizëm, sa të shfaqen aq të dobët, apo të dobësuar, në fushë. 
Dhe ja ku jemi sot, pas 30 vitesh, me ëndrrën e madhe për të shkuar në një europian futbolli, duke patur përpara ekipin serb, që për arsye historiko-nacionale përbën një sfidë më vete.
Profesori Shyqi ia uron vetes që të mos vdesë pa e parë kombëtaren shqiptare në një sukses të tillë, për të cilin ai dha 10 vjet të karrierës së tij si trajner futbolli për t`ia arritur. Me një modesti që e ka tipar të kristaltë të personalitetit të tij, i pëlqen të citojë Hafëz Ibrahim Dalliun, që ka shkruar tek “Patriotizma e Tironës” se tironsit nuk janë reklamista – pra, që i bëjnë vetes reklamë – ndaj dhe ai nuk preferon shumë të rrahë gjoksin, por që, sigurisht, prej pasionit të dikurshëm, e dëshirës së sotme, për ta parë kombëtaren sa më lart, sigurisht që nuk druhet të flasë për atë kohë e të sotmen.
Nuk do i pëlqente ndoshta të quhet “De Biazi”, por realisht që Shyq Rreli i tillë ka qenë për kohën, nëse do përdornim si referencë historinë që po bën sot trajneri italian. Ose, ose, le ta quajmë De Biazin “Shyq Rrelin” e të sotmes.
Atij i takoi të punonte me një brez futbollistësh, që siç thotë, i rriti vetë. Që prej kur drejtoi “Shpresat” për një periudhë afro 10-vjeçare, nga viti 1972 e deri në vitin 1982, për të vijuar më pas me Kombëtaren (quhej Përfaqësuese në atë kohë), edhe për një dekadë tjetër, me disa shkëputje.
Profesor Shyqi e vlerëson maksimalisht atë çfarë ka bërë kolegu i tij italian me çunat që ka përzgjedhur, ekipin që ka ndërtuar, frymën që ka futur në ekip, duke veçuar sidomos optimizmin, moralin e lartë, pra, anën psikologjike, e cila sipas tij është përcaktuese për të qenë triumfues.
Diferencat e kohës së tij me kohën e sotme janë tejet të mëdha. Çfarë tregon ai për atë kohë ngjajnë si barcoleta, si produkte fantazie, e jo si realitete konkrete.
Sot premisat për të bërë historinë janë më të shumta. Profesor Shyqi shpreson dhe beson që kjo do të ndodhë të enjten në “Elbasan Arena”.
Çfarë ndodhi 30 vjet më parë me grekun, nuk ka gjasë të ndodhë me serbin. Derisa nuk janë të detyruar të hanë ushqim të gatuar nga duar të dyshimta! /tesheshi.com/
